We gingen naar Kobe, vanuit Kyoto met de trein. Dat is op zich al een belevenis, maar daar over later meer. Kobe heeft drie stations, die dicht bij elkaar liggen en alle drie Sannomiya heten. Alleen worden ze bediend door verschillende treinmaatschappijen. Dat is dus lekker makkelijk, maar niet heus. Ons richtinggevoel hielp niet echt en onze plattegrond ook al niet. En na wat op goed geluk ronddolen, besloten we de weg te vragen. Ik gokte erop dat een jonge man waarschijnlijk wel wat Engels zou spreken. Helaas bleek “yes and no” zijn enige kennis van die taal te zijn.

Hij keek lang en ernstig naar onze plattegrond, zuchtte diverse keren, humde wat en draaide zich toen om naar een man op een fiets. Of hij kon helpen?

“Chinatown?” Yes, dat kon ie. Hij stapte op en zijn fiets en gebaarde dat wij hem moesten volgen. Dat kon dus nog wel eens een flinke snelwandeling worden. Gelukkig begreep hij dat ook en stapte af om daarna in een straf tempo verder te lopen. Wij er enigszins hijgend achteraan. “Where are you from” vroeg hij. “Oranda” antwoordde ik. “Oranda? Oh…. Nederland! Eén, twee, drie, goeiemorrege!” Bleken we tussen de anderhalf miljoen Kobenaren juiste die éne te hebben gevonden die Nederland kende en er zelfs vaak geweest was. Hij kende Driebergen, Zeist, Utrecht, Amersfoort en natuurlijk Amsterdam en Rotterdam. Hoe hadden we dat zo kunnen uitkienen….

Aan het begin van Chinatown staat een enorm Boeddhabeeld. Mensen gooien muntjes op zijn buik. Dat hebben wij ook maar gedaan, als dank voor zoveel goeie hulp!