Een boek over Japan, dat trekt sowieso mijn belangstelling. In dit boek gaan we terug naar 1957, een paar jaar na de bezetting door Amerika. Al zijn er dan nog steeds Amerikanen in Japan gestationeerd.
Hun aanwezigheid is vaak een doorn in het oog van ouderen, die de nederlaag van Japan niet kunnen verkroppen. Maar de pubers vinden die jonge militairen wel interessant. Met hun opvallende uniformen, hun muziek, hun optimisme.
Het is dan ook niet raar dat er relaties tussen de Amerikaanse jongens en Japanse meisjes ontstaan.
Ook Naoko valt als een blok voor Jimmy, die op zijn beurt zichzelf verliest in haar mooie ogen. Ze maken plannen, zien de toekomst door een roze bril.
Maar de ouders van Naoko wil dat ze een verstandshuwelijk aangaat. Dat zal beter zijn voor de hele familie en beter passen in de Japanse tradities.
Van alle plannen komt niets terecht. Jimmy gaat terug naar Amerika, trouwt er en krijgt een dochter. Jimmy is een lieve vader en dus is Tori ontroostbaar als haar vader sterft.
De brief die hij haar op zijn sterfbed heeft gegeven, werpt een heel ander licht op zijn leven, zijn verhalen. Wat moet ze geloven, wat is fictie, wat is werkelijkheid?
Dus gaat ze op zoek. Als onderzoeks-journaliste heeft ze vaker dingen uitgeplozen. Maar nooit was het zo persoonlijk. Wat zal ze ontdekken aan de andere kant van de oceaan?
Een prachtig en ontroerend boek, waarin ik telkens op het verkeerde been werd gezet. Niets is vanzelfsprekend, er is meer dan genoeg om uit te zoeken.
Dit is het vervolg op “Het huis van de vroedvrouw”, dat ik al besprak. En ook dit heb ik in één adem uitgelezen.
