Alweer een periode afgesloten. Deze week moest ik voor de borstkankercontrole naar de radiologe in het Erasmus MC. Alles was goed. En ik hoefde voor haar niet meer terug te komen. “Ik hoop u nooit meer te zien” was haar afscheid zin en die bedoelde ze beslist hartelijk.
Ik was ook blij. Want al is het maar één maal per jaar, de gang naar dat EMC ligt me gewoon zwaar op de maag. Het is een routine-controle, maar toch… gespannen ben je altijd. Nu huppelde ik er weer zielsgelukkig uit. Niet meer terugkomen… Joepie!! Natuurlijk hou ik nog wel de controles in het IJssellandziekenhuis. En daar ben ik blij mee, want je weet tenslotte maar nooit…
We haalden bij de bakker twee lekkere tompoucen en vierden zo op onze manier het goede bericht. Fris en vrolijk -en een ietsie pietsie dikker- verder dus!
Afgelopen week was spannend voor me. Eerst op maandag een mammografie. En alhoewel ik die al vele malen eerder kreeg, zat er deze keer toch extra spanning bij. Ze zouden toch niet weer…. net als vorig jaar…? Ik weet wel dat zoiets een overbodige gedachte is, zoiets kun je nu eenmaal niet regelen. Maar toch… gedachten laten zich niet sturen. Na het maken van de foto’s en een paar eeuwig durende minuten, kwam het verlossende woord. “Mevrouw, de radioloog kon geen afwijkingen vinden”. Dus voorlopig was ik even gerustgesteld.
Nu kreeg ik te horen dat er zalf voor was. Tikkeltje eigenwijs wilde ik daar in eerste instantie niet aan beginnen. Maar toen na een paar dagen de blaren opensprongen, belde ik toch maar even op om te vragen hoe en wat. Bij het Kruidvat kon ik cetomacrogol crème kopen en er dik op smeren. Tja, en hoe dan…? Want pleisters kunnen en mochten niet. Het werd dus hannesen met grote gaas kompressen. En het moest zo luchtig mogelijk blijven, liefst zonder BH.
Gek toch, dat je gedachten soms in één keer totaal omdraaien. Een tijdje geleden stond ik weer eens op de weegschaal. Die staat op zolder, zodat ik niet elke dag in de verleiding kom er op te gaan staan en te zien dat ik toch niet ben afgevallen. Maar deze keer bleek ik ineens zomaar een kilo minder te wegen. Eén hele kilo!! “Zo, eindelijk toch succes”, dacht ik bij mezelf.
De rest van mijn borstkankerbehandeling bestaat uit bestraling. Dat gebeurt op de al bekende manier, een aantal weken elke werkdag een korte sessie. Maar sinds kort is er ook een 
Nou ben ik niet zo gauw uit het veld geslagen, maar iemand die zich al snel geïntimideerd voelt, zou wellicht afhaken. Misschien zelfs afzien van de behandeling, omdat het niet betaald zou worden. Deze behandeling wordt overigens normaal vergoed.
Deze mevrouw op de Place Saint Michel had trouwens alleen maar oog voor haar mobiel. Je ziet het vaker, mensen die zich van geen ander ding bewust zijn dan van dat kleine schermpje. Ik keek naar haar, ze stond er minuten lang te turen. Helemaal verdiept in haar mail? Tja, misschien wachtte wel ze op bericht. Net als ik trouwens. Want afgelopen maandag wachtte ik op een telefoontje van het Erasmus MC. Dus checkte ik ook meer dan eens of er niet gebeld was. Hoe deden we dat toch vroeger?
Veel vrouwen hebben na de diagnose borstkanker hun borst (moeten) laten verwijderen. Je kunt begrijpen dat zoiets een enorme impact heeft. De verwerking van zo’n operatie en de zichtbare gevolgen daarvan zijn niet mis. Het helpt als er een goede prothese voorhanden is. Van een mede-patiënte hoorde ik dat de verzekering een prothese vergoedt (dat is natuurlijk ook logisch). Maar dat blijkt een zware en onaangename prothese te zijn, die ook nog eens duur is. Soms krijgen patiënten van uit het ziekenhuis een alternatief, zachter, prettiger en minder zwaar. Maar die zou dan weer niet door de verzekering vergoed worden, zodat je zelf voor de kosten opdraait.
Er is echter een heel prettig, goedkoop en vriendelijk alternatief: 