Vakantieherinnering

Wim Sonneveld zou zeggen: “dat is een flinke bos hout voor de deur” al bedoelde hij daar beslist iets anders mee 😉

Een flinke voorraad is het wel en zoiets geeft vast een prettig gevoel voor de bewoners. Weten dat je de winter lekker warm doorkomt.

Het is ook een mooi gezicht, al die keurig gehakte stammetjes. En dan van die handige trapjes ertussen. Dat vraagt beslist om deskundig stapelen.

En nu vraag ik me af of de bewoners in de Baltische staten zich ook druk zullen maken over wel of geen gas deze winter. Of hebben ze alweer nieuwe houtvoorraad aangelegd?

Vakantieherinnering

Klederdracht wordt in Nederland bijna niet meer gedragen. Hooguit in Staphorst zie je nog wat ouderen in hun specifieke kleding.

Ik weet niet of ik er zelf in zou willen lopen, maar dat heeft vooral een praktische kant. Het lijkt me namelijk helemaal niet comfortabel en zeker nogal warm.

De vrouwen hier op het eiland Saaremaa, voor de kust van Estland, waren beslist niet allemaal bejaard. Ook jonge vrouwen hadden zich in traditionele kleding gestoken. Waarom? Vragen kon ik het niet, want de taal vormde een belemmering. Maar het leek me een gezellige bijeenkomst. Er werd iets gevierd, of iets opnieuw geopend.

Ach, wat maakt het ook uit? Ik vond het vooral een mooi plaatje van een fijne vakantie in de Baltische staten.

Sloopwerk

Vanaf ons hotelbalkon in Riga keken we uit op een stukje stad, waar onlangs een huis was ingestort, ontploft of gewoon werd gesloopt. Alhoewel, gewoon? We hebben met verwondering gezien hoe de arbeids-omstandigheden in Letland zo verschillen van die bij ons.
Geen grote bulldozers, geen sloopkogels, welnee. Met een flinke moker en menselijke spierkracht werd het gebouw steen voor steen gesloopt. En de sloper had dan wel een helm op, maar liep op gewone sportschoenen. Veilig……??

Het afval werd zorgvuldig uitgezocht en opgestapeld. Waarschijnlijk voor verkoop later. Maar er waren ook mensen die kwamen kijken en en passant een balkje of zo voor eigen gebruik meenamen.

Kvass

Op diverse markten in de Baltisch Staten zagen we grote tonnen staan, waaruit een drankje werd getapt. We wisten niet was het was, maar Leo trok de stoute schoenen aan en vroeg het aan dit meisje. Het bleek Kvass te zijn, een soort broodbier.

Toen ik deze foto op de markt in Vilnius gemaakt had, kwam er een boze mevrouw naar me toe, die me iets toeschreeuwde. Ik begreep er helemaal niets van, maar hoorde wel zoiets als “police”.

Uit wat  ik later op internet vond, maakte ik op dat zelfgebrouwen kvass eigenlijk niet meer zo maar verkocht mag worden. Maar het meisje had geen bezwaar tegen de foto. Het gebeurde ook allemaal open en bloot. Leo heeft een glas besteld en vond het lekker. Het smaakt een beetje rins en verfrissend en je proeft er het brood ook in terug.

Gescheiden

Tijdens onze vakantie in de Baltische Staten gingen we ook naar Klaipeda. Niet omdat die stad nou zo erg interessant was. We waren er trouwens te kort om dat te onderzoeken, maar wel gingen we een dag naar de Kurische Nehrung. Een lang schiereiland voor de kust, niet breder dan 4 kilometer en bijna 100 kilometer lang. Halverwege ligt de grens met Rusland en die is, nog steeds, hermetisch afgesloten. Maar het Litouwse deel kun je bezoeken en het is er prachtig.

Als het weer een beetje meewerkt, kun je eindeloos langs het zandstrand wandelen, baden of in de zon liggen. Let wel even op, voordat je het strand opgaat. Litouwen is nogal preuts (de kerk heeft hier nog heel wat te vertellen) en er staan dan ook borden die aangeven dat mannen en vrouwen gescheiden moeten baden.’t Is maar dat je het weet!!

Botanische tuin

Een botanische tuin is altijd wel een bezoekje waard, maar die in Tartu (Estland) is dat zeker. Mooi aangelegd, heel veel te zien en met een mooie kas.
Gelukkig werkte het weer mee, zodat we tussen de buien door de tuin in de zon konden bekijken. Nou ja, regen heeft ook zijn voordelen, want alles stond er fris en zeer groen bij. Ik was helemaal weg van deze prachtige Agapanthus.

Huis

In een buitenwijk van Tallinn (Estland)  zette ik dit huis net op de foto, toen de bewoonster er aan kwam. Ze vertelde dat het huis was gebouwd door de overgrootvader van haar man. In de sovjettijd werd het geconfiskeerd en woonden er 5 families in. Het was verwaarloosd. Na veel rechtszaken was het nu weer in bezit van de familie. Het dak was aardig verroest, maar nog helemaal origineel, Het moest wel nodig worden gerepareerd.

Maar dat kost veel geld en zij wilde liever reizen.De andere familieleden hadden ook geen zin om de renovatie ter hand te nemen.

We vroegen of er misschien subsidie-potjes voor waren. Maar dat bleek een te westerse gedachte. Nee, helaas, alles moest zelf betaald worden. Dus moest de opknapbeurt nog even wachten, zoals bij heel veel huizen …