Tag Archives: angst

Media

Posted on by

Het zal je maar gebeuren, 42 jaar, moeder van drie kinderen en dan….. Dan blijkt je kanker te hebben. Het kan iedereen overkomen, maar als Prinses van Wales ben je overgeleverd aan de grillen van het publiek.

Bron: Google foto’s.

Die van alles vinden, achter alles iets zoeken…., de meest waanzinnige geruchten verspreiden.

Aan professionele hulp zal het haar niet ontbreken. Ze hoeft zich niet te bekommeren of er wel een oppas is, wie er eten koken zal of alle rekeningen voldaan kunnen worden. Ook al zal ze het soms wel zonder de hulp van haar man moeten stellen. Die heeft een koninkrijk dat om aandacht vraagt.

Net als iedereen moet Kate alleen het hele proces doorlopen. De angsten, de pijn, de ontreddering, de twijfels…

Laat haar toch, ze heeft rust nodig, ruimte om tot haar zelf te komen. Ze mag dan Prinses zijn, ze is bovenal gewoon een mens.

Goed voorbereid

Posted on by

Als…. Als de hemel valt, krijgen we allemaal een blauw petje. Het is een oud gezegde en mijn ouders zeiden dat te pas en te onpas. Een dooddoener van formaat dus.

Bron: Google foto’s

Maar nu zou ik het wel weer nieuw leven in willen blazen, want her en der zie en lees ik allerlei waarschuwingen voor als…. als de zeespiegel stijgt, als het klimaat verandert, als de dijken breken, als …..

Tijdens de watersnood in februari 1953 logeerde Leo bij een tante en oom in Vlaardingen, waar ze helemaal niks merkten van wateroverlast.

Thuis in Rotterdam en dus een flink stuk verder oostelijk en verder van de zee, zagen mijn schoonouders het water door de straten zo de Lange Hilleweg op denderen.

Het kan heus geen kwaad om een beetje vooruit te denken, maar we moeten er voor passen om ons te laten opnaaien door angst en voorspellingen die misschien nooit waarheid worden.

Maandag met muziek

Posted on by

Angst, laat je leven er niet door beheersen. Het beste kun je maar gewoon je eigen leven leven, want als je luistert naar wat er allemaal gezegd en geschreven wordt…. In 1989 was dat blijkbaar ook al, getuige dit liedje van Robert Long.

Als de clip niet start, dit is de LINK

Nota bene:
Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.

Veiligheid

Posted on by

Wie mijn blog gisteren las, zal wel begrepen hebben dat ik de maatregelen die nu getroffen worden met was scepsis bekijk. We zitten midden in een idiote periode, want dit hebben we nog nooit meegemaakt.

Zie ik de realiteit dan niet onder ogen? Ja zeker, dat doe ik wel. Alleen denk ik dat we ons lot nooit kunnen ontlopen. Wat dat lot voor ons in petto heeft, zullen we pas te zijner tijd ervaren.

Trek ik me dan helemaal niks aan van alle commotie? Jawel, ik ga niet persé naar grote bijeenkomsten. Maar als het nodig is, ga ik nog wel met het openbaar vervoer, haal ik mijn boodschappen bij de supermarkt en sta daar in de rij voor de kassa. Net als alle anderen. Handen schudden doe ik niet zo veel, knuffelen met mijn eigen kinderen, ja, dat wel hoor!

En natuurlijk kan het geen kwaad wat meer op hygiëne te letten. Handen wassen, handdoeken wisselen, vaatdoekjes regelmatig verschonen. Maar verder…? Nee, we leven net zo als we altijd deden. Eten voldoende verse groeten, fruit. En we gaan op tijd naar bed. Want wat kan een mens nog meer doen? Ik zou het niet weten…..!

Schrik

Posted on by

Vorige week liep ik op weg naar de kapper. Plotseling kwam er uit een zijstraatje een man met twee grote honden. Die honden sloegen meteen aan en met ontblote tanden blaften ze fel en vijandig naar me. De man hield ze maar met moeite vast.
Ik schrok me lam. Ik ben een beetje bang van honden, vooral van dat soort en zoiets geeft me helemaal de rillingen.
Snel liep ik door. De man riep iets, maar wilde er geen aandacht aan schenken. Tot ik hem plotseling hoorde ik zeggen “Ja, nu hoort u niks hè?” Ik draaide me om. Hij bleef gelukkig op afstand, want de honden stonden al weer dreigend te blaffen. “Ik ben heel gespannen en dat voelen die honden ook. Ik ben hier al eens overvallen, door zware criminelen. Dus dan weet u het. Mijn excuses hiervoor.” Ik zal de man wel perplex hebben aangekeken. Ik stamelde wat, voelde me totaal uit het lood geslagen.
Daarna ben ik snel doorgelopen, maar ondertussen raasde er van alles door mijn hoofd. De man leek best een nette vent, geen branieschopper. Zou het waar zijn? En wat betekent dat dan? En wat zou er gebeurd zijn als hij de honden niet had kunnen houden. Ik moet er niet aan denken. Zelfs toen ik na een paar uur thuis kwam, moest ik mijn verhaal nog kwijt.
Blaffende honden bijten niet, zegt het spreekwoord. Maar mijn hand steek ik er niet voor in het vuur!

Wat moet je dan?

Posted on by

Ik zal wel niet de enige zijn die in deze dagen een beetje verdwaasd rondloopt. Want wat moet je nu doen? Ik word een beetje eng van alle foto’s in de krant, van de berichten, van de TV die alleen maar over “terreur” gaat. De geruststellende woorden van de politici in binnen- en buitenland, die alleen de angst nog maar versterken.
Zullen we nog wel naar voetbalwedstrijden, concerten of andere manifestaties kunnen gaan? Ik denk dat we wel moeten, want anders is ons leven geen leven meer. Dan kun je niet meer naar de markt, niet meer gaan winkelen of met de trein mee. Dan zijn we levend begraven.
Wij waren afgelopen weekend in Berlijn. Het viel op dat er zoveel meer politie op de been was en elke sirene gaf een wee gevoel in onze maag. Er klapte een ballonnetje in de MacDonald en iedereen schrok op. Toen we eruit liepen, stonden er twee gewapende agenten voor de deur. Bah, wat een wereld.

Droom

Posted on by

Dromen jullie ook wel eens zo raar? Meestal onthoud ik mijn dromen niet, blijft het bij flarden die weer verwaaien in het ochtendlicht. Maar vannacht droomde ik dat ik op een schip was en naar de tandarts moest.

Bron: Pinterest

 Ik zou een gebit krijgen, maar al mijn tanden mochten wel blijven zitten. Eerst moest ik happen en duwde de tandarts een hele metalen stellage in mijn mond. Ik kon niets meer zeggen en kreeg mijn kaken niet meer op elkaar. De tandarts schoof me een foto toe. Kijk, zo zal zo zou het worden. Vagelijk herkende ik een werk van de Chinese kunstenaar Yue Minjun.

Zoiets als dit….. Gelukkig werd ik toen wakker!

 

Beangstigend

Posted on by

Vorige week stapten we zo rond half elf ‘s-avonds in Rotterdam op de sprinter. Op het perron namen twee vriendinnen afscheid van elkaar. Plotseling kwam er een man de trein in, met een fles wijn in de hand en met duidelijk al een flinke slok op. Met een buitenlands accent riep hij wat naar de meisjes, maar die reageerden niet. Dat beviel hem niet en hij begon harder te roepen, aandacht te eisen. De treindeuren sloten en het meisje ging zitten op de klapstoel naast de deur. Nu werd zij het middelpunt van alle aandacht. Een beetje verschrikt en aangedaan vluchtte ze daarop de trein verder in. De man werd boos en riep haar allerlei aantijgingen na, onder andere dat ze “zeker wel lesbisch was”. Ook maakte hij vunzige opmerkingen. De trein zat behoorlijk vol, maar niemand reageerde. Toen hij het meisje steeds meer beledigingen na riep en haar achterna ging, werd het mij te dol. Ik beet hem toe dat hij het meisje met rust moest laten. Nee, ik ben geen heldin. Ik dacht er eigenlijk niet over na, maar vond gewoon dat dit niet kon.

Wat er verder allemaal gebeurde, staat me eigenlijk niet meer zo goed voor de geest. De dronkenlap lalde” dat hij ons allemaal dood zou maken”. Er was iemand die de man te lijf wilde gaan en zijn wijnfles wilde afpakken. Het werd een heel gedoe. Ook één of twee andere mannen bemoeiden zich ermee. Iemand probeerde de politie te bellen, maar kreeg te horen “dat er camerabewaking in de trein is”. Dat was dan gelukkig weer een hele geruststelling 🙁 .

Inmiddels waren we bij onze bestemming, station Alexander, aangekomen en stapten we zo snel mogelijk de trein uit. Maar ook de vervelende dronkaard en wat anderen. Er werd nog wat gesteggeld, maar daar hebben wij ons verre van gehouden. Terwijl wij wachtten op onze metro, zagen we een politiebusje voorbij rijden. De dronken man had dat ook opgemerkt en hij verschool zich. Maar meer dan het busje zagen we niet, geen agent kwam eens poolshoogte in het station nemen. Gelukkig stonden wij op het tegenoverliggende perron en kregen we alleen nog de verbale woede van de lastpost over ons heen.

Maar al die andere mensen in de trein, die zich afzijdig hielden, wel keken naar het relletje, maar geen aanstalten maakten om te helpen, op welke manier dan ook. Dat vond ik nog het meest bizar!