Over de vloer

In de serie over Dowton Abbey spelen een heleboel bedienden een zeer belangrijke rol. Van mijn moeder hoorde ik verhalen over meerdere dienstboden in een huishouden. Sommige mensen lijkt het leven van een koningin het ultieme geluk. Maar mij zou het niks lijken.

Ik moet er niet aan denken om hele dagen mensen om me heen te hebben. Nou is dat gelukkig ook niet het geval. Leo en ik runnen samen ons huishouden, al heb ik sinds kort wel één middag in de twee weken een hulp voor de grotere klussen.

Bron: Google foto’s

Toch liepen hier de afgelopen week steeds mensen naar binnen, werd er gesjouwd met grote steigers. Zoiets is onvermijdelijk als de schilder zijn werk moet doen. Ook kwam er een installateur voor een nieuwe verwarmingsketel.

Het zijn stuk voor stuk aardige mannen en vrouwen en zelf hoeven we geen poot uit te steken. Alles verliep prima, zelfs het weer werkte een beetje mee. Dus klagen is niet aan de orde.

Maar ik overdacht de situatie van altijd maar iemand in huis hebben, nooit eens even vrij te zijn. Misschien is het een leeftijdsdingetje, zijn we minder flexibel als in onze jonge jaren. Maar ik ben blij dat het allemaal achter de rug is.

Zo zit dat…

Upstaires-downstairsDit doet me onmiddellijk denken aan “upstairs/downstairs”. Boven wonen de “grote” lui en beneden, in het souterrain, leven de bedienden.
Ik maakte de foto in een chique wijk van Londen, met kapitale huizen, fraaie tuinen en grote auto’s op de oprit. De upperclass gaat de grote monumentale trap op, het gewone volk neemt het smalle trapje naar beneden. Boven komt de zon ruimschoots binnen, beneden moet men het doen met een mager streepje zonlicht.
Ook schieten me dan verhalen te binnen die mijn moeder en tantes vertelden. Van rijke mevrouwen, die tientallen japonnen in de kast hadden hangen. Maar hun hulp een extra boterham ontzegden.
Inmiddels zijn de tijden veranderd, ook in Engeland. De ladies moeten zelf aan de slag en soms lijkt de rijkdom meer dan er in werkelijkheid te besteden is. Ach ja, het kan verkeren.