Wie Texel zegt, zegt schapen. Honderden, duizenden grazen er in de groene weiden. Zo lief… Telkens als we weer langs zo’n wei kwamen, werd ik ter plekke vertederd. Zo’n wollig beest, knabbelend aan het gras… Maar toen we over een dijk in Oudeschild reden, zag ik ineens een schaap op z’n rug liggen. Ik weet dat zoiets heel dramatisch is. Het dier kan niet overeind komen en zou sterven… Leo keerde de auto om te checken of ik het toch wel goed gezien had. En ja…, maar wat te doen? Ik liep naar een huis, maar daar bleek niemand thuis. Uiteindelijk belde ik de politie. Niet het 112 alarm, maar het nummer voor mindere zaken. Er zou actie ondernomen worden. Ik hoefde niet te blijven. Terwijl ik nog wat aarzelde en nog even bleef kijken, kwam er een wandelaarster aan en van de andere kant een jonge vrouw met een hond. Ik legde uit wat er aan de hand was en zij klauterden over de sloot en het hek. En binnen de kortste keren stond schaap weer op zijn of haar pootjes. Kalm liep het weg… zonder gemekker 😉 De wandelaarster stak haar hand op en zwaaide. En ik belde nogmaals de politie om te melden dat alles gelukkig goed gekomen was en er geen auto meer hoefde uit te rijden.