Luxe, luxer…

De generatie van mensen boven de 70, mijn generatie dus, heeft waarschijnlijk nog wel herinneringen aan het wc-papier van vroeger. Grijs, grauw en verre van zacht. Althans dat hing aan de rol op onze wc thuis.

Bij een tante was niet eens een eigen wc. Die was op de overloop en werd gedeeld met meerdere buren. Daar hingen stukjes krantenpapier aan een spijker. Wel geteld één keer ging ik daar plassen.

Hier liggen altijd diverse rollen, want niks erger dan geen wc-papier hebben. Gewoon papier, meerlaags en redelijk zacht.

Maar nu is er The good roll, duurzaam en ecologisch toiletpapier. Keurig thuisbezorgd, verpakt in een kartonnen doos en elke rol omhult met een fraai gekleurd papiertje.

Ach ja, het zal allemaal wel. Maar wij blijven toch maar het papier van die grote discounter gebruiken. Zelf gehaald, in ene moeite door met de andere wekelijkse boodschappen.

Hoeft er niet nog een bezorgdienst in de straat te parkeren.

Krantenwijk

Een krantenwijk was nog niet zo lang geleden een leuke bijverdienste voor scholieren. Maar het schijnt dat er nu geen jongen of meisje meer voor te porren is. Dus probeert men het op een ander manier.
Wie zullen we daar nou es voor vragen? AOW-ers, die arme zielen die steeds vaker hun pensioen zien inkrimpen. Die zich vervelen achter de geraniums en hoognodig wat meer moeten bewegen. Ja…. die!!! Hoewel wel oud en (bijna) afgeschreven, zijn ze nog nog jong en vief genoeg om vroeg op te staan.

Vervoer

Toen wij in 2001 in Vietnam waren verbaasden wij ons over het vervoer per fiets. Niets leek te gek, alles kon wel op de een of andere manier op een bagagedrager gestouwd worden. En de fietsen waren van een kwaliteit om te huilen, gammel, oud, roestig en zonder enige luxe.

Toch kwam alles wel goed aan, van aardewerk potten tot varkens, van zakken graan tot stapels rijstvellen voor de loempiaatjes.
Dat was in 2001, maar ik vraag me af hoe het er nu zal zijn. Hopelijk zijn die oude fietsen inmiddels ingeruild voor wat betere exemplaren.

Eieren

Pasen en eieren zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Bij ons worden de eieren, al vele tientallen jaren lang, trouw bezorgd door onze eierman. Elke week belt hij aan en vraagt of wij nog eieren willen. Meestal heeft hij al een doos paraat.
Ook de prijs staat al jaren vast. Vroeger zette hij de eieren zelfs bij de deur als wij niet thuis waren, erop vertrouwend dat wij de volgende keer wel zouden betalen. En aten wij dus die week onze zondagse ontbijteitjes op de pof.
 

Bakker en melkboer zijn al lang uit het straatbeeld verdwenen. Maar onze eierman blijft nog steeds komen. Wie geeft er nog zo veel service?