Mijn zus maakte kruissteek borduurwerken. Kussens, tafelkleden, bellenkoorden. Prachtig, maar dat is niks voor mij.
Dit vind ik ook prachtig en ook dit is niks voor mij. Zo veel geduld kan ik niet opbrengen. Maar als ik een huisdier had, zou ik graag zo’n portret willen.
Snuffelend door mijn foto’s vond ik dit naambordje. Ik fotografeerde het tijdens één van onze wandelingen in een klein stadje in Midden-Nederland. En zoals te verwachten is bij een naambordje, staat de naam van de bewoonster er op, maar die heb ik onleesbaar gemaakt. Kwestie van privacy, nietwaar? Maar het is veruit het meest originele naambordje dat ik ooit tegenkwam!
Ik had er al veel over gehoord, maar was er nog nooit geweest. In het Catharijnenconvent in Utrecht. Een prachtig museum met religieuze, voornamelijk christelijke, kunst. En op dit moment, tot en met 16 augustus, is er een tentoonstelling te zien van middeleeuwse kerkelijke gewaden. Prachtig geborduurd en ook bijzonder mooi tentoongesteld. Het is bijna onvoorstelbaar hoe fijntjes en met eindeloos geduld de kazuifels, stola’s en koorkappen steekje voor steekje bedekt werden met, uiteraard, veel Bijbelse voorstellingen. Maar ze geven ook een tijdsbeeld, er is zelfs een soort van kerkelijke mode, die gaandeweg verandert. Kostbare stoffen zoals fluweel en zijde, brokaat en dan nog eens rijkelijk geborduurd met schitterende kleuren en glinsterend goud of zilver. Het kan bijna niet anders dat het volk zich vergaapte aan de pracht en praal van deze kledij. Veel is in de loop der tijd vergaan, versleten. Soms werd iets vermaakt. Maar wat er nog over is, is nog steeds prachtig. Wie van borduren houdt, mag deze tentoonstelling zeker niet missen.
Klik op de foto om te vergroten:
