Gelezen heb ik altijd wel, maar nu lees ik wat meer. Lekker rustig op de bank, thee ernaast en je dan verliezen in een mooi of leuk verhaal. Ik kende de schrijver Colm Toíbím niet. Maar Bettie schreef over Nora en was zeer positief.

Gek genoeg is het verhaal helemaal niet meeslepend, er gebeurt vrij weinig lijkt het. Maar dat is toch niet helemaal waar. Nora, moeder van twee (pre)puberzonen en twee bijna volwassen dochters, is weduwe geworden. En dat zet haar hele leven op z’n kop. Ze verliest niet alleen haar man, maar ook haar hele zekerheid van bestaan. Nu moet ze zelf beslissingen nemen en daarover kan ze nog wel eens tobben. Maar allengs zie je haar groeien. Ze neemt besluiten, gaat werken, maakt vrienden en vriendinnen en vindt zo haar eigen weg. En ontworstelt zich aan het benauwende, zeer katholieke, Ierse bestaan in de jaren 60. Zeer lezenswaard!