Wat is dat?

Verzamelaarster en vriendin Lies heeft altijd wel wat te vertellen en te laten zien. Niet alleen puzzels en boeken, die ze gul aan me uitleent.

Vorige week dronk ik thee bij haar en leende wat Engelse thrillers. Ze liet me ook dit zien, met de vraag of ik wist waar het voor diende…?

Toen ze het op tafel zette, dacht ik in eerste instantie aan een perforator. Weliswaar een mooie, groot en stevig. Maar dat zou natuurlijk wel te simpel gedacht zijn.

Ik bekeek het voorwerp van alle kanten, maar kon er geen gebruik voor vinden. Lies legde uit dat het een briefopener was.

Zo stond het op Marktplaats geadverteerd en ze kocht het, omdat het prima zou passen in haar kleine verzameling briefopeners. Maar dat zijn de “normale”, een soort van puntige en scherpe messen.

Ze puzzelde zelf al hoe het ding te gebruiken, maar kon het niet ontraadselen. Ten lange leste heeft ze de vorige eigenaar om uitleg gevraagd.

Je houdt de enveloppe niet rechtop, maar legt op het apparaat, tegen de rand, waar een scherp mes zit. Dan druk je de hendel naar beneden waardoor een dunne rand wordt afgesneden en de inhoud van de enveloppe er uit gehaald kan worden.

Het is natuurlijk geen ding voor huishoudelijk gebruik, maar op een ouderwets kantoor functioneerde het prima. Geen geprik met gevaarlijke scharen of scherpe messen, maar snel en efficiënt de vele poststukken openen.

Ik vind het een leuk en bijzonder ding!

Zoeken

Soms kun je zo oneindig zoeken naar iets dat er gisteren nog gewoon was en ineens, op onverklaarbare wijze, is verdwenen.

Zo zocht ik vorige week naar de briefopener. Die ligt altijd op een speciale plek in een kastje. Hij is gesneden uit zwart ebbenhout en al tamelijk oud. Iemand bracht hem voor me uit Afrika mee en ik was meteen weg van het mooie gezichtje en het glanzende hout.
Nou zijn we al een een tijdje aan het opruimen en dan kan er wel eens wat worden weggegooid, wat eigenlijk moet blijven. Maar dit leek ons toch niet iets dan je gedachteloos weg kiepert. We zochten op alle mogelijke plaatsen, maar zonder resultaat. “Dan zal ie toch wel met de vuilnisman zij meegegaan”, dacht ik tenslotte gelaten.

Maar toen ik een netjes open geritste envelop zag, besefte ik dat die ná de vuilnisophaal was gekomen. Hij moest dus nog ergens zijn! Vuilnisbak, boekenkast, papierbak, keukenla… nergens te vinden. En waar vond ik hem? Tussen de glazen in wat bij ons “de bar” heet. Blijkbaar achteloos en zonder het te beseffen weggelegd.

Pfft…. een pak van mijn hart.