Vorige week was ik op een begrafenis. Alles prima geregeld, waardig afscheid en diverse familieleden weer eens gezien. Maar ja, alles op afstand. Want we kennen de regels toch?

Maar hoe verklaren we deze foto dan? Die nam ik vorige week op maandag. Dus niet lang geleden, maar op 1 februari 2021.

Zijn voetballers/sportmensen van een andere planeet? Kunnen die geen Corona hebben? Gelden daar andere regels voor?

Of is verdriet geen legale gevoelsuiting en de vreugde om een doelpunt of overwinning wel?

Ik ben niet zo’n huilebalk of knuffelaar, maar wat had ik graag even een arm om dat familielid heen geslagen. Gewoon, even laten voelen dat je het ook moeilijk vindt.

Nee, dat deed ik niet. Ik bleef schutterig staan, op afstand. En ik begin me steeds meer af te vragen: Waarom? Is dat allemaal echt nog wel nodig?

Het kan me niet zo veel schelen dat we nog niet naar theater, festival, feesten mogen. Al zou ik het heus wel willen.

Maar dat we in moeilijke tijden ook zulke ijskonijnen moeten blijven en ons gevoel moeten verbergen, dat vind ik eerlijk gezegd steeds lastiger te verdragen. Steeds onmenselijker ook.