Tegeltjes

Posted on by

In de keuken bij zoon en schoondochter ontdekte ik drie tegeltjes.

Hé, hingen die er altijd al..? Nee, die waren nog maar net opgehangen. Bij een opruimbeurt waren ze tevoorschijn gekomen en schoondochter vond het zonde om ze nog weer eens jaren in een la te laten verstoffen.

Het waren reclames voor gecondenseerde karnemelk, die met rijste- of tarwebloem tot babyvoeding kon worden geroerd. Er was zelfs de mogelijkheid met of zonder rietsuiker. Dat is in deze tijd toch niet meer zo gebruikelijk, denk ik.

De tegeltjes zien er niet alleen leuk uit maar hebben ook een speciale waarde voor schoondochter. Zij heeft een tijdje gewerkt bij Nutricia. Extra leuk dus.

En zo vond een impulsaankoop van lange tijd her een goeie plek in hun Haagse keuken.

Te hoog

Posted on by

We hoorden een heleboel geraas en Leo ging eens kijken wat er aan de hand was. En riep mij er toen ook snel bij. Ik kwam te laat om de hele verwijdering van een levensgrote naaldboom te zien, even verderop in de straat.

Maar zelfs al bijna geheel gestript, was het heel indrukwekkend. Dat wilde ik wel even op de foto zetten.

De man in de top was goed gezekerd, maar ik vond het toch een wat griezelig gezicht. De twee anderen voerden de afgezaagde takken en stukken stonk in een versnipperaar, ook al een hevig ratelend apparaat.

Maar ja, het zou niet doenlijk zijn om zo’n joekel van een boom met een handzaag klein te krijgen. Die boom is er vast in het begin geplant en dan weten de meesten niet hoe snel zo’n boom in de hoogte groeit en hoeveel licht er in het huis ontnomen wordt.

Het is dus wel begrijpelijk dat ie weg moest. Zulke hoge bomen passen niet in een kleine voortuin. Maar jammer is het wel. Hopelijk komt er wel wat ander groen voor in de plaats. Dat moeten we nog maar afwachten.

Verboden

Posted on by

Ik las dat de boeken van Karl May over Winnetou uit de handel zullen gaan.

Het is voor het overgrote deel fantasie en geen werkelijke geschiedenis. Maar de beeldvorming zou kwetsend zijn voor de Indianen. Het moet toch niet gekker worden…!

Ik vraag me af, mogen we straks nog kijken naar Dynasty of Dallas, naar Zeg eens AA of Oppassen. Daar zitten toch ook heel wat stereotiepen in. Er is vast wel iemand die zich er aan ergert. Of zich er aan ergeren gaat.

Natuurlijk wilde ik hier een omslag van Winnetou plaatsen, maar dat was al niet meer zo gemakkelijk te vinden. Dus fotografeerde ik maar een Indiaan uit één van de boeken van onze jongens, die hier nog staan. Hopelijk zal ik me daar geen buil aan kunnen vallen.

Wie fan is van May’s indianenverhalen zal zich wel moeten haasten. En zich ergens verschuilen als ie die boeken leest. Je weet maar nooit wie zich aangesproken voelt.

Het eind van deze waanzin lijkt me nog niet in zicht.

Herfstig

Posted on by

Hoewel de zon nog wel even haar best wil doen, wordt de natuur zo langzamerhand wel en beetje meer herfstig.

Meer dan een week geleden fotografeerde ik deze eikels, die voor de dieren een flinke voedselvoorraad in petto hebben.

En dat ondanks de droogte waar we dagelijks over te lezen krijgen.

Vakantieherinnering

Posted on by

Een foto van een foto. Het album waar de foto in zat was niet te scannen, dus dan maar zo. Een beetje primitief, maar dat past wel bij de herinnering. In 1999 fotografeerde Leo mijn rug in een1000-dingen winkeltje op Florès.

We hadden geboekt voor een groepsreis naar Indonesië, maar het politieke klimaat maakte het voor velen te onrustig, Daardoor bestond onze groep slechts uit Leo en mij. Verder was alles prima verzorgd en werden we overal door vriendelijke gidsen over de eilanden gereden.

Zo ook over Flores. Een eiland met een betoverende natuur, maar nog vrijwel niet ingesteld op toeristen. We vonden het geweldig, genoten met volle teugen en namen de wat primitieve omstandigheden voor lief.

Er was niet veel te koop. Zelfs ansichtkaarten konden we niet krijgen, al vonden we dat niet zo’n groot probleem. Maar toen ik opeens heel dringend tampons nodig had, werd het wel een beetje penibel.

In het eerste winkeltje werd ik geholpen door een man, die zo verlegen was dat ik nauwelijks om mijn spullen durfde vragen. De tweede winkel verkocht duidelijk niets wat ik zou kunnen gebruiken. In de derde winkel (we hadden al vele kilometers gereden) stond een Chinese vrouw achter de toonbank. Ze antwoordde niet, maar rende naar de telefoon. Ik verstond natuurlijk niet wat ze zei, maar hoorde wel “tampax”.

Even later sprong een jong meisje op een brommertje. Na een kwartier kwam ze terug en ja, met een doosje waarin 8 tampax zaten. Zelden zulke dure tampons gebruikt en er zo zuinig mee omgesprongen. Maar oh, oh, wat was ik blij.

Nog vele jaren later behoorde een doosje “damesdingen” tot mijn standaard reisuitrusting.

Grens

Posted on by

Grenzen bestaan tegenwoordig bijna niet meer. Vroeger stond je uren in de rij te wachten tot eerst de Nederlandse en later de Duitse, Belgische of Franse douanebeambte je paspoort had bekeken voordat je verder mocht rijden.

Nu hoor je alleen een piepje van een berichtje op je telefoon. Want helemaal ongezien gaat niemand meer de grens over.

Ik was dan ook hogelijk verbaasd nog diverse malen dit soort grenspalen aan te treffen. Zomaar midden in het land, op een kruising van twee wegen. Geen kantoortje, geen beambte, alleen die grijze paal. Met een jaartal erop,

1843 verwijst naar Het Verdrag van Maastricht, waarin de rijksgrenzen tussen Nederland en België werden vastgesteld. Niet zonder slag of stoot, want er was op diplomatiek niveau nogal om gesteggeld. Uiteindelijk zou het tot 31 oktober 1995 duren voordat alles echt en definitief werd vastgesteld. Ambtelijke molens maalden toen niet zo snel.

Die grenspalen hebben dus een duidelijke geschiedenis. Maar ja, daar kwam ik pas thuis, achter de pc, achter 😉

Zuiniger

Posted on by
Bron: Google foto’s

Zoals gebruikelijk elk jaar, kwam deze maand de eindafrekening van de energieleverancier.

Na alle verontrustende berichten van mensen om ons heen verwachtten we een flink bedrag te moeten terug betalen. Maar gelukkig, dat viel mee. We kregen terug, zelfs nadat het nieuwe maandbedrag voor september al verrekend was.

Maar van dat nieuwe maandbedrag vielen we wel bijna van onze stoel. Ging zo’n bedrag de afgelopen jaren met enkele tientjes omhoog, nu werd het bijna verdubbeld. Licht, warmte en koken worden dure aangelegenheden.

Hoewel we het nieuwe maandbedrag wel kunnen betalen en we al langer niet al te lichtzinnig met energie omspringen, hebben we al maar wat ideeën gezocht om nóg zuiniger te zijn.

Voor het koken van rijst, bonen en bouillon had ik al een soort van “hooimadam” gemaakt. Niet perfect, maar wel goed werkend. Alle beetjes helpen tenslotte, nietwaar?

Toch zijn er absoluut heel veel mensen die nu al met moeite de eindjes aan elkaar kunnen knopen. Hoe moet dat strakjes met hen gaan? Die zien de komende maanden met angst en beven tegemoet. Dat zouden wel eens heel koude en vervelende maanden kunnen zijn.

En als ik dan denk aan al die miljoenen die zijn uitgegeven of zelfs “verdwenen”zijn, dan hoort God me brommen. Maar of dat nou helpt?

Veilig

Posted on by

Op mijn boodschappenlijstje van vorige week stond onder andere het “Vega kookboek van Karin Luiten”, dat ik mezelf had beloofd. Het was even zoeken, maar gelukkig vond ik het tenslotte in het schap van de week- en maandbladen. Een onbeschadigd exemplaar, in krimpfolie en met een AH-streepjescode erop.

Omdat ik het niet tussen en op mijn andere boodschappen wilde leggen, zette ik het op het uitklapzitje van het karretje. Het was mijn laatste boodschap, dus liep ik naar de kassa om af te rekenen. Ik legde alles op de band, scande mijn app en gaf de chagrijnige kassière antwoord op haar vragen. Kraskaartjes, zegels? Graag, graag… 😉

Ik pakte wat verderop mijn boodschappen in de tassen en liep de zaak uit, via de scancode op mijn kassabon. Eenmaal buiten viel mijn oog ineens op het boek. Hemeltje, dat had ik helemaal niet afgerekend. Welgeteld één seconde overwoog ik om stoïcijns door te lopen, maar ik bedacht me dat ik geen enkel recept uit een achterovergedrukt boek zou kunnen maken. Dus liep ik de winkel weer in en meldde me bij de klantenservicekassa om alsnog af te rekenen. Het meisje achter de balie verblikte of verbloosde niet toen ik zei dat ik zo maar met dat boek weg had kunnen lopen. Dat er geen bel of alarmsignaal was afgegaan. Dat dus die hele beveiliging geen cent voorstelde. Ze haalde haar schouders op. Het was tenslotte haar verantwoording niet.

Eigenlijk heb ik stiekem wel een beetje gegrinnikt om de hele toestand. Want we leven inmiddels in een wereld waar alles afhankelijk, gekoppeld of gestuurd wordt door allerlei digitale dingen. Er wordt een veel te groot belang gehecht aan aan al die elektronica. Mensen komen er nauwelijks nog aan te pas. Maar het gaat ook regelmatig mis en voordat men daar achter is gekomen…. 😉 😉 😉

Jijen en jouwen

Posted on by

Er valt een zakelijke brief op de deurmat, van de ING. En meteen nadat ik hem heb opengemaakt, verandert mijn humeur. Want ik ben nog opgeleid met termen als “Hoogwelgeboren Vrouwe” of “Aan de Zeergeleerde Heer”. Aan brieven met U en Uw met een duidelijke hoofdletter.

Maar deze brief (over een zakelijke rekening) jijt en jouwt er op los. Nee, ik verlang geen overdreven benadering, maar van een toch wel zakelijke instantie als de ING verwacht ik een beetje meer beleefdheid. Is het te veel gevraagd om cliënten met u aan te schrijven?

Ach ja, dingen veranderen in de loop der tijd. Inmiddels is het gewoon dat het in reclames alleen nog maar jij en jou is wat de klok slaat. Alles wordt wat losser en minder formeel.

Dan nog de toon van die brief. Blijkbaar is er ergens een formulier niet juist ingevuld. Wat er niet juist is en hoe we dat kunnen verbeteren, blijft onbesproken. Wel wordt er gedreigd met het blokkeren van de rekening. Dat alles in het kader van “Terrorisme- en fraudebestrijding”.

En dat voor een rekening waar al meer dan 20 jaar lang elke maand niet meer dan 100 euro op wordt gestort en ook weer 50 euro vanaf gaat. Al die tijd is het saldo nooit hoger dan 2500 euro geweest. Ja ja, fraude en terrorisme, het zou wat.

Affijn, ik heb de ING inmiddels mijn ergernis kenbaar gemaakt. Die zakelijke rekening wordt zo snel mogelijk opgezegd. Dat zal ze leren *#%#@*