Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Het is misschien nog iets te vroeg voor een drankje, maar een vrolijk begin is nooit weg. Een beetje charleston, nostalgie, een scène uit “Grand Hotel” met Brent Barrett en Michael Jeter.
Vanuit Rotterdam vertrokken honderdduizenden mensen op zoek naar geluk in het verre Amerika. Ze stapten op een schip van de Holland America Line in de hoop dat aan de overzijde van de oceaan hun fortuin zou liggen. Helaas, velen zullen er vooral armoe gevonden hebben. Tenminste dat vermoed ik, want er zijn tientallen boeken over verschenen.
Eén van die boeken is “Fortuna’s kinderen” van Annejet van der Zijl.
Het begint met het verhaal van Léon Herckenrath, zoon van een gegoede familie in het Zuid-Hollandse westland. Hij wordt voor zaken naar Amerika, naar Charleston gestuurd. Als hij daar ernstig ziek wordt, zorgt de kleine Juliette voor hem en waakt dag en nacht. Leon en Juliette worden verliefd. Eigenlijk kan dat niet goed gaan, want Juliette is een slavenkind.
In het geniep leven ze samen, krijgen kinderen. Maar als het er echt om gaat spannen weet Leon toch zijn kinderen en vrouw naar Nederland te sturen, waar ze allen in de familie worden opgenomen. In Nederland is Juliette weliswaar een bijzonderheid, maar de Nederlanders reageren zeer nuchter op haar huidskleur. Nu is zij de dame en heeft ze bedienden die voor haar werken.
De oudste dochter trouwt een vriend van de familie. En ook deze man heeft reisbloed in zijn aderen, want hij vertrekt naar Californië om goud te zoeken. Het goud wordt hem niet in de schoot geworpen, maar dankzij zijn handelsgeest weet hij wel een succesvol zakenimperium op te zetten.
Zoals in alle boeken van Annejet van der Zijl is zij diep in de geschiedenis gedoken. Het boek is niet zozeer een roman als wel een prachtig historisch verhaal.
Met schoondochter ging ik naar de tentoonstelling Art Déco in het Gemeentemuseum in Den Haag. Ik ben altijd zeer gecharmeerd de modetentoonstelling die daar te zien zijn. Ook nu weer een tentoonstelling gegroepeerd om Paul Poiret, de modeontwerper die de vrouwen verloste van het corset. En daar ben ik hem zelfs nu nog dankbaar voor!
Een joyeuze man die zich in het begin van de 20e eeuw omringde met mooie vrouwen. Een tijd waarin de mode drastisch veranderde en vrouwen veel meer vrijheid namen en kregen. Nou ja, als je goed in de slappe was zat natuurlijk. Maar wat een plezier om al die mooie dingen te zien. Niet alleen kleding, maar ook films, meubels, kunstwerken, vazen, stofontwerpen en schilderijen. En vreemd genoeg leken de jurken van toen helemaal niet zo buiten het modebeeld van nu te vallen. Schoondochter en ik zagen er een aantal die we zo wilden aantrekken om er meteen een charleston in te dansen 😉
De tentoonstelling is nog tot 4 maart 2018 te zien en is beslist een bezoek waard.
Dit YouTube filmpje stamt uit een vervlogen tijd. De tijd dat mijn moeder een tiener was en, zoals ze vaak vertelde, graag ging dansen en een voorliefde had voor de charleston. Ongetwijfeld was ze iets anders gekleed dan Josephine Baker hier. Want dat was héél erg gewaagd voor die tijd. Nu kijken we er niet van op.
