Al lange tijd wilde ik naar Oxford toe. Oxford, de stad van de beroemde universiteit, van Alice in Wonderland, van Morse en Lewis en Hataway, de detectives. We gingen met de trein, vanaf het kleine stationnetje van Evesham. Natuurlijk is één dag niet genoeg. Maar ja, roeien met de riemen, want meer dan die dag hadden we niet.
Van te voren had ik een wandeling uitgezet, die ons langs de meeste colleges en gebouwen zou leiden. Dus stevenden we van af het station meteen richting centrum, liepen langs de Carfax Tower en bezochten de Covered Market. Een verzameling oude winkeltjes met veel eettentjes, maar ook slagerijen, hoeden- en bloemenwinkels.
Er werden veel anjers verkocht, want met een anjer kon je laten zien dat je geslaagd was en de kleur verraadt dan waarvoor. We zagen dan ook studenten met zo’n bloem op hun toga.
We liepen Saint Aldates Street in, waar het stadhuis staat en de hoofdingang van Christ Church College is. Het leek me vertrouwd na het lezen van Alice Lidell’s biografie, al liepen de toeristen hier heel anders gekleed dan de meisjes Lidell in hun tijd.
We wandelden over de Meadows en wilden naar Magdalen College. Helaas, de studenten zaten aan hun maaltijd dus…. sorry, no entrance. Het hek was en bleef dicht. Er zat niets anders op om terug te lopen en via de High Street onze wandeling te vervolgen. Onderweg lesten we onze dorst in een donkere pub. Leo met een pint of bitter, ik met eenzelfde hoeveelheid cider.
Het was best warm en onze tijd beperkt, dus bekeken we al die mooie gebouwen, zoals Radcliffe Camera en de Bodleian Library alleen van de buitenkant. Aan het eind van de middag liepen we onder de “Bridge of Sighs” door en kwamen we via allerlei steegjes bij de Turf Tavern, waar we bier en cider dronken maar ook aten. Leo koos voor worstjes en aardappelpuree met de onvermijdelijke groene erwten. Ik nam een burger, iets minder traditioneel.
Onze voeten begonnen te protesteren en via een grote boekenwinkel liepen we terug naar het station.
We hebben nog maar een klein deel van Oxford gezien en gaan er vast nog eens naar toe. Maar dan met meer tijd, zodat we op meer ons gemak van alles kunnen genieten en ook in de omgeving van Oxford kunnen wandelen.
Tag Archives: Alice in Wonderland
Boek
Het meisje waarover ik een geromantiseerde biografie las, kent waarschijnlijk iedereen. Toch zullen velen niet meteen weten wie ze was.
Ik las Ik was Alice, over het meisje die Lewis Caroll (pseudoniem voor Charles Lutwidge Dodgson) inspireerde tot het schrijven van Alice in Wonderland.
Alice Lidell, dochter van de dean (dekaan) van Christ Church College in Oxford, groeit op te midden van mannen in toga’s en vrouwen in lange rokken. Een gezin waar veel bedienden zijn, waar alles voor Alice en haar zusjes en broers gedaan wordt. Waar haar moeder met straffe hand de regels streng in de gaten houdt maar die zelden haar kinderen knuffelt of over de bol aait. Alice moet zich te allen tijde keurig gedragen, haar kleren kreukloos en vlekkeloos houden, stil zitten en zwijgen. Ze mag nooit rennen en zeker niet door het gras rollebollen. Een strak keurslijf voor een meisje met zoveel levenslust. Maar gelukkig is er de stotterende meneer Dodgson, een docent wiskunde. Hij nodigt de drie zusjes Ina, Alice en Edith regelmatig uit om mee te gaan wandelen, boottochtjes te maken of te picknicken. En meneer Dodgson kan prachtig vertellen. Zoals het verhaal over Alice, die in een konijnenhol valt.
Dodgson is ook nog een een begenadigd fotograaf. Hij fotografeert Alice en haar zusjes graag, maar vraagt ook of Alice alleen en in het geheim voor hem wil poseren. Alice vindt dat wel prachtig en voelt zich met hem verwant, aanbidt hem zelfs. En dan gebeurt er iets dat een definitieve verwijdering teweeg brengt. Alice’s moeder vindt dat de relatie wat al te romantisch wordt. En dat kan helemaal niet in het preutse Engeland van Koningin Victoria. Dus wordt alle contact tussen Dodgson en de familie Lidell verbroken.
Maar Alice zal voor altijd de Alice uit Wonderland blijven. Soms is dat helemaal niet prettig, maar het levert haar ook voordelen op.
Vreemd genoeg heb ik het boek Alice in Wonderland nog nooit gelezen. Dat ga ik nu dus wel doen. Het ligt inmiddels als boek en als luisterboek op mijn nachtkastje. Ik ben hogelijk benieuwd wat ik er van zal vinden.
