Ik ben niet religieus, maar toch heb ik een zwak voor Boeddha. Er zijn verschillende Boeddha-beelden, in soorten en maten, soms heel sereen, soms wat streng.
Maar de leukste vind ik de “lachende Boeddha”, zo’n dikbuikige man met een lach van oor tot oor.
En deze vind ik helemaal het einde. Ik weet eigenlijk niet of je Boeddha een muts op mag zetten of hem tot tassenverkoper mag degraderen. Maar toen ik hem zag, kon mijn dag niet stuk. Hij brengt alle sores weer een beetje tot redelijke proporties. Of ik nou wil of niet, hij maakt me aan het lachen.
Tag Archives: Boeddha
Rust…
Een drukke straat in Den Haag, op een regenachtige dag.
Haastig loopt iedereen voorbij, de paraplu manoeuvrerend in de wind of diep weggedoken in een warme capuchon. Geen mens heeft tijd of zin om zich te verdiepen in een moment van meditatie.
Staat deze Boeddha dan voor niks daar? Wie zal het weten? Zelf stond ik heel even stil, pakte mijn telefoon en klikte voor een foto. Geen meditatief moment, maar toch… Misschien klaart de lucht wel op, gaat de zon uitbundig schijnen.. vinden we wel weer de rust om even bij hem stil te staan….
Spreuk van de week
 |
Laten we de week beginnen met een spreuk. Grappige gezegden om te (glim)lachen of wijze woorden om te overdenken. Elke maandag vind je er hier een.
Uzelf vastklampen aan kwaadheid is als een hete kool oprapen met de gedachte hem naar iemand anders te gooien, u bent degene die zich verbrandt. – Buddha |
Boeddha
 |
Als we besluiten naar Kamakura te gaan om de tempels en vooral de Grote Boeddha te zien, vergissen we ons in de enorme omvang van het station Tokyo. Want zijn in Nederland alle sporen (meestal) naast elkaar, in Japan lopen de sporen over elkaar heen en moet je soms trap op of af om het juiste spoor te vinden. Hijgend rennen we het perron op. gelukkig, de trein staat er en we stappen in. De rit zou zo’n uurtje duren, dus voorlopig zaten we rustig te kijken. Dat de plaatsnamen ons niet bekend voorkwamen, was niet zo gek. Maar plotseling stopte de trein en iedereen stapte uit. Was dit Kamakura? Welnee, in de verste verte niet. Wat bleek ons later, toen we weer helemaal terug waren gegaan. We hadden de trein in de verkeerde richting genomen. Nou ja, foutje. |
| Dus namen we de trein terug, maar nu nadat we goed hadden gekeken of het wel de juiste richting was. Uiteindelijk kwamen we in Kamakura aan en liepen met de stroom mee naar de Tokeji tempel. Genoten van de prachtige natuur rondom en stapten welgemoed het “wandelpad” naar de Great Buddha op. Het zou op en neer gaan en dat deed het ook. Eerst een oneindig aantal traptreden en daarna een smal pad dat |  |
dwars door het bos ging, over boomstronken en grote stenen. Niks wandelpad, het leek wel een steeplechase. Maar ja, je begint er aan, dus je maakt het ook af. Al namen we verderop wel een alternatief en gemakkelijker pad om uiteindelijk bij de Grote Boeddha aan te komen. Daar zag het zwart van de mensen en een Duitse meneer probeerde ons zijn kaartjes voor de helft van de prijs te verkopen. Ze waren niet afgestempeld en dus konden ze nog wel eens gebruikt worden. “Haben Sie gewonnen und ich auch”. Maar daar trapten we niet in. Eerlijk betaalden we de entree, zodat we de Grote Boeddha met een gerust hart onder ogen konden komen. 😉
Ontmoeting
 |
We gingen naar Kobe, vanuit Kyoto met de trein. Dat is op zich al een belevenis, maar daar over later meer. Kobe heeft drie stations, die dicht bij elkaar liggen en alle drie Sannomiya heten. Alleen worden ze bediend door verschillende treinmaatschappijen. Dat is dus lekker makkelijk, maar niet heus. Ons richtinggevoel hielp niet echt en onze plattegrond ook al niet. En na wat op goed geluk ronddolen, besloten we de weg te vragen. Ik gokte erop dat een jonge man waarschijnlijk wel wat Engels zou spreken. Helaas bleek “yes and no” zijn enige kennis van die taal te zijn. |
Hij keek lang en ernstig naar onze plattegrond, zuchtte diverse keren, humde wat en draaide zich toen om naar een man op een fiets. Of hij kon helpen?
“Chinatown?” Yes, dat kon ie. Hij stapte op en zijn fiets en gebaarde dat wij hem moesten volgen. Dat kon dus nog wel eens een flinke snelwandeling worden. Gelukkig begreep hij dat ook en stapte af om daarna in een straf tempo verder te lopen. Wij er enigszins hijgend achteraan. “Where are you from” vroeg hij. “Oranda” antwoordde ik. “Oranda? Oh…. Nederland! Eén, twee, drie, goeiemorrege!” Bleken we tussen de anderhalf miljoen Kobenaren juiste die éne te hebben gevonden die Nederland kende en er zelfs vaak geweest was. Hij kende Driebergen, Zeist, Utrecht, Amersfoort en natuurlijk Amsterdam en Rotterdam. Hoe hadden we dat zo kunnen uitkienen….
Aan het begin van Chinatown staat een enorm Boeddhabeeld. Mensen gooien muntjes op zijn buik. Dat hebben wij ook maar gedaan, als dank voor zoveel goeie hulp!
Spreuk van de week
 |
Laten we de week beginnen met een spreuk. Grappige gezegden om te (glim)lachen of wijze woorden om te overdenken. Elke maandag vind je er hier een.
Lachend kan men duizend dingen doen die met tranen onmogelijk schijnen. |
Geluk
Spreuk van de week
 |
Laten we de week beginnen met een spreuk. Grappige gezegden om te (glim)lachen of wijze woorden om te overdenken. Elke maandag vind je er hier een. Ook deze week dus weer:
Beter dan duizend woorden is één overwogen woord dat kalmte schept in wie het hoort. |
Spreuk van de week (23)
|
Laten we de week beginnen met een spreuk. Grappige gezegden om te (glim)lachen of wijze woorden om te overdenken. Elke maandag vind je er hier een. Ook deze week dus weer:
Elke gedachte die in de ziel valt, is een zaadje dat ontkiemt en in stilte verder groeit.
|
Boeddha
 |
Overal in Azië kom je tempels tegen met beelden van Boeddha.
Maar deze Boeddha met de 1000 armen in de Linh Pouc Pagode in Dalat (Vietnam) maakte wel erg veel indruk. |