Naar de markt…

Vorige week wilde ik een stukje lopen en Leo ging mee. En hij wilde nu eens niet langs de Rotte maar even naar de stad, naar de markt.

Of zoals ze in Rotterdam zeggen: “Effe naar de mart”. Goed voor altijd wel een leuk plaatje, een tas vol met groenten en fruit en soms ook nog een plant. Of een paar lapjes stof om een bloesje van te maken. Maar vaak ook gewoon een loopje over het leukste stuk van de stad. Want op de markt kom je van alles tegen. Je hoort er verschillende talen, ziet er mensen van allerlei pluimag en het geurt (of stinkt) je overal tegemoet. En met een beetje geluk is er wel een marktkoopman die iets leuks roept.

Wij gingen voor olijven, maar onderweg raakten onze tas vol met kersen, granaatappels en paprika. We zouden die olijven bijna nog vergeten zijn. Maar gelukkig vonden we bijna aan het eind een gezellige kraam, vol met noten, zuidvruchten en ja, dus ook olijven. Missie geslaagd.

Hebberige mensen…

Bij de kassa van de Lidl staat een man en naast hem staat een meisje van een jaar of 10-12. Ze kijkt een beetje angstig en als ik afreken hoor ik zeggen dat niet alleen dat meisje maar ook die man weg moeten. Ik heb geen idee waarom. Maar dat wordt me al snel duidelijk. Nog voor ik mijn bankpasje heb opgeborgen vraagt de man heel snibbig: “Spaart u die zegeltjes?” Zijn toon bevalt me helemaal niet en dus zeg ik kattig “Jazeker!” Dan loopt hij wat aarzelend weg. Nu is het de beurt van het meisje om te vragen of zij die zegeltjes mag. Ze doet het heel lief en och, het is nog maar een kind. Zelf hoef ik die knuffeldiertjes niet. Dan staat opeens diezelfde man weer voor me. “Ze heeft er al drie en ook nog eens twee volle kaarten!” “Nou en….?”zeg ik en ik geef het meisje mijn twee zegeltjes die ze snel opplakt. Dan loopt ze weg. De man loopt snel achter haar aan. En dan zie ik dat hij haar beetpakt en tegen de muur drukt. Ze weet zich los te rukken en komt huilend naar de kassa’s toe, verstopt zich achter een mevrouw. Ze is helemaal over haar toeren. Snikkend zegt ze dat ze de knuffels voor haar nichtje spaart. En dat die man, die al weer achter ons staat en opnieuw roept “ze heeft er al drie”, haar heeft geduwd. Niet alleen ik, ook andere vrouwen gaan zich er mee bemoeien. Iedereen vindt de man nogal hebberig en wat moet zo’n man nou met die knuffels? Voor zijn kleinkind misschien…? Maar dan kan hij dat toch ook vriendelijk zeggen… De hoofdcassière mengt zich in het geheel en de man wordt verwijderd. Het meisje snottert nog wat en stopt de volle kaart op aanraden van een mevrouw in haar zak. Maar ze is bang, dat zie je. Na nog wat troostwoorden loop ik naar de uitgang. Gelukkig, die man is weg. Ik erger me aan zulke hebberigheid voor een paar stomme knuffels…
knuffels.jpg

Hamsteren

Voor wie nog niet genoeg heeft aan de grote boodschappentassen van de blauwe grootsuper, er is nu een XXXL-tas te koop.
Handig hoor, ook na de kerstinkopen nog regelmatig te gebruiken, want zo’n tas is echt multi-inzetbaar. Als verhuis-tas, om het oud papier in te verzamelen, om te dienen als reiswiegje voor je (klein)kind, als opruim-tas, om planten in de zetten, de was in te versjouwen, enzovoort, enzovoort. En natuurlijk om in het nieuwe jaar weer regelmatig te hamsteren 😉 😉 😉
Hamsteren.jpg

Zoeken…

Elk jaar staan ze er, de vrijwilligers van de Voedselbank Rotterdam. Bij de ingang van de grootgruttersupermarkt. Maar misschien ook wel bij die andere supermarkt op het winkelcentrum. Je wordt als klant gevraagd om een paar boodschappen te doneren. En dan natuurlijk geen pondje druiven, maar houdbare waar. Een beetje feestelijk, want het zal verdeeld worden in de pakketten van de decembermaand.
voedselbankDus liep ik rond met in gedachten twee families met kinderen.  Wat zouden die nou graag eten? Dit jaar koos ik voor spaghetti, tomaten in blik, jam, hagelslag, blikjes tonijn, gedroogde worst, pakjes vruchtensap. Met wat verse groeten is daar wel wat gezelligs van te koken.
En toen wilde ik er ook nog wat chocola bijdoen. Ik ging op zoek naar reepjes chocola. Niet zo’n groot stuk, maar reepjes die te verdelen zijn. Maar gek, die kon ik niet vinden. Blijkbaar te eenvoudig, gewoon melk, puur of notenreepjes. Wel tig verpakkingen chocola met de meest buitenissige vullingen. Uiteindelijk werd het kinderchocola. Wat vreemd toch, dat je soms zo moet zoeken naar iets wat toch heel gewoon is.

Over de grens…

over de grens-004De politiek mag dan de grenzen geschrapt hebben, er blijft nog wel degelijk verschil tussen de verschillende landen. Niet alleen verschillen de huizen en straten, maar ook in winkels is er een verschil te merken. Vorige week waren we even bij onze oosterburen en daar mogen wij graag boodschappen doen. En toen viel me op dat er producten in de schappen liggen, die wij hier helemaal niet kunnen kopen. Want stel ik zou “Knödel” willen maken, waar vind ik hier “Knödeldeeg”? In een Duitse winkel zonder meer in verschillende variaties te koop.
over-de-grens-006En in een drogisterij staan alcoholische dranken zoals gin en rum gewoon tegenover de flesjes en potjes met schoonheidsproducten.
Bij het Kruidvat kun je geen “Pleegzuster bloedwijn” kopen,  laat staan andere sterke drank.
Ik vind het wel grappig en het maakt het boodschappen doen elders zo veel leuker!

Let op…

Boodschappen doen is tegenwoordig niet meer zo eenvoudig. Je moet op van alles letten. Is het niet te vet, zit er wel het juiste vet in, is het niet te zout, te zoet..? Bevat het niet te veel calorieën, voldoende vezels… Het is toch wel biologisch…? En de laatste kreet is…..: “Waar komt het vandaan?” Want appels uit Frankrijk, boontjes uit Kenia, meloenen uit Spanje…, dat is ecologisch toch een enorme misser. Je moet er ook op letten dat de producten die u koopt niet met het vliegtuig zijn aangevoerd. Dat verbruikt te veel CO2, dat weten we toch!
voetprintWanneer ik bij de super sta, bekruipt me wel eens het gevoel dat ik heel slecht bezig ben. Want ik wil nou juist die dingen, die er mooi en lekker uitzien, maar ecologisch verwerpelijk zijn.
Ik kan nou wel zeggen dat ik heel gezond eet, geen pakjes of zakjes gebruik maar alles vers koop en zelf kook, maar heb ik dan ook aan mijn ecologische footprint gedacht….?
Och hemeltje, een mens moet ook op van alles letten….

Kassa

Sinds kort is onze Appie-super voorzien van scanners. Je kunt dus met een apparaatje in je hand zelf je kassabon opmaken en aan het eind afrekenen. Natuurlijk niet meer met gewoon geld, maar met een pinkaart. Dat laatste doe ik al jaren en ook dat zelf scannen heb ik al vaker gedaan. Maar toch, het staat me een beetje tegen.
Allereerst zet het mijn manier van boodschappen doen op zijn kop. Dat zal de leeftijd zijn, maar nu moet je wel heel veel handelingen tegelijk doen. Je boodschappenbriefje raadplegen, het artikel zoeken, scannen, meteen in je tas of krat zetten en die afrekening op het eind is ook nogal omslachtig. Tot slot moet je met de streepjescode van je kassabon het hekje openen om de winkel te kunnen verlaten.
Zo, en dat zou ons allemaal tijd besparen en ons leven lichter maken. Kom nou toch, meneer Heijn… Het voordeel zit toch aan uw kant. U bespaart op die manier toch vooral op de personeelskosten. Nog even en de kassières kunnen ook weg. Alles geautomatiseerd, weggesaneerd. Ik vind dat niet zo heel erg sociaal en daar kreeg ik zowaar steun voor uit onverwachte hoek. Ook jongste zoon, toch een IT-er in hart en nieren, vindt dit een gevaarlijke ontwikkeling. Want straks is er helemaal geen werk meer voor mensen die minder hoogopgeleid zijn. Jongeren komen voor dergelijke baantjes dan helemaal niet meer aan de bak. En vooral, onze samenleving wordt steeds onpersoonlijker.
Ik ben dus een dwarse klant en ga nog lekker met mijn karretje in de rij voor de kassa staan. En hou nog eens een praatje met de kassière, al is het maar om een protest te laten zien!

Juwelier

Nee, bij deze winkel koop je geen goud of diamanten, maar voor mijn gevoel is het er even duur. De groentenman in ons winkelcentrum is voor mij een groentenjuwelier. Er zullen beslist klanten zijn die het doen, maar ik niet.
Want 6,98 betalen voor een doosje aardbeien, vind ik gewoon te duur. Te gek! Okay, ze zagen er ook beslist prachtig uit en nee, het is natuurlijk buiten het seizoen. We noemen ze ook niet voor niks zomerkoninkjes. Daar moet je in de winter dus niet om komen. Over de smaak kan ik niet oordelen, Maar voor dat geld koop ik toch iets anders. Nog geen idee wat, maar zeker geen aardbeien. Of ben ik blijven steken in het guldentijdperk, dat inmiddels al 15 jaar achter ons ligt? Want als ik het omreken, dan kom ik op een astronomisch bedrag uit voor die winterse zomerkoninkjes. Het kan wel, maar moet het dan ook?

Big brother

Je denkt dat het zo’n vaart niet zal lopen, dat je best nog wel een beetje privacy hebt. Ze kunnen toch niet alles van je weten….?
Nou, in de Chinese toko is het echterdagelijks gebruik. En je hoeft er niks voor te doen, het gebeurt vanzelf. Je krijgt het zelfs op een briefje en kunt later niet zeggen dat je van niks wist.

Want kijk, daar staat het. Big Brother. Hij rekent af, maar houdt je meteen in de gaten… Of je dat nou wilt of niet!
😉 😉 😉

Bewaren

Karretje

Daar staat ie dan, ver van huis, want het winkelcentrum waar Appie de grootgrutter zit, ligt aan de andere kant van de wijk. Dat is nog best een stuk lopen en dat lijkt me helemaal niet gemakkelijk met zo’n kar vol boodschappen.Maar goed, je hebt geen auto, geen fiets, geen boodschappentas op wieltjes, dus je besluit om die kar dan maar mee te nemen. Maar laat je die dan zomaar in het plantsoen staan? Ik zou denken, zet hem bij je huis en loop er de volgende keer weer mee terug. Of is dat een rare gedachte?