Zomaar leuk

Posted on by

Hoewel slank zijn in is, lijkt het wel of er steeds meer dikke mensen komen. Waardoor dat veroorzaakt wordt, dat is nog een raadsel. Door het eten, ja, maar eten hebben we toch altijd gedaan? Wellicht moeten we de oorzaak zoeken in het soort fabrieksvoedsel wat zo velen tot zich nemen.

Bron: Facebook / Jean-Louis Toutain

Maar nou draait mijn blog wel een beetje de ernstige kant op. Terwijl ik juist wil dat het licht en luchtig blijft. Daarom had ik ook deze foto bewaard.

Vrolijke dames, tamelijk aan de maat, die gingen fietsen. Het is een beeld van Jean-Louis Toutain en het staat in Toulouse. Hier straalt de vrolijkheid vanaf, vind ik. Het is met heel veel humor gemaakt.

De modellen -wie dat ook mogen zijn- zullen zich alleen maar gestreeld gevoeld hebben en zeker niet boos zijn geweest op de kunstenaar.

Verontreinigd

Posted on by
Bron: Google foto’s / Wikipedia

Het sloeg in als een bom in 1980. Dagen, weken, maandenlang was het niet uit het nieuws weg te denken. Het gifschandaal in Lekkerkerk, waar een woonwijk op vergiftigde grond gebouwd bleek te zijn.

Men ging voortvarend te werk. De mensen moesten hun huis uit, mochten niet meer in de grond graven of werken, kinderen mochten niet meer op straat spelen. Een golf van angst spoelde over de wijk.

Lekkerkerk had toendertijd een burgemeester die het klappen van de mediazwepen kende. Hij was presentator van het programma De Ombudsman geweest en zorgde er dan ook voor dat de affaire niet in de doofpot belandde.

De grond werd afgegraven, gereinigd en nieuwe grond werd gestort. Na verloop van tijd gingen de bewoners terug. De gezondheidsschade bleek niet aantoonbaar. Maar wat moet het een impact op de mensen gehad hebben.

We kregen een “Wet op de bodemsanering” en voortaan was iedereen gehouden om te zorgen dat zoiets nooit meer zou vóórkomen. Ja, ja…….!

De veroorzakers van de verontreiniging -de transporteur en de verffabriek- sloten pas in 2008 een overeenkomst en betaalden elk één miljoen euro, waarvan de gemeente een kwart kreeg.

Nog regelmatig komen er op diverse plekken in het land verontreinigingen aan het licht, maar zo veel palaver als destijds veroorzaken die niet meer.

Hergebruik

Posted on by
Bron: Google foto’s / Leefzuinig.be

Het eerste wat ik vroeger in een hotel deed, was kijken in de badkamer. Om te zien of die wel schoon was én om te zien of er stukjes zeep lagen. Meestal was dat het geval, vaak in een leuk papiertje, kant en klaar om te gebruiken. Dat deed ik dan weer niet, ik had mijn eigen zeep meestal mee. Dat stukje (of meer) ging linea recta in mijn koffer. Thuis verzamelde ik die stukjes in een grote pot, voor de show en om te gebruiken bij het fonteintje in het kleinste kamertje.

Niet iedereen nam de zeep mee, maar gebruikte het wel tijdens het hotelverblijf. En wat doe je met al die restanten zeep? Soms worden de stukjes verzameld en verstuurd naar een bedrijf dat de zeep vermaalt en omsmelt naar nieuwe zeepjes. Die worden dan uitgedeeld aan mensen die geen geld hebben om zeep te kopen, maar zich toch moeten wassen. Want hygiëne is tenslotte van groot belang voor iedereen.

Hoe gaat dat in de toekomst? Want steeds meer hotels gaan over op vloeibare zeep en shampoo. Dat moet dan wel weer in plastic flessen. En het hervullen is omslachtig en duurt veel langer dan een stukje zeep neerleggen. Verandering is niet altijd verbetering.

En ik vind het jammer dat de zeepjes langzamerhand verdwijnen. Had toch een bepaald soort charme.

Verjaarscadeau

Posted on by

Nu we eigenlijk niet meer zulke intense wensen hebben, geven Leo en ik elkaar met onze verjaardag vaak een cadeau waar we beiden plezier aan beleven.

Zo gingen we afgelopen zondagmiddag naar Amsterdam, om de matinée van de musical De Hospita te bekijken. Simone Kleinsma speelt daarin de hoofdrol en zij is één van mijn favoriete artiestes.

Met de trein tot aan station Muiderpoort en met de tram verder naar het Nieuwe de la Mar theater. Een stukje Amsterdam dat wij nog helemaal niet kenden. Net als het theater, waar we al wel veel over gehoord hebben.

Mooi, fraaie zaal, gezellige foyers. Veel rood en pluche, een heerlijk theater.

Een leuke voorstelling met grappen en spitsvondigheden, dans en muziek. Een heerlijke middag dus.

Na afloop nog even een ommetje rond het Leidseplein en daarna heerlijk Italiaans eten.

Een topdag!

Maandag met muziek

Posted on by

Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.

Pittig begin van de werkweek met een zeer Amerikaanse aankondiging met veel geklap voor Chicago Hot HoneyRag, waarin Renée Zellweger and Catherine Zeta-Jones stralen.

Als de clip niet start, dit is de link

Rood

Posted on by

Wees niet verbaasd als je vandaag heel veel vrouwen in het rood gekleed ziet gaan. Ook ik trek vandaag iets roods aan. Geen probleem, want ik draag die kleur graag.

Maar dat ik me vandaag in rood hul, heeft een reden. Want het is dress red day. Met het dragen van rode kleding wordt de aandacht gevestigd op vrouwen met een hartkwaal. En op de hele wereld zijn dat er veel.

Vroeger leek het dat alleen mannen iets aan hun hart kregen, maar vandaag de dag is het aantal vrouwen met hartproblemen is nog steeds stijgend.

Een vrouwenhart is anders dan een mannenhart en daardoor wordt een hartkwaal soms niet snel genoeg ontdekt.

Na mijn hartoperatie in 2016 is mijn verjaardag dus ook altijd verbonden met het dragen van rood. En vanavond in het theater hoop ik dan ook vele “women in red” te zien.

Even omdraaien

Posted on by
Bron: Instagram / Calm

Dat er een speciale uitdrukking (in het Schots) was om aan te geven dat je nog even lekker in bed blijft, omdat je toch geen andere verplichtingen hebt, dat wist ik niet.

In een werkzaam leven zal de gelegenheid voor “hurkle-durkle” zich niet al te vaak voordoen. Maar in het weekend zullen er toch velen zijn die zich heerlijk schukkerend nog even onder de dekens verschuilen.

Pensionado’s hebben bijna elke dag de tijd daarvoor. Tenminste als ze geen plannen hebben of niet houden van uitslapen.

Leo en ik hebben geen moeite met eventjes langer blijven liggen. Dus hurkle-durklen we soms nog wel eens. Wat maakt het uit, als je er maar goed bij voelt.

Maar je begrijpt, op de tijd dat dit blog het internet opgaat, draaien wij ons zeker nog even lekker om!

Simpel ingewikkeld

Posted on by

Vorige week las ik dit artikel in de krant. Ja, je moet wel een heel erge fan van treinen en metro’s zijn, wil je aan zo’n uitdaging beginnen. Want het nogal een opgave om alle 285 metrostations van Tokio te bezoeken. Het zijn er 285 in totaal!

Ik gok dat er ook heel wat logistiek inzicht aan te pas kwam, want je wilt dan natuurlijk niet twee keer op hetzelfde stations uitkomen. Als je op de kaart kijkt, duizelt het je meteen.

Maar gek genoeg, vonden wij het reizen in Tokio en andere steden een eitje. Met een engelstalig metroplan en een beetje puzzelen kwamen we vrijwel altijd goed uit. De bewegwijzering was prima en duidelijk, alle lijnen hadden een eigen kleur en de stations hadden naast de naam ook opeenvolgende nummers. Dus van station 8 naar station 12 of omgekeerd.

Shona Noguchi had natuurlijk geen tijd om even rond te kijken op zo’n station. Eigenlijk wel jammer, want er is altijd heel veel te zien. Er zijn grote en kleine winkels, er staan diverse automaten en je kunt je er vaak wegen of schoenen laten poetsen. Wij vonden het sowieso altijd heel interessant om alle indrukken op ons te laten inwerken.

Maar het ging deze man om in de snelste tijd alle stations aan te doen. Ik denk dat hij over een poosje wel weer eens rustiger van A naar B zal gaan.

In alle seizoenen

Posted on by

Dit bootje hoort bij Trompenburg Arboretum en het ligt heel vaak in de sloot achter de grote schuur.

Vrijwel altijd komen we daar tijdens een wandeling langs. En ook bijna altijd maak ik er een foto van. Die zijn niet altijd even mooi of goed belicht.

En natuurlijk is de omgeving ook niet altijd fotogeniek. Want er is wel veel groen, maar soms is het licht te grijs, te donker of valt er nauwelijks kleur te bekennen.

Maar op de een of andere manier wil ik er dus altijd een plaatje schieten.

Gewoon, voor mijn eigen plezier, want ik vind dit een heel schilderachtig plekje.

Nostalgie

Posted on by

Meteen toen ik, ergens in maart, de aankondiging zag van het concert dat Gilbert O’Sullivan zou geven, wist ik dat Leo en ik daar wel heen zouden willen. Dat bleken meer mensen te denken, want ondanks de concertdatum pas in september, was het nog knap lastig een beetje goede plek te krijgen.

Maar afgelopen donderdagavond togen we dus naar het Luxor-theater op Zuid. Eigenlijk hadden we geen idee wat de avond zou brengen. Kwam hij met een groot orkest, een pittige band…? Nee, hij kwam alleen met een fabuleuze gitarist als begeleider en natuurlijk met wat extra digitale ondersteuning. Het werd een heel sfeervol concert, met nieuwe maar natuurlijk ook met oude songs. Ik laat jullie even meegenieten.

Als de clip niet start, dit is de link

Een heerlijke avond, waar we allebei van genoten hebben.