Wie er oog voor heeft, ziet schoonheid in de simpelste dingen. Een ander zou deze blikjes als “troep” in de prullenbak werpen.
Maar de maker van deze foto zag er wel iets fraais in. Nam een paar spuitbussen met verf en spoot de verkreukelde blikjes.
Nog wat bloemen uit de tuin of van de berm geplukt en kijk, dit ziet er toch heel aangenaam uit? Weggooien kan altijd nog.
Het interieur van de Opéra in Parijs is al een beetje te veel van het goede. Maar als men dan besluit dat er nog meer versierd moet worden, dat een bloemetje wel op zijn plaats zou zijn….
Dan wordt het gewoon overdadig.
Zeg maar “te veel van het goede”
De bloementuintjes die ik bij de Appie kreeg had ik nog even laten liggen. Ze werden soms van hier naar daar geschoven, maar ach, ze lagen niet in de weg.
Maar toen voor Pasen de tafel uitgebreid gedekt moest worden, moesten ook de bloementuintjes met nog wat andere zaadjes verkassen.
Waar zou ik die nou eens neerleggen? Niet in de kamer, want dan bleef het toch rommelig. Niet inde gang, niet op mijn eigen kamer. Nee, ik legde ze ergens waar ze uit het zicht waren, maar toch simpel weer terug te vinden.
Maar de nacht na Pasen schrok ik wakker met de gedachte “Waar heb ik die doosjes nou toch gelaten?”
De volgende morgen meteen maar eens kijken. Ik zocht, ik zocht, maar nergens te vinden. Ook Leo zocht mee, maar zonder resultaat. We zochten onder de bank, in de boekenkast, in alle keukenkastjes. Maar geen bloementuintjes. Vagelijk herinnerde ik me dat ik ze ergens bij elkaar gelegd. Er vormde zich een beeld, maar hoe ik ook zocht, geen spoor.
Tot afgelopen donderdagmorgen. Ik keek weer eens in de berging, zonder resultaat. Had ik ze nou toch, zonder er bij na te denken, weggegooid? Toen viel mijn oog op dat ene barbertje onder de plank. En kijk….., in een mandje, netjes droog en opgeruimd, daar lagen ze dus!
En gisteren heb ik ze dus gezaaid. Nog even wachten en dan kunnen de roze, witte, gele en regenboogmix-bloemen worden uitgeplant.
Maak er een fijne en gezellig dag van. Geniet van eieren, paashazen, lammetjes en voorjaarsbloemen.
Er zijn mensen die dwarsig van nature zijn. Maar dat je ook planten hebt die zulke trekjes vertonen, dat wist ik niet.
Want een beetje dwarsig is deze krokus toch? Ligt er een hele border vol gezonde en vruchtbare grond, ruimte zat om veilig te groeien. En wat doet dit exemplaar?
Die steekt zijn paars-witte kopje dwars tussen twee grote grindtegels door. Nauwelijks ruimte voor een bloem, nog minder voor wat bladeren. En dan ook nog de enige paars-witte naast een hele verzameling dieppaarse soortgenoten.
Iemand zei eens dat je de bloemen krijgt die je verdient…. Doordenkertje!
Vandaag een klein plantje, dat ik ontdekte bij het oversteken. In een nauw spleetje tussen stoeprand en tegels stond het.
Felgele bloemetjes, frisse blaadjes. Hoe het heet? Ik heb geen idee. Op mijn telefoon staat weliswaar zo’n app om planten te kunnen herkennen, maar daar had ik niet aan gedacht toen ik de foto maakte.
Ik was meer verbaasd om zoveel kracht in zo’n klein plantje. Want ondanks de rare plaats langs de weg, deed het erg zijn best om op te vallen.
Maar misschien wordt het nu wel door iemand herkend. Ik wacht dus maar even af…
Hoeveel hevig verliefde mensen zullen vandaag verlangen naar zo’n boeket van hun hartendief? Of naar een mooie kaart, vol bloemen, harten en kusjes?
En hoeveel verdriet zal er zijn als je droom niet uitkomt? Voer voor psychologen, toch? En voor de commercie een uitgelezen kans om allerlei zaken aan de man te brengen. Van mooie lingerie tot chocola, van kaarten tot …. nou ja, vul zelf maar in.
Op de markt lagen deze boeketten klaar. Ik hou niet zo van witte bloemen, maar goed… Drie bijna identieke boeketten. Het riep vragen bij mij op.
Een drieling die ging trouwen? Of vergiste ik me nou toch? Eventjes vragen aan de koopman.
Ja, mevrouwtje, dit zijn rouwboeketten. Nee, nee, geen trouw, echt rouwboeketten. Nou ja….
Op weg naar het Centraal Museum in Utrecht zag ik deze fraaie stokroos.
Op sommige plaatsen zaaien die zich jaarlijks meer en meer uit. Ik vind ze prachtig! En ze geven een straat een bijzondere sfeer.
Elk jaar bedenk ik me dat ik zaad moet oogsten en telkens ben ik dan toch weer te laat of vergeet ik het gewoon. Nou ja, kopen zal ook wel kunnen… dus nog maar weer eens een goed voornemen.
En geduld, want het is een tweejarig, dus eerst een jaar alleen maar blad en dan het jaar daarop hopelijk zo’n fraai stammetje met bloemen.
Het mooie weer verleidde ons om weer een keer naar Trompenburg te gaan. Eerst een stuk door statig Kralingen, langs oude villa’s en dan lekker wandelen door een mooi park. Niks mis mee, toch? Trompenburg is altijd wel de moeite waard, maar in het voorjaar spatten de kleuren er werkelijk van af. Moeder Natuur laat haar creativiteit de vrije loop en dus zie je van wit naar roze, naar geel, effen, gevlekt, groot en opvallend of klein en lief. Nu zijn het vooral de rododendrons die de show stelen, maar er is nog veel meer te zien. Kijk maar mee:
