Gisteren, precies 4 jaar geleden, stonden we op de bus te wachten, toen ik op mijn smartphone keek en het bericht las over de aanslag op Charlie Hebdo in Parijs. Gek dat je later nog zo precies weet wat je deed bij zulke grote gebeurtenissen in de wereld.
Zo weet ik nog precies dat ik huiswerk zat te maken, toen op de radio het bericht kwam dat er geschoten was op president Kennedy. Ook de aanslag op de Twin-towers in New York staat nog in mijn geheugen gegrift.

Even heb ik dan het gevoel dat het nooit meer zo wordt als daarvoor. Dat zoiets een ommekeer in de geschiedenis moet zijn, dat we het nooit meer zullen vergeten. Maar dat zal wel een illusie zijn. Alle demonstranten die “Je suis Charlie” riepen of een pamflet voor hun borst hielden, zijn inmiddels weer overgegaan tot de orde van de dag. Dat moet ook wel, stilstaan helpt ons niet verder. En inmiddels zijn alwéér diverse aanslagen gepleegd met verstrekkende gevolgen. Zijn er onschuldige mensen om het leven gekomen omdat één dwaas meent dat alleen hij weet wat goed is en daarmee juist zoveel kwaad aanricht.