Tag Archives: bomen

Boek

Posted on by
7

Met kerst lag dit boek voor mij onder de boom. Een boek in stripvorm, maar met een serieuze inhoud. Op luchtige wijze vertelt Peter Wohlleben hoe hij tot de liefde voor de natuur is gekomen en leidt hij je door de facetten van de natuur. Benjamin Flao heeft alle tekeningen gemaakt en ingekleurd.

Het begint met het ontstaan van de aarde, miljoenen jaren geleden. Maar in sneltreinvaart beland je in het bos van nu, kijk je mee wat daar allemaal zo leeft. En dat is meer dan je denkt. Want in een handvol bosaarde zitten meer dieren dan er mensen op de wereld zijn. Dat is toch een heel wonderlijk idee.

De aarde krioelt van microscopisch kleine wezens, maar ook wormen, kreeftsoorten, amoeben en nog veel meer. Soms vinden wij die beestjes vies en misschien ook wel schadelijk. Willen we ze weg hebben en spuiten we dus maar met allerlei chemische middelen.

Maar alles heeft samenhang in de natuur. Alles bij elkaar maakt dat de planten en bomen leven, de een niet zonder de ander kan. Peter Wohlleben kan dat mooi verwoorden. Hij is een fervent voorstander van biologisch bosbeheer en heeft inmiddels in Hummel een stuk beukenbos ter beschikking waar hij zijn ideeën waar maakt.

Ik was best een flinke tijd bezig met dit boek. En lang niet alles blijft ook voldoende hangen in mijn hoofd. Het is ook zoveel informatie. Zo nu en dan moet ik alles even tot me door laten dringen. Maar zo’n boek neem ik graag nog eens ter hand om dingen op te zoeken.

Stoel

Posted on by

De boom die hier in het park bij de Westergasfabriek stond, was een enorme en oude iep. Maar ook bomen hebben een beperkte levensduur. Hij werd ziek en was niet meer te genezen. Omhakken werd zijn lot.

#Treetag

Maar de stronk bleef en van de stam werden twee stoelen gemaakt. Waarschijnlijk nog wel meer, want alles van zo’n boom, hoe ziek ook, kan worden hergebruikt.

Op één van de stoeltjes zat deze plaat, waarop stond wat de iep allemaal voor goede dingen had gedaan. Zuurstof gemaakt, regenwater opgeslagen, lucht gezuiverd en nog veel meer. Hij had zijn lange leven dus nuttig doorgebracht.

En dan hebben we het nog niet eens gehad over de schaduw die hij voortbracht, de stam waarin misschien wel vele verliefde paartjes hun namen in hadden gekrast (wat niet zo erg milieubewust was, natuurlijk) en bij hoeveel eerste zoenen hij getuige was geweest?

Hoeveel vogels hadden hun nest er in gebouwd, vele jaren weer? En hoeveel insecten hadden hun buikje volgegeten en daarna gediend als vogelvoer voor kleine en grotere vogels? Welke vlinders hadden er omheen gefladderd en hoeveel kinderen zouden er om heen gespeeld hebben?

Hoe meer je erover nadenkt, hoe meer zo’n boom een monument in de maatschappij blijkt te zijn. Laten we er dus vooral zuinig mee omgaan!

Eikel

Posted on by

Alles draait tegenwoordig om energie. Hoe we het gebruiken, hoe we het kunnen of moeten besparen en vooral hoe kunnen we het produceren.

Laatst vroeg ik me af of we eigenlijk niet op een verkeerd pad zitten. Want de energie die in de natuur geproduceerd wordt, is veel meer en veel krachtiger dan wij voortbrengen.

Bron: Google foto’s / Dreamstime.com

Neem een eikel, zo’n gewoon vruchtje van een normale eikenboom in een bos. Wanneer je dat nu plant, is het in de toekomst een boom(pje).
De kinderen van nu zien die boom opgroeien, hun kinderen kunnen er onder in de schaduw zitten en vele generaties lang zorgt die boom voor zuurstof en neemt hij CO2 op. De bladeren zetten zichzelf in de herfst om tot humus en uit de eikeltjes die na een aantal jaren aan de takken groeien, komen weer nieuwe bomen. Een zich alsmaar herhalend proces.

En legt die boom dan uiteindelijk na vele eeuwen het loodje, dan kunnen er weer meubels van het hout gemaakt worden. En de takken warmte geven bij het verbranden. Wat een enorme opbrengst van dat ene kleine eikeltje.

Bron: Google foto’s

Vergelijk dat eens met wat de mens kan. Met heel veel energie (en verontreiniging) een windmolen of zonnepaneel maken, voor een fractie van de energie die zo’n eik levert.

En wat levert de windmolen na krap een halve eeuw op….? Vooralsnog alleen maar problemen, want waar laten we die troep…

Nou weet ik dat ik appeltjes en peertjes aan het vergelijken ben, maar toch…!

Inspiratie

Posted on by

Met de zon hoog aan de hemel en een frisse wind door onze haren liepen Leon en ik door Arboretum Trompenburg. Ja, daar heb ik al heel veel keren aandacht aan besteed, maar het is elke keer toch weer anders.

Op dit moment, aan het prille begin van de lente, steken overal bolletjes de kop op en zie ik aarzelende sprietjes groen, die zich nog niet laten herkennen. Althans niet voor mijn leken-oog.

Veel bomen zijn nog kaal, maar vertonen toch al wat meer activiteit. Sommige lijken wat gehaaster en bloeien al voordat er blad verschijnt. Tegen een helderblauwe hemel levert dat een fraai beeld op.

En dan valt me nog meer op. Dat alle knoppen zo verschillend zijn, dat er bomen zijn met heel grillige stammen, andere daarentegen steken recht de lucht in maar zijn bekleed me dunne velletjes, die bijna uitnodigen tot friemelen en frunniken.

Zo is er dus altijd wel weer wat nieuws te ontdekken 😉

Boek

Posted on by
Elif Shafak:
Het eiland van de verdwenen bomen

Het duurde ven voordat ik me echt kon verdiepen in dit boek. Het begin vond ik traag en de gedachten van een vijgenboom kwamen me wat raar voor.

Maar doordat iemand me op dit boek gewezen had, wilde ik toch doorlezen. En dat stelde dan ook niet teleur.

Het is een verhaal van bannelingen. Ada en haar vader Kostas, die boomdeskundige is, wonen in Londen. Ada is er geboren, maar haar vader komt oorspronkelijk van Cyprus. Regelmatig springt de schrijver terug naar dat eiland.

De moeder van Ada is nog niet zo lang geleden overleden en zij mist haar moeder erg. Haar vader is nogal gesloten en vertelt weinig over wat er in het verleden is gebeurd. Dat er veel te vertellen is, vermoedt Ada. Maar aan wie kan zij het vragen? Het lijkt alsof er geen verdere familie meer is.

Op een dag komt plotseling de zus van haar moeder op bezoek. Ada vindt het vreemd. Want waarom nu ineens en niet toen haar moeder begraven werd? Langzaam aan ontstaat er toch een band tussen Ada en haar tante en in stukjes en beetjes krijgt ze het hele verhaal te horen.

Een boek over liefde, oorlog, vluchten, verbannen zijn, vooroordelen en tradities. Met stukjes bijgeloof, rituelen en beloftes die beklemmen, maar toch niet verbroken kunnen worden. En langzamerhand wordt duidelijk hoe belangrijk de rol van de vijgenboom in die Londense tuin is en waar zijn wortels eigenlijk thuishoren.

Houtkap

Posted on by

Elke keer als we zulke grote stapel gekapte bomen zien, verbazen we ons er over. Wat doen ze met al dat hout?

Ik neem aan dat ook in een bos zo nu en dan opgeschoond moet worden. Anders zou zo’n bos maar dicht groeien en kunnen andere planten en struiken geen plek vinden.

Onderweg zagen we laatst ook een vrachtwagen met aanhanger met daarop enorme boomstammen, van zeker bijna een meter in doorsnede.

Maar wat doet men met al dat hout? Het blijven vragen waar we geen antwoord op zullen krijgen.

Hopelijk krijg ik wel antwoord van de Gemeente Rotterdam, want op aanraden van Wieneke stuurde ik mijn blog van afgelopen dinsdag daar naar toe.

Ik kreeg in ieder geval al een berichtje dat men het zou terugkoppelen. Ik ben benieuwd!

En als ik antwoord heb, laat ik het zeker hier ook weten.

Toegedekt

Posted on by

Tussen alle moderne en hoge gebouwen, midden in een bruisende wijk, ligt de Historische tuin Schoonoord.

Je stapt de brug over, loopt door het oude hek en… rust! Fladderende en fluitende vogels, eeuwenoude bomen, een verstilde vijver. Je waant je in een buitenplaats. En dat is niet zo gek, want van oorsprong was het dat natuurlijk ook. Een plek buiten de bedompte stegen en straten van het 19e eeuwse Rotterdam te vertoeven. Een plek waar de beter gefortuneerden zich terug konden trekken.

Diverse eigenaren hebben er gewoond en in 1860 besloot de toenmalige eigenaresse de tuin in Engelse landschapsstijl te laten aanleggen. Sommige van de toen aangeplante Libanon ceders en beuken staan er nog steeds.

Het woonhuis bestaat niet meer, maar de tuin is overgedragen aan de Gemeente Rotterdam en is opengesteld voor publiek.

Wanneer werd deze Gunnera aangeplant? Ik zou het echt niet weten, maar gezien de omvang moet het al een vrij oude plant zijn. ‘s-Zomers vormen de geweldige bladeren een absoluut spectaculair hoogtepunt.

Maar Gunnera is niet winterhard en moet dus beschermd worden. En dan is het toch handig dat de plant zelf voor zijn eigen dekentjes zorgt. Moeder Natuur weet het wel….!

Bomenlaantje

Posted on by

Herinneren jullie deze nog, van René Froger: Alles kan een mens gelukkig maken?.

Het is al weer een hele tijd geleden dat dit een hit was en je hem dagelijks op de radio kon horen. Ik moest er meteen aan denken, toen ik deze foto op mijn beeldscherm zag verschijnen.

De foto heb ik zelf gemaakt, een paar weken geleden. Een bomenlaantje, vlakbij ons huis. We wandelen er vaak. En telkens wordt ik weer blij van die knotwilgen langs het slootje.

Het is mooi, elke keer weer. Of de zon schijnt, in het voor- of najaar, in de winter als de lucht tintelt van de vrieskou. Ja, zelfs met mist vind ik het prachtig.

Ja, alles kan een mens gelukkig maken!

Vrolijk geel

Posted on by

Een aantal jaren geleden zijn in onze buurt hele straten opnieuw beplant met ginko’s. Ze kwamen in de plaats van de linden. Mogelijk waren de linden ziek, misschien hebben omwonenden geklaagd…?

Nu staan er dan ginko bomen. De eerste jaren waren die nogal sprieterig, maar allengs worden ze wat voller. Ik hou van die bomen, omdat ze in het najaar zo prachtig geel worden. Hele straten liggen dan bezaaid met het gele blad.

Vreemd genoeg verkleuren ze niet allemaal tegelijk, zodat de ene straat nog groen is en de andere al helemaal geel. En zo kunnen we er dan nog wat langer fan genieten. Tot de eerste herfststorm, dan waait al het blad er ineens af.

Exotisch

Posted on by

Nu het klimaat warmer dreigt te worden, zie je vaker echte exoten in tuinen staan. Smaken verschillen, maar zelf ben ik er niet weg van.

In het begin is het prachtig, maar na verloop van tijd verdort, verkleurt en verpietert zo’n boom of plant.

Deze ontdekte ik een aantal dagen terug tijdens een wandeling. Nu is hij nog prachtig en zeer fotogeniek. Ik hoop dat hij zo mooi zal blijven.