Hoe ouder je wordt, hoe minder dingen “voor het allereerst” gebeuren. Die allereerste keer maakt indruk, maar naarmate je ouder wordt is er steeds minder iets totaal nieuws.
Toch ervoeren Leo en ik afgelopen zaterdag toch nog zo’n “de allereerste keer”. We gingen met de Metro en de Randstadrail naar Den Haag.
Deden we dat dan nog nooit? Ja, natuurlijk, ontelbare keren. Maar deze keer wachtten we op een speciale rit. Al om half elf zaten we in het zonnetje op een bankje op station Leidschenveen, te wachten op lijn 3 uit Zoetermeer. We lieten er een aantal doorgaan, want het was niet die lijn 3 die we wilden.
En ja, precies op tijd kwam het voertuig bij de halte aan. De bestuurder liet de bel eens extra tingelen en bij binnenkomst hoorden we “beste reizigers, u bevindt zich in lijn 3 naar Loosduinen”.
We hadden hem natuurlijk al lang herkend. Die trambestuurder was onze eigen oudste zoon. Hij heeft een carrièreswitch gemaakt van kantoorbaan naar trambestuurder bij de HTM. En deze keer reden we dus voor het eerst met hem mee.
We zochten een plaats vlak achter de cabine en keken mee hoe hij dat grote voertuig over de rails reed, door de Haagse tramtunnel en het drukke Haagse verkeer op weg naar Loosduinen.
Het was een gewone en toch bijzondere rit. Met nog even een praatje bij de eindhalte, terug richting Rotterdam en een extra omroep “voor de passagiers die met de Metro naar Rotterdam willen”.
Voor onze zoon is het inmiddels gesneden koek en hij heeft erg naar z’n zin. Leuk om dat mee te maken.
Soms is gebrek aan inspiratie juist de bron voor nieuwe. Want struinend door mijn foto’s kwam ik deze tegen. Gemaakt in het voorjaar van 2016, ergens in het Zeeheldenkwartier in Den Haag. Een nostalgische reclame voor een “Leesinrichting” en stammend uit een tijd dat het helemaal niet zo vanzelfsprekend was dat iedereen de beschikking had over eigen boeken. Maar lenen kon natuurlijk wel, bij zo’n leesinrichting. Dit was waarschijnlijk een chique zaak met zo’n mooi tegeltableau in het portiek. Welke boeken zouden ze daar gehad hebben.
Voor het Vredespaleis, bij de bezoekersingang, staat deze boom. Niet zijn bladeren trekken de aandacht, maar de vele strookjes papier met daarop in alle mogelijke talen geschreven een boodschap voor vrede. Want wie wil nou niet in vrede leven? Bijna ieder mens wenst dat er nooit meer oorlog komt. Er zullen her en der wel wat mensen zijn die goed garen spinnen bij een bewapeningswedloop, maar brengt het ook iets goeds? Is al het bloedvergieten ook maar de moeite waard?
Afgelopen zondag bezochten we het 
Ik vraag me af of het toeval is dat een chocoladewinkel, die zich “De Bonte Koe” noemt gevestigd is in een winkelpand dat oorspronkelijk behoorde aan een “vleeshouwerij” oftewel een slagerij. Het past zo mooi bij elkaar. Er lag zelfs een enorme chocolade koeienkop in de etalage. Dan kan het toch bij geen toeval zijn? Maar ja, je weet het nooit hè?
Na een gezellige lunch loop ik met vriendin C. terug naar het station in Den Haag. We gaan via een een binnenplein met rondom mooie appartementen. Maar moeten we nou links of kunnen we ook gewoon rechtdoor…? Een mevrouw op de fiets stopt en wijst ons de weg. “Dan kom je bij SZW, maar daar kun je gewoon doorheen lopen hoor”. En ja, dat klopt. We komen uit op een stukje Den Haag dat ik alleen vanuit de tram ken. Kijk, zegt C. moet je zien en wijst omhoog. We zien door het glazen dak een immens grote, langzaam draaiende bol. Als ik nog na denk wat het voorstelt, komt een jongen op ons af en begint een gesprek. Dat het best wel mooi is, maar dat ook de natuur mooi is. Dat er nog zo weinig natuur over is in Nederland en hoe dat zou moeten veranderen. Hij blijkt voor Natuurmonumenten leden te werven. Maar dat heeft bij ons geen zin, we zijn allebei al jaren lid. Maar het is een aardige knul en we hadden best een goed gesprek. Wat verder loopt een man met een grote zak chocolade paaseitjes en een karton voor zijn borst. Hij deelt knuffels uit. Of wij er ook een willen? Nee, we wimpelen beleefd af. Neem dan een chocolaatje, zegt hij. Maar dat willen we ook niet. Hij zegt lachend gedag. Een gewone dag in Den Haag, en drie aardige, leuke mensen op een rij binnen pakweg 500 meter.