Wie denkt dat de Sociale media, zoals Facebook en Instagram, van deze tijd zijn vergist zich. Want mensen hebben altijd al gezocht en gevonden hoe ze met anderen in contact kunnen komen.
Nu gaat het snel, is er een flinke portie techniek nodig om het allemaal te bewerkstelligen. Maar ook vroeger zocht -en vond- men wegen om contact te zoeken met volkomen onbekenden.
Kijk maar eens op Instagram bij “Liefdevantoen” en je zult versteld staan van de vele advertenties met de meest uiteenlopende verzoeken om contact op te nemen. Van heren die hernieuwd kennis willen maken met die aardige juffrouw tot echtgenoten die in de bres springen voor hun beledigde echtgenote. Vriendschapsverzoeken, min of meer bedekte huwelijksaanzoeken of wanhopige pogingen om dat leuke meisje terug te zien.
Want hoe ging het verder, als na vele weken het geduld beloond was en de ontmoetingen tot stand waren gekomen. Genoeg inspiratie. Een beetje talent schrijft er zo dikke boeken over. 😉
Een woord met een Q, daar kun je soms zo naar zoeken bij Scrabble. Nu om nooit meer te vergeten.
Wat we ook hopelijk nooit zullen vergeten is wat voor consequenties (hé, weer een!) het allemaal heeft. Je ziet nog maar een beperkt aantal mensen, op grote afstand of via een appje of FB-bericht. En dat is al vaak meer dan in vroeger tijden. Want toen bestond dat rotte Q-woord natuurlijk ook, al zal het minder gebruikt worden.
Met tijd in overvloed nu, denk ik terug aan de maanden dat ik in Katwijk kuurde. Zoals ik hier vertelde, bracht mijn moeder me. Nu is de afstand Rotterdam-Katwijk met de auto gemakkelijk te doen. Maar mijn ouders hadden geen auto en met het openbaar vervoer was het niet alleen omslachtig en duurde het lang, het was ook kostbaar. Dus kwamen ze maar één keer in de veertien dagen een uurtje op zondag. Mijn zus en zwager kwamen het andere weekend. Verder zag ik niet veel familie. En voor vriendinnetjes was ik toch nog te klein. Overdag was ik vaak alleen, omdat de andere kinderen wat groter waren en naar school gingen, met bed en al.
Deze foto dateert waarschijnlijk van voor mijn tijd in Katwijk. Maar het was één van de weinige die ik op het internet kon vinden. Het is de meisjes-lighal en zo te zien kregen de kinderen hier les. Ik was daar toen nog te klein voor.
Nu realiseer ik me dat al die kinderen en volwassenen daar in dat Zeehospitium ook in een soort quarantaine zaten. We moesten vooral rusten, flink eten en veel in de frisse zeelucht zijn. Hoe? Daar heb ik geen duidelijke herinneringen aan bewaard. Al weet ik wel dat, toen ik weer mocht lopen, ik soms op het strand mocht spelen. En dat er altijd wel een raam open stond, weer of geen weer.
Wat moeten mijn ouders toch veel te verwerken hebben gehad. We hadden nog geen telefoon, er werden maar spaarzaam foto’s gemaakt en de verpleging was uitstekend, maar veel vertellen deden de zusters niet. Niet aan ons, maar dat is begrijpelijk, maar ook niet aan de ouders.
Gelukkig hebben we nu alle mogelijkheden voor contact en dat wordt in deze dagen gelukkig ook veelvuldig gebruikt. We delen onze berichten met de kinderen, natuurlijk. Maar wisselen ook foto’s en berichten uit met familie, vrienden, soms zelfs volslagen vreemden. En dat is fijn. Ver van elkaar en toch dichtbij! Een kleine, fijne bijkomstigheid in een verder nogal bedrukte tijd.
