Ik heb totaal geen ervaringen met kamperen. Slechts één keer sliep ik in een tentje en alles wat ik er nog over weet te herinneren is dat ik het ongelofelijk koud heb gehad. Niks leuk, niks gezellig, alleen die kou is in mijn gedachten gebleven.
Leo heeft iets meer ervaring. Hij bracht diverse vakanties door met een vriend in een sheltertje. Hij weet er sappig over te vertellen. Hoe ze geen plek konden vinden en later toch wel. Want toen mochten ze op het gazon in een Engelse tuin hun sheltertje opzetten. ’s Avonds nodigde de bewoners hen uit voor een glas whisky en een jointje roken. Ja, dan voel je natuurlijk ook geen kou 😉 !
Maar al hou ik danniet van kamperen, ik kijk wel met plezier naar “We zijn er bijna”. En daar moest ik onmiddellijk aan denken toen ik dit op een vintagebeurs zag.
Ik neem aan dat met dit bordje de plek waar je mag staan wordt gemarkeerd. Zo te zien al heel wat jaartjes geleden in gebruik geweest. Er is toch (bijna) niemand meer die met zo’n klein eitje op vakantie gaat? Wat ik zo nu en dan aan caravans voorbij zie komen is groot, luxe en van alle gemakken voorzien.
Maar voor mij hoeft het niet. Ik ga wel in een hotel.
Herenhuis. Bij zo’n woord denk ik aan statige huizen, langs een gracht of singel. Met een grote klopper op de deur, blinkend gepoetst. En als je belt, wordt de deur opengedaan door een jong dienstmeisje, met een keurig zwart jurkje en een wit schortje. Ja, ja, beetje ouderwets, beetje upstairs-downstairs.
Maar dit bord zag ik dan wel in een deftige wijk, een mooie laan en het huis kon er ook mee door. Maar herenhuis zal dan toch wel iets anders betekend hebben. Ik schat het op een flinke studentenwoning. Alle bewoners lid van het “corps”, beetje bekakt, biertje in de hand, sigaretje of sigaartje in de mond…. Maar nog niet genoeg bemiddeld voor een eigen auto. Ze gaan voorlopig nog gewoon met de fiets. En zo heurt het ook, niet toch…. ?
