Traditie

Het is zo’n beetje traditie geworden.De mannen samen naar de Auto-RAI en schoonzus en ik samen ergens anders heen. Dit jaar was het Haarlem, waar we zomaar wat rondliepen, hofjes bekeken en gezellig winkelden. En het Corrie ten Boom Museum bezochten.
En ’s avonds terug naar Amsterdam, voor een drankje op de Nieuwmarkt en ergens lekker eten op de Zeedijk of zo.

Daar maakte ik ook deze foto. Ik geloof dat ze nu andere handel hebben in die buurt 😉

Kijk omhoog

Uitkijken waar je loopt, is natuurlijk stukken verstandiger dan alsmaar omhoog kijken en speuren naar leuke ramen of gevelstenen. Maar dit tegeltableau was zo opvallend, daar keek ik niet overheen.

Zomaar in Amsterdam, al winkelend en kletsend met Bettie, zagen we ineens Adam en Eva. Maar waren die nou nog aan het kibbelen of ze wel of niet die appel zouden eten, of hadden ze dat al gedaan en werden ze uit het Paradijs verdreven? Nou ja, dat is bijzaak, het is gewoon prachtig.

 

Knoopjes

Als je zelf naait, heb je natuurlijk wel eens een knoopje nodig. Dat kan soms best een hele zoektocht zijn, omdat je nou die éne kleur, dat juiste formaat of een speciale vorm wilt hebben. Als je het helemaal niet meer weet, kun je waarschijnlijk hier wel terecht. Een waar Walhalla voor knoopfanaten. Muren vol, netjes gerangschikt naar kleur, materiaal en formaat.
De eigenaresse maakt van al die knoopjes ook eigen creaties, van wanddecoraties tot lampenkappen. Alleen daarom is het winkeltje een bezoek meer dan waard!

 

Niet de enigen….

Tot mijn grote schande moet ik bekennen dat ik nog nooit in het Rijksmuseum geweest ben. Nu is het weer helemaal gerestaureerd en dus…. Maar waarom we nou juist deze week daar naar toe wilden, weet ik niet meer. In ieder geval hielden we geen rekening met al die andere mensen, die ook het zelfde plan hadden.Meteen al toen we uit de trein stapten, realiseerden we ons dat dit nou net niét een uitgelezen dag was. Dringen in de tram en bij het museum stond me een rij…. We zijn nog achteraan aangesloten, hebben even gewacht, maar toen werd ons duidelijk dat we beslist een andere dag moeten kiezen.  

Maar goed, een dagje Amsterdam is geen straf. We liepen heel op ons gemak kriskras over de grachten en gingen uiteindelijk naar de Hermitage, waar een prachtige tentoonstelling is ingericht over Tsaar Peter de Grote.
’s Avonds nog lekker op een terrasje wat gedronken en op de Zeedijk heerlijk Chinees gegeten.

Hollands eten

Zoals ik vorige week al schreef, bezochten we de tentoonstelling “Lekker Joods” in het Joods Historisch Museum in Amsterdam.
Heel veel Joodse gerechten hebben zich een plekje veroverd in onze eigen keuken. De bolus, boterkoek, ossenworst, zuurwaren en bagels, het was allemaal te zien in de tentoonstelling.

Maar op weg naar de tentoonstelling kwam ik dit bord tegen. En dat vind ik ook wel leuk. Want niet vaak kun je echt Hollandse (?) gerechten eten in een restaurant.
Wij hebben het hier niet geprobeerd, want we hadden al een afspraak bij de Japanner.
Dat was dus een internationaal culi-dagje!

 

Lekker

   Voor ons is een bezoek aan Amsterdam niet compleet als we geen broodje halfom hebben gegeten. En waar doe je dat het allerbest? Bij broodje Mokum! En dat is dan weer een perfect begin van een bezoek aan het Joods Historisch Museum. Laat daar nou net een tentoonstelling lopen over de Joodse keuken. En laten ze daar nou ook net deze kaart verkopen.
De tentoonstelling is het bezoeken zeker waard. Mooi opgesteld, heel veel kookboeken over het kosjere koken, de keukenspullen die je er bij nodig hebt en filmpjes over allerlei gerechten.
Ik kon het niet nalaten om ook nog een kookboekje te kopen. Tja, je verzamelt kookboeken en dan wil toch een beetje up-to-date blijven.

Binnenkort ga ik eens aan de slag om gember bolussen te maken. Die smaakte zo heerlijk bij mijn kopje thee, na het bezoek aan de tentoonstelling!

Spelen op straat

Op straat spelen, dat kon nog in mijn jeugd. (Bijna) geen auto’s, nauwelijks verkeer in onze straat. Er was ruimte genoeg.
We balden tegen de muur, sprongen bokje, rolschaatsten of deden “koppetje duikelen” om een hek.
Nu hebben de kinderen nauwelijks nog ruimte, moeten ze opletten voor de kostbare auto’s, raast het verkeer met grote snelheid langs.
Ik heb hier al eens een kind gezien, zittend op de stoeprand met een IPad. Eigenlijk triest, want het zou moeten rennen, spelen, bewegen.
Ouders zijn ook vaker bang, terecht of niet, om hun kind uit het oog te verliezen.
Deze muurschildering in Amsterdam, vlakbij een tamelijk grote speelplaats, brengt misschien weer oude tijden terug. Want er is toch niets leukers dan lekker buiten te spelen?