Clochards, die horen bij romantisch Parijs wordt gezegd… Nou ja, dat is natuurlijk niet realistisch. De waarheid en hun leven is bitter en hard.  En ik voel me er altijd zeer ongemakkelijk bij als ik een man of vrouw in deplorabele toestand op straat zie liggen. Het zou niet mogen in onze maatschappij, maar het gebeurt toch. En het lijkt wel of het er steeds meer worden. Mannen, vrouwen van alle leeftijden bedelen, gehuld in schamele lappen, soms met een bordje erbij waarom ze zo aan lager wal raakten.
En nee, het is niet gepast om ze te fotograferen. Waarom dan deze man wel? Ik zag hem al van veraf zitten. Zijn bezit als een kussen onder zich, een boek in de hand. Hij leek een beetje op een gewone, wat vermoeide toerist die eventjes uitrusten wilde. Maar waarom dan dat blik naast hem? Toen we later weer terug liepen, zat hij er nog. Geheel verdiept in zijn boek. Wat muntstukken waren erbij gekomen. Tja, wat was dat nou…? Een gemakkelijke bijverdienste of toch een clochard?