Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Weer eens een andere versie van een chanson van Charles Aznavour. Apri Alto zingt “For me formidable”.
Elk jaar weer ben ik blij als ik de eerste sneeuwklokjes ontdek in de tuin.
Dit jaar zag ik ze voor het eerst toen we weggingen om te gaan wandelen. Het was mooi en helder weer, veel lekkerder dan na al die regendagen.
En daar staan ze, nog helemaal in knop, maar onmiskenbaar de voorbodes van de lente.
Op weg naar onze bestemming ging het regenen en de dag daarna had het gesneeuwd. Wat nou lente…? We bibberen nog altijd en het is nog lang geen tijd voor korte mouwen.
Nog even geduld dan maar, want die lente die komt natuurlijk wel, net als elk jaar 😉
Zodra het ook maar even vriest, breekt in Nederland de schaatskoorts los. Jong en oud wil het ijs op, er worden plannen gemaakt en gedroomd over een Elfstedentocht. Maar of die er nog komt, dat weten we niet.
Zelf schaats ik niet meer; ik was ook niet echt fanatiek. Maar ik kan wel genieten van het sfeertje van kinderen op natuurijs. En van kunstrijden of ijsdansen op TV.
Hier kan ik ook met veel plezier naar kijken: Moeder en zoon Van Putten, die zwieren op het ijs. Nog steeds een prachtig stukje humor van Van Kooten en De Bie.
Het is niet gemakkelijk om in deze hectische tijd te leven. Er wordt aan alle kanten aan je getrokken, een beroep op je gedaan. Verplaats ik me wel milieubewust, eten we niet te veel vlees? Kan het nog zuiniger, groener, beter, goedkoper….?
Je zou er slapeloze nachten van kunnen krijgen. Zo ver is het gelukkig niet met mij. Ik slaap nog prima,. Maar ook ik maak me zorgen of het allemaal wel goed gaat met deze wereld.
Maar toen ik laatst de strip van Jan, Jans en de kinderen las, was ik al snel gerust gesteld. Iedereen kan een activist zijn, want elk gebaar kan helpen.
Dus boodschappen doen, dat gebeurt bij ons zeer bewust. Bij voorkeur geen van verre landen ingevlogen groente of fruit, het liefst biologisch en onbespoten. Zonder kleur- of conserveringsstoffen. Niks weggooien, maar alles opgebruiken.
Het gaat er tenslotte niet om dat iedereen grootse handelingen verricht. Nee, het kan heel goed klein beginnen. Als we allemaal mee doen, dan wordt het vanzelf beter. Gewoon klein beginnen dus!
Ik ben daar alvast mee gestart… eens kijken wie er allemaal volgen…. 😉 😉 😉
Steden en dorpen, allemaal herbergen ze wel bijzondere gebouwen. Maar weten we wel wie deze gebouwen ontworpen heeft? Soms wel natuurlijk, maar soms ook blijft de naam van de architect een beetje ondergesneeuwd.
Natuurlijk ken ik het stadhuis van Rotterdam. Een markant gebouw aan de Coolsingel. Ik ben er heel vaak langs gereden, we zijn er getrouwd en diverse malen heb ik er een paspoort, rijbewijs of ander document opgehaald.
Maar wie had het ontworpen? Ik wist het niet een-twee-drie. Pas toen ik er met de wandelclub was, ontdekte ik de naam van de architect: Henri Evers. Daar moest ik dan ook een foto van maken.
Hij heeft niet alleen het stadhuis van Rotterdam ontworpen, maar ook de Armeniuskerk in Rotterdam, het Caland monument. Ook De Lindenhof in het Agnetapark in Delft is van zijn hand.
Wij zijn dol op honing. Dus krijgen we zo nu en dan wel eens een potje.
Zo bracht jongste uit Berlijn 3 potjes echte Berlijnse honing mee. Uit Den Haag kregen we een potje Haagse honing.
Zelf kochten we honing uit onze eigen wijk Ommoord en Schollevaar honing uit Capelle aan den IJssel. Ook kochten we een pot in het Arboretum, ditmaal van rozen.
Je zou denken dat honing gewoon honing moet zijn, maar elke soort smaakt weer anders. Dat ligt niet alleen aan de bloemensoort waar de bijen zoeken, maar ook aan de omgeving waar die bloemen te vinden zijn.
Wij vonden de honing uit Den Haag een beetje ziltig. De Berlijnse honing smaakte ook weer anders, de een een beetje rokerig, de andere had een fris citroenaroma. In de rozenhoning proef je toch ook een echt rozenaroma.
Grappig toch. Het is een echt natuurproduct. Alle soorten hebben zo hun eigen “bij”-smaken.
In het begin van internet werd ons verteld dat het simpel en eenvoudig zou worden. Alles digitaal, het leek zo mooi.
Bron: Google foto’s
Inmiddels zijn we al weer een paar decennia verder en is het hele internet gedoe soms verre van gemakkelijk geworden. Ja, jong en oud draait zijn hand niet meer om voor een e-mail. We betalen met zo’n bankpas of misschien zelfs met je telefoon. Maar sommige dingen worden steeds gecompliceerder.
Een boek over de plaats van de vrouw in de samenleving.
De vrouw was eerst de spil van het huishouden, dat in de eerste vijftig jaren van de vorige eeuw een zeer bewerkelijk instituut was. Haar recht was het aanrecht.
Na de tweede wereldoorlog werd het leven drastisch anders. Er kwamen meer machines, meer welvaart, maar ook meer onvrede bij de vrouwen.
Waarom werkten zij lange en harde dagen zonder eigen loon? Waarom mochten zij niet beslissen over belangrijke zaken, stonden vrouwen als het ware op een tweede plan?
Suzanna Jansen schrijft over de dingen waar haar moeder tegen aan liep, de onvrede, de dagelijkse sleur van poetsen, boenen, wassen. Het leven in een tredmolen. Daar hoefde ja je hersenen niet bij te gebruiken, maar het stompte ook af.
Ik herkende veel dingen uit mijn eigen jeugd. Mijn moeder had graag verder geleerd, maar moest in een dienstje (1919).
Dat ging niet gebeuren voor haar dochters. Mijn zus en ik mochten verder leren, want het was belangrijk dat je onafhankelijk bent. Je eigen geld verdienen was belangrijk.
Een boek met een prettige wisseling van dagelijkse verhalen, gebeurtenissen, maar ook goed gedocumenteerd en teruggrijpend op zaken die in de maatschappij en in de politiek aan de orde kwamen.
Na het lezen heb ik me wel afgevraagd of vrouwen nu beter af zijn. Ja, meisjes en jongens hebben gelijke kansen. Maar wie nu een gezin wil stichten, loopt toch ook tegen allerlei lastige zaken aan. Het is geen keus meer om te werken, maar min of meer een plicht financieel mee te helpen. Met alle stress van dien.
