Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Raar toch, ik ben nog nooit met de pont over het IJ in Amsterdam gegaan. Dat komt er nog wel van, later een keer. Vandaag dan maar een lied van Jeroen Kramer: De pont naar Noord.
Het was lange tijd in de pen geweest en verzet, maar dan was het er toch van gekomen. Maandagochtend nam ik de trein om samen met Bettie van Bertiebo een dagje Amsterdam te doen.
Vast omlijnde plannen waren er niet, we zouden wel zien. En zo gebeurde het ook. Eerst koffie, dan naar de Noordermarkt. Heerlijk weer, gezellige kramen met oud en nieuw, lampen, knopen, kleding en kleurrijke figuren zoals je alleen in Amsterdam lijkt aan te treffen.
We zochten tussen alle spullen, vonden van alles en kochten zelfs wat. Bettie scoorde een origineel cadeautje voor een familielid, ik maakte mijn laatste muntgeld op aan een sjaal. Die bij thuiskomst prefect bleek te passen bij een trui.
Na de broodjeslunch liepen we naar de Westergasfabriek. Daar lieten we ons immersief omgeven door Fabrique des Lumières. Ik had er wel vagelijk van gehoord, maar wist niet wat ik me moest voorstellen. Dat bleek een geheel nieuwe ervaring te zijn.
Allereerst had ik het gevoel dat we volkomen oplosten in de donkerte van de zaal. Het scheelde maar een haar of ik was gestruikeld over een persoon, die gelukkig hintte dat we toch wel een mobiel hadden. Zo hadden we een beetje licht in de volkomen duisternis….
Daarna lieten we ons drijven op de beelden, de muziek, de ervaring van compleet en totaal omgeven te zijn door enorme kunstwerken. Werkelijk een geheel nieuwe ervaring. Ik maakte wel twee of drie foto’s, maar die gaven niet weer wat er te beleven is.
We liepen terug richting centrum, dronken nog wat en stonden om de haverklap stil om foto’s te maken. We hebben tenslotte allebei een blog om te vullen…!
Na een lekkere maaltijd sloten we deze dag af met meer dan 15.000 stappen op de teller. Het was in alle opzichten een dag met een gouden randje.
Afgelopen week ging ik met schoondochter naar De Hermitage om de tentoonstelling van de Russische juwelen te bekijken.
Ongelofelijk wat hadden die Russische tsaren en hun familieleden een goud en juwelen. Meteen al bij binnenkomst kun je vergapen aan glans en glitter, al viel me op dat het soms ook niet was wat het in eerste instantie leek. Een armband waarvan de cameeën bleken te bestaan uit papiermaché. Prachtig gemaakt, levensecht, maar toch…. Het was overweldigend. Dan vraag je je af hoeveel tijd de mensen toen besteedden aan zich kleden. Daar moeten uren mee zoet gebracht zijn.
En dan de kleding zelf. Vele meters stof verwerkt in enorme queues, tailles die zo smal waren dat het bijna onwerkelijk leek. Maar of het allemaal ook prettig droeg…? Hoe moet je in hemelsnaam gaan zitten met zo’n groot gevaarte op je bibs? Zelfs de kinderkleding was versierd met schitterend borduurwerk en ook daar behoorden prachtige juwelen en zilveren rammelaars bij.
Op elke vitrine was duidelijk te zien wat er allemaal lag en zo konden we ons een mooi beeld van die tijd vormen. En alles ook sfeervol maar duidelijk verlicht.
Ik was met schoondochter in de Hermitage in Amsterdam om de tentoonstelling van de Russische juwelen te bekijken. Daar zal ik later nog over schrijven.
Na afloop liepen we nog wat rond en kwamen we terecht bij het Amsterdams panorama. Dat werd afgesloten met de opmerking dat we naar het raam moesten lopen en, als de gordijnen waren opgetrokken, we konden genieten van het mooiste uitzicht van Amsterdam. Het regende die dag pijpenstelen, maar zelfs met regen is het uitzicht inderdaad prachtig. Of het ook het mooiste is, laat ik in het midden.Daar wil ik geen oordeel over geven….
Wat deden ze daar die duiven. Wachtten ze op een aardige voorbijganger met wat voer? Hadden ze het koud of voelden ze de herfst nu pas echt in hun botten? Waren ze moe en rustten ze wat uit, daar op dat stukje kade met het zicht op de Westertoren?
Wie zal het weten? Het is nou eenmaal heel moeilijk om je in duivengedachten te kunnen verplaatsen.
Misschien was het wel helemaal niet zo bijzonder… Ik kwam er tenslotte maar eventjes langs. Misschien zitten ze daar wel alle dagen en vele uren… tot groot ongenoegen van de bewoners. Die misschien al vaak geklaagd hadden en geprobeerd te verjagen.
Zo veel vragen, zo weinig antwoord. Maar wel weer een onderwerp van een blogje vandaag! 😉 😉
Wat is tijd…? Geld? Misschien, voor een bank wellicht wel zeker. Maar de bouwers van dit gebouw hebben beslist gedacht dat zij bouwden voor de eeuwigheid en dat gedurende die tijd de bank er altijd gevestigd zou zijn. Want anders metsel je de naam niet in de gevel.
Maar ach, de bank is inmiddels opgegaan in een groter geheel. Het kantoor was niet meer nodig, dus werd het pand verkocht. En de nieuwe eigenaar? Die heeft het maar zo gelaten. De nieuwe zaak heeft heel andere klanten en een heel andere manier van reclame maken. Wie let er nou nog op…?
Ik weet niet meer wie me de link stuurde, maar ik wist wel zeker dat ik graag naar “Trois jours d’Aznavour” wilde. Een voorstelling met, uiteraard, liedjes van Charles Aznavour, gebracht door Philippe Elan, Katell Chevalier, Flip Noorman en Britta Maria.
De Roode Bioscoop op het Haarlemmerplein kenden we niet. Maar het is een heel leuk theater, nog in oude staat. Met wat bladderende verf, maar een knusse zaal. Je zit op houten klapstoeltjes en waant je terug in de tijd. En omdat je zo dicht op de artiesten zit, lijkt het of een huiskamerconcert wordt gegeven, speciaal voor jou.
Het was niet alles Frans wat de klok sloeg. Ook prachtige in het Nederlands vertaalde nummers van Aznavour kwamen langs. Natuurlijk werd het onvermijdelijk “She” ten gehore gebracht. Een wereldhit, maar zelden of nooit in Frankrijk te horen. We hadden een heerlijke avond. Al met al de reis naar Amsterdam dubbel en dwars waard! En wie denkt, dat wil ik ook… 27 en 28 maart komt de voorstelling nog een keer langs in Amsterdam.
Bij Sjanne las ik een enthousiast blog over de Amsterdamse school. Reden voor Leo en mij om onze “vrij reizendag” dit keer te besteden aan een dagje Amsterdam.
We namen na de trein bus 22 en stapten uit bij de Hembrugstraat. Vandaar liepen we rechttoe rechtaan naar “Het schip”, het gebouw waar ook het museum over de Amsterdamse school gevestigd is. En dan ben je in een buurt waar je nauwelijks iets merkt van de enorme toeristenstromen in de binnenstad.
We waren net op tijd voor een leuke rondleiding. In de nagebouwde krotwoning, zonder ramen, zonder toilet, kon je zien hoe arbeiders rond 1900 woonden. Wat een verschil met de woningen die Michel de Klerk ontwierp. Met ramen die geopend konden worden, een wc met stromend water, een keuken en -heel belangrijk- aparte kamers voor ouders en kinderen. En al mag het dan in de ogen van nu wat bekrompen lijken -er was nog geen badkamer- het was een hele verbetering. De gids vertelde ook over de vele symbolische versieringen aan het pand. De band met de Zaanstreek, de nautische symbolen en de fraai gemetselde muren. Ook bezochten we het postkantoor, waar de lonen voor de arbeiders werden uitbetaald. Beter dan dat het geld in de kroeg werd uitbetaald en de arbeiders in de verleiding kwamen hun loon in borrels en dronkenschap om te zetten.
Na de rondleiding en het museumbezoek liepen we nog wat door de wijk, waar nog meer “Amsterdamse school” gebouwen staan, van andere architecten. Maar wel allemaal met mooie details. Leuk om eens een andere kant van Amsterdam te zien.
Dit is toch een zeldzaam gezicht aan het worden. Her en der in vooral Amsterdam kom je ze nog wel tegen, zoals hier in de Jordaan. Maar ik geloof niet dat er nog zo een bestaat in Rotterdam. Daar waren ze trouwens een beetje anders, van beton vaak. Niet altijd erg fris ruikend, maar voor mannen met hoge nood toch wel een uitkomst.
Ik herinner me nog wel dat mijn vader ook wel eens even ging plassen. Dat ikzelf en mijn moeder het maar moesten ophouden, vond ik vreemd. Helaas, nog steeds is dat niet veranderd. Wij moeten ons heil nog steeds zoeken in een cafeetje of warenhuis 🙁 🙁
Vorige week zaterdagmiddag ontdekte ik in de bieb dit boek van Patricia F. Wessels: “De wensdagen”. En zondagavond was het uit! Je kunt wel zeggen in één adem. De schrijfster 
vertelt over haar hippie-jeugd in de Jordaan. Ze was een buitenbeentje, want haar ouders waren gescheiden en zij en haar broertje werden door haar moeder alleen opgevoed. En de Jordanezen vonden die alternatieve moeder, met haar zachte “g”, op z’n minst een beetje bijzonder.
Patricia en haar broertje Lukas genieten van een fijne jeugd, met veel vrijheid, avontuur, zonder al te veel strakke regels en beperkingen. Maar wel met weinig geld en dus zo nu en dan geen eten op tafel, al bedenkt moeder daar heel creatieve oplossingen voor.
Alleen maar leuk en zorgeloos dus? Nou nee, want net als ieder ander heeft ook dat leven een rauw schaduwrandje. Want hoe moeder ook probeert het gezin “heel” te houden, vader is toch altijd de grote afwezige. Hij stuurt wel brieven vanuit Indonesië, komt ook wel eens naar huis. Dan is het feest en verzint hij de wensdagen. Alles wat ze wenst, gebeurt. Bijna alles, liever gezegd. Want die aller-, aller-, allergrootste wens blijft onvervuld. Daar mag zelfs niet over gesproken worden. Terwijl die toch zo simpel te vervullen is. Maar andere wensen daarentegen zijn zelden te gek en worden werkelijkheid. Als papa weer weg is, keert ook het verdriet en de somberheid terug in het Water- en vuurhuisje. En dan worden er dingen gezegd en gedaan, zonder dat de volwassenen zich realiseren hoeveel impact dat op de kinderen heeft.
Je begrijpt, ik vind het een dijk van een aanrader!
