Voor het eerst weer na C-tijd naar de film. Zelfs met het OV, inclusief mondkapje. Best wel spannend.

Er waren niet veel plaatsen beschikbaar, maar daar bleven er zelfs nog van over. Maar ook vóór C-tijd was het vaak al heel erg rustig bij de middag-voorstelling. We zagen “Aznavour, le regard de Charles”.

Als Charles Aznavour in 1978 een filmcamera krijgt van Edith Piaf begint hij zijn omgeving te filmen. De plekken waar hij optreedt of waar de opnames zijn voor zijn films. Hij weet dat hij bekeken wordt, maar bekijkt door zijn lens de kijkers zelf. En dat leverde een schat aan mooie beelden op.

De film wordt gelardeerd met liedjes (uiteraard) van Charles zelf. Ook het commentaar is van hem, al werd dat door een andere voice-over gesproken.

Een prachtige film, met een mooi tijdsbeeld. Met verhalen en anekdotes uit het lange leven van Aznavour. Grappig, lief, verdrietig en ontroerend.

Een aanrader, ook als je niet zo’n enthousiaste fan van de zanger bent.