Het is inmiddels wel tijd om eens te melden hoe het met me gaat. Nou, eigenlijk heel erg goed! Nadat ik thuiskwam, ben ik elke dag een stapje (of zelfs meer) vooruit gegaan. Nee, geen grote stappen, maar wel telkens meer in de goede richting.
Voelde ik me de eerste dag nog zo slapjes en had ik weinig zin, de dag daarop voelde het al veel beter. Het is natuurlijk een beetje aftasten van wat ik kan en mag.
Tillen is uit den boze. Dat kan ik ook nog niet. Maar de tafel afruimen gaat prima, al loop ik met elk bord apart naar de keuken. Dat is helemaal niet erg, want lopen is erg goed voor me. En daar helpt een stappenteller me bij. Ik had hem al geïnstalleerd op mijn telefoon en nu doet ie werkelijk dienst. Elke dag zie ik het aantal dagelijkse stappen oplopen.
Uiteraard hou ik me nog heel gedeist. Ik mag geen auto besturen, maar laat me wel lekker rondrijden. Maar als het weer het toelaat, lopen we ook een stukje. Of doen we uitgebreid boodschappen, waarbij ik in het begin het karretje duw. Wordt het me te zwaar, dan geef ik het aan Leo.
Ik slaap niet meer alleen op mijn rug, maar lig nu ook weerclekker op mijn zij. De wond is inmiddels keurig geheeld en doet nauwelijks nog pijn. Nu moeten de hechtingen verteren. En paracetamol neem ik ook steeds minder vaak. Aan-en uitkleden gaat ook steeds beter. Leo is inmiddels zeer bedreven in het sluiten en openen van BH-tjes. Maar alles wat ik zelf weer kan, doe ik ook zelf. Alleen die steunkous, die moet hij bij mij aan- en uittrekken. Hij gaat dan zo lief door de knieën, alsof hij me een huwelijksaanzoek gaat doen. Maar ja, we zijn al lang getrouwd 😂😂😂
En soms zit er een dag tussen, die niet zo soepel verloopt. Een dag waar ik vooral beren op de weg zie, niet weet wat ik nou voel en er vele tranen vloeien en de paniek hevig toeslaat.
Toch komen we langzamerhand aan weer meer en meer “gewoon” leven toe. En dat is toch wel reuze snel. Gelukkig maar!
