Tag Archives: dagboek

Elke dag….

Posted on by

Het is onvoorstelbaar wat er tegenwoordig allemaal te koop is. Deze week raakte ik verzeild in een boekenhandel, tenminste dat dacht ik.

Ja je kon er boeken open, maar nog meer kaarten, kalenders, kerstspulletjes, pennen en agenda’s. Tot zover niks nieuws onder de zon.

Maar ik vond ook een hele uitstalling met boekjes voor “One line a day”. In deze haastige tijd heeft/neemt niemand natuurlijk de tijd om dagelijks zijn bevindingen bij te houden.

Dat moet beter kunnen, heeft iemand bedacht. Gewoon elke dag één zin, waarin je de essentie van die dag neerpent.

Al kijkend bedacht ik me dat ik -en heel veel bloggers met mij- al vele jaren lang vrijwel elke dag een blog maken. En dat geeft behoorlijk wat inzicht in ons dagelijks leven.

Voor die blogjes maak ik vaak al een opzetje. Een (werk)titel, wat zinnen, steekwoorden. Zodat ik later het blog kan afmaken. Of verwijder, want soms weet ik helemaal niet meer wat mij nou zo to schrijven bracht.

Ik zal dus geen afneemster zijn van zo’n “Eén zinnetje per dag-boek”. Na een jaar weet ik vast niet meer waarom het op zo’n dag ging. De ruimte in zo’n boekje is me veel te klein. Dus blijf ik gewoon -met enige hortende en stotende regelmaat- bloggen 😉 😉

Boek

Posted on by

Als we niet in mijn oude buurt gewandeld hadden, had ik van dit boek waarschijnlijk niet geweten. Maar het affiche op het raam van een huis aan de Mathenesserweg trok mijn aandacht. De bieb had het gelukkig en dus lees ik nu het ongelofelijke verhaal van een gezin -vader, moeder en twee dochters- die de oorlog overleefde door onder te duiken bij een katholiek gezin.
Carry Ulreich begint haar dagboek als ze nog maar 14 jaar is. Wat ze opschrijft is dan nog niet zo heel interessant. Vrienden, vriendinnetjes, school spelen de hoofdrol. De oorlog is rottig, maar ja, als 14-jarige beleef je dat toch anders en ligt je belangstelling niet zo bij politiek. Maar gaandeweg zie je haar groeien, volwassen worden. Lees je over hoe de sfeer en de leefomstandigheden in Rotterdam in die jaren zijn. Hoe er steeds meer beperkingen komen voor Joden. En dat ze uiteindelijk gaan “duiken”. Ze beschrijft het dagelijks leven, met toch nog wel leuke momenten, feestjes, dansen. Maar ook de ergernissen, de angsten. De soms ongelofelijke mazzel, het zich verstoppen, honger, zoeken naar voedsel, saamhorigheid. Haar dromen over vrede, misschien volgende week, volgende maand, jaar… wanneer…? Dan ja, dan is er eindelijk een einde aan die oorlog. Haar dagboeken stopt ze in haar rugzak en daar blijven ze. Totdat al dik in de 21e eeuw ze het dagboek terugvindt en het dan toch wordt uitgegeven.
Lezenswaardig, met soms rake bespiegelingen, en een volwassen kijk op een idiote wereld.

Bewaren

Bewaren