Tja, of we het wel of niet willen, zo langzamerhand komt de winter er aan. De dagen worden alsmaar frisser en zo nu en dan ligt onze vijver er bevroren bij. Hoor ik ’s morgens de buurman zijn autoruiten krabben en leg ik ’s avonds een warm dekentje op mijn voeteneind. Maar heel erg vind ik het niet. Zeker niet als de zon overdag schijnt en het van dat tintelend weer is. En wie goed kijkt, vind zo nu en dan een cadeautje van moeder antuur. Zoals zaterdagmiddag, toen dit blad in de schaduw zo mooi berijpt was gebleven. 
