Toen en nu

Posted on by

Rotterdam, in 1908, gezien vanaf het Witte Huis.

Bron: Facebook / 010web

In het geboortejaar van mijn moeder stond het Witte Huis al in Rotterdam. Toendertijd een “wolkenkrabber”. Nu een niet eens zo’n hoog gebouw tussen alle grote woontorens die de stad inmiddels rijk is.

Wie de gelegenheid heeft om eens op het dak van het Witte Huis te staan, ziet nu een geheel andere stad.

Veel van de gebouwen van toen zijn in de oorlog verwoest. Andere zijn gesloopt omdat ze niet meer voldeden aan de eisen van de tijd of plaats moesten maken voor wegen en bredere straten.

Ja, alles verandert in de loop van de tijd. De foto van toen lijkt rustig, fraai, gezellig. Maar wie ziet de armoe in de huizen, kent het verdriet om ziekte en dood?

Ach, zo gaat dat. Het is en blijft in ieder geval een mooi plaatje van een stad die altijd in beweging is.

Serie

Posted on by

Op Netflix vond ik een link naar de serie “Rough diamonds”. De trailer leek ons wel wat. Dus keken we acht avonden lang naar de belevenissen van de orthodox joodse familie Wolfson.

Bron: Google foto’s / Netflix

De serie speelt voor het grootste deel af in de joodse wijk in Antwerpen. Een wijk op steenworp afstand van het mooie station van Antwerpen.

Wie wel eens door die wijk gelopen heeft, voelt zich beslist in een andere wereld. Met andere winkels en mensen die er geheel anders uitzien.

Noah, de zoon die de familie al jaren geleden verlaten heeft en zich heeft afgekeerd van het geloof, komt naar Antwerpen terug voor de begrafenis van zijn broer. Diens dood was zeer onverwacht en omgeven met een geheim.

En dan blijkt dat dat ene geheim een sleep van andere geheimen met zich mee te brengen. Genoeg voor zo’n acht uur spanning.

De handel in diamanten trekt niet alleen goudeerlijke handelaren maar ook gewetenloze mensen aan. Maar niet alleen vanwege de spanning is deze serie het aanzien waard, ook de gebruiken, tradities en rituelen die gewoon zijn in deze gemeenschap, zijn ons vrijwel onbekend.

Mieren

Posted on by

Niet alleen Romke van der Kaa schreef laatst iets over mieren. Ook op andere sites en op Facebook en Instagram zag ik hierover gepost.

Mieren zijn nuttige dieren, met een zeer gestructureerde maatschappij. Ze ruimen insecten en organisch afval op. Maar willen we ze in huis? Nee, liever niet. Want ze kruipen overal in. En een stukje cake met mieren of een suikerpot zwart van die kruipertjes vinden we maar niks. Maar buiten, in de tuin, hebben we er toch relatief weinig last van.

Een paar jaar geleden marcheerde een colonne mieren ook door ons huis. En omdat we geen gif gebruiken wilden, probeerden we een alternatief bestrijdingsmiddel. Kaneel scheen een prima mieren verjager te zijn. Maar overal in huis strepen bruin poeder was het toch ook niet 😉 😉

Bron: Google foto’s

Leo bracht toen een paar stukken kaneelzeep mee en die legde ik in de keuken en op andere strategische plekken.

En ja, dat hielp! Of de mieren nou die geur l niet lekker vinden of er door van de wijs gebracht worden…?

In ieder geval hebben we ze al jaren lang niet meer gezien.

Ja, wel in de tuin, maar daar mogen ze wat ons aangaat gewoon hun gang gaan.

Boek

Posted on by
Francis van Broekhuizen: Bij twijfel hard zingen

De recensie die ik las over dit boek was zo lovend, dat ik het meteen bij de bieb liet reserveren. De schrijfster zei me niks.

Toen ik het ophaalde bleek zij dus een operazangeres te zijn. Een sopraan, nou dat helemaal niet mijn smaak. Maar na het eerste hoofdstuk werd ik toch wel het boek ingetrokken. Francis van Broekhuizen weet zeer boeiend te vertellen.

De hoofdstukken springen van de hak op de tak, maar zijn telkens zeer humorvol. Ze beschrijft haar twijfels, haar passie voor opera en speciaal voor Maria Callas.

Het was voor mij aanleiding om eens wat meer over haar te weten te komen en te zoeken naar YouTube-filmpjes, TV-uitzendingen en podcasts.

Want al houd ik dan niet van opera en krijg ik rillingen van een sopraanstem, het is altijd de moeite waard om eens iets nieuws te ontdekken. Tenslotte zingt Francis naast “zware”muziek ook nog wat lichters. Genoeg om eens verder te luisteren.

En misschien kennen jullie haar wel, want ze deed mee aan diverse TCV-programma’s, o.a. Maestro.

En voor operaliefhebbers lijkt me dit boek een must.

Dat kan een kind…

Posted on by
Bron: Instagram

Op Instagram volg ik “Mamaninthecuisine”, een Franse moeder van 6 kinderen die in Groot Brittannië woont.

Volgens haar krijgen Franse kinderen al op kleuterleeftijd les in koken op school. En dan beginnen ze natuurlijk niet met Boeuf Bourguignon.

Nee, ze bakken als eerste iets lekkers, een eenvoudige cake. En dat gaat met kopjes en lepels, dus een weegschaal komt er niet aan te pas.

Ik geef hier het recept:

Roer in een grote kom 1/2 cup volle yoghurt, 1 cup suiker, 1/2 cup olie en 3 eieren door elkaar.

Doe er dan 1-1/2 cup zelfrijzend bakmeel, 1 theelepel bakpoeder en 1 theelepel vanille-extract bij.

Even goed mengen en in een ingevette cakevorm gieten. Dan ca. 45 minuten in een oven op 180 graden Celcius. Testen met een houten prikker, die moet er schoon uitkomen.

Dat moest ik toch ook eens proberen. En het was een succes. Zo simpel te maken en binnen een 20 minuten schoof ik hem in de oven.

Tja, zo’n kunst is het niet, als zelfs een kleuter het kan. 😉

Kijk ook eens bij “Mamaninthecuisine” zelf. Er staan nog veel meer lekkere dingen op haar account.

Maandag met muziek

Posted on by

Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.

Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.

Helemaal hoteldebotel is ie, Gene Wilder…. die vrouw in het rood…. it’s you.

Als de clip niet start, dit is de link

Leuk nieuws

Posted on by

Meestal is er niet veel leuks te melden als je het nieuws ziet of leest. Maar soms springt er toch wel eens iets positiefs uit.

Want wat meldde Metro deze week? Dat muziek maken en zingen positief op ons brein werkt. Het schijnt dat door te zingen of een instrument te bespelen je tante Dementia nog even een straatje om stuurt. En dat is toch mooi mee genomen.

Ik zong al regelmatig regelmatig, maar nu zing ik nog maar eens vaker. Lekkere oude nummers vol nostalgia, nieuwe liedjes of zo maar iets, zelf verzonnen.

En heb ik de ruimte, dan maak ik er ook nog wel een danspasje bij. Want dat helpt ook mee, al is het alleen maar voor je evenwicht.

En daarom heb ik dit boekje maar weer eens te voor schijn gehaald. Liedjes uit de oude doos, destijds gekocht door mijn moeder voor onze zoons.

Die zong ook, zelfs als ze de ramen lapte. En ja, ze werd wel oud, maar bleef goed bij de pinken…! 😉

Schrijfmachine

Posted on by

Nee, op zo’n ouwetje heb ik niet leren typen. Al waren de destijds “moderne” machines niet te vergelijken met de apparaten van nu. Daardoor ram ik nog steeds op de toetsen en kan Leo me horen als ik boven zit te bloggen 😉

Als ik zo’n oud exemplaar zie, hoor ik meteen de “typewritersong”van LeRoy Anderson in mijn oren. Want wat een kabaal maakten ze. Een bel om het eind van de regel aan te geven. Ik typte goed en snel, maar niet ritmisch. Leroy was niet aan mij besteed.

Niet iedereen gebruikte tab-stops en niet iedereen kon er mee overweg. Dus als je een machine van iemand over kreeg, dan was het best zoeken hoe en wat er ingesteld was. Ik gebruikte ze wel, vooral bij tabellen typen.

En vergeet niet de lintjes, die met de regelmaat van de klok verwisseld moesten worden. Soms zei men dat je nog best wel even… zodat de letters vager en vager werden.

Er zijn ook heel wat nagels op gesneuveld en nagellak was geen lang leven beschoren.

Toch was het een leuke tijd. Maar wat was ik blij met die nieuwe elektrische machines. Die van IBM zelfs met een correctielint….

Strand

Posted on by

Sinds kort wonen we tussen twee stranden. En toch zijn we niet verhuisd… Ra ra, hoe zit dat?

Aan de ene kant, bij het beginpunt van de Metro in Nesselanden, ligt het strand van de Zevenhuizerplas. Aan de andere kant ligt Hoek van Holland en is het eindpunt van diezelfde metrolijn, vrijwel op het strand.

Dus kunnen wij zowat van huis uit in één ruk van strand naar strand. Zeg maar, badpak en slippers aan, tas met broodjes en limonade mee en gaan…!!!

Nou ja, wij stappen op de metro in Ommoord en dan is het altijd nog bijna een uur rijden. Dus helemaal klopt het niet. Maar het is heerlijk. En dat vonden wij niet alleen, maar afgelopen zondag trokken duizenden mensen naar de Hoek. We hadden er tenslotte ook lang op moeten wachten.

Hoe het was? Nou, gewoon heerlijk. De zon scheen, het strand was goudgeel, de golven rolden rustig en de wind was zeer bescheiden. De ouderwetse houten plankieren waren verwisseld voor stevige betonnen platen, die over kilometers langs het strand lagen. En dus konden deze Rotterdamse 60-plussers genieten van een lekkere strandwandeling.

En voordat we weer de metro in gingen, even uitblazen op een terrasje met een hapje en drankje.
Zeker voor herhaling vatbaar!