Het lijkt bijna achterhaald om nog voor een kopje “gewone koffie” te kiezen. Koffie, zonder smaakje, zonder melk en zonder suiker. Maar graag wel mét een koekje erbij.
In de moderne koffiebars is de keuze enorm. Van espresso naar latte, extra latte, met of zonder smaakje. Soms zelfs van Weense koffie tot Irish Coffee, het is allemaal mogelijk.
Maar gelukkig, als de Ganzenpas koffie gaat drinken bij hun favoriete adres, weet de dame achter de balie het al. En komt ze ongevraagd met onze kopjes aan. En dat versgebakken koekje is nog nooit vergeten.
We kunnen naar de maan, bruggen, dammen en nog vele meer imposante dingen bouwen. Het is allemaal beslist erg indrukwekkend. Maar mensen denken vaak dat alleen zij de mooiste dingen kunnen maken. Technisch is er natuurlijk nu erg veel mogelijk en ook met de hoogte van gebouwen is zo te zien de grens nog niet bereikt.
Bron: Google foto’s / Naturalis
Wie kijkt naar de natuur, valt weer heel andere dingen op. Neem nou de wevervogels. Geen supermooi beestje, al is ie soms fraai geel. Hij lijkt een beetje op een mus en daar is hij ook een verre achterneef van. Maar hoe zo’n diertje zijn nest bouwt, daar kan ik stil van worden.
In Blijdorp heb ik ze meermalen aan de gang gezien. Met dunne grassprietjes en andere vezels bouwen ze een prachtig vaasvormig nest. Eindeloos geduldig worden de sprieten in en door het bouwsel gefrunnikt. En na al dat gepriegel en heen en weer steken ziet het nest er zo uit. Prachtig toch…?
Op You Tube zijn diverse filmpjes van de wevers te zien. Klik hier om een filmpje van Gaia Zoo in Kerkrade te starten.
Bron: Google foto’s / beeldje uit de winkel van Lourdes
In 2019 gingen Leo en ik naar Londen. We maakten veel gebruik van het openbaar vervoer en gebruikten daarvoor een Oystercard.
Zo’n kaart is niet persoonlijk, dus leenden we hem uit aan zoon en schoondochter. Die gaven hem netjes terug en we borgen de kaarten op, voor volgend gebruik.
Nu staat er weer een reisje naar Londen gepland. Dus wilde ik die kaarten alvast opzoeken. Maar waar hadden we die nou opgeborgen….? We zochten in alle kasten, in boeken, in doosjes. Maar nee, niks.
Teneinde raad riep ik de Heilige Antonius aan. Dat was op 15 april 2023. Maar helaas, ook de Heilige kon ons niet helpen.
Die kaarten zijn en blijven onvindbaar. Dan maar nieuwe kaarten bestellen. Of geloviger worden ….
In deze tijd van snel internet en apps voor van alles en nog wat, zou je denken dat een gemeente als Rotterdam geen moeite heeft met de communicatie. Maar dat kan toch een beetje tegenvallen.
Vorige week zette Leo keurig op tijd, net als alle andere buren, de GFT-bak buiten om geleegd te worden. Dat gebeurt om de andere week en de bak voor het gewone afval wordt de andere week geleegd.
Bron: Google foto’s / Roteb Rotterdam
Tot onze verbazing stonden alle bakken in onze straat er ’s avonds nog steeds, vol. Het kan gebeuren dat de straat was versperd door een auto of ander obstakel. Dus gebruikte Leo de gemeente-app voor een melding. Geen reactie. Nog een keer appen, nog steeds geen reactie.
Toevallig kwam hij er achter dat de betreffende app was vervallen en dat een andere geopend moest worden. Dus zaterdag nog maar weer eens geappt. Dit maal was de reactie “dat het in behandeling was”.
Maar eindelijk, na vele telefoontjes en appjes, ook van buren, kwam er ’s maandags een klein vuilniswagentje. Eigenlijk totaal niet geschikt voor de taak. Maar goed, de bakken werden (provisorisch) geleegd. Weinig oplossend vermogen voor zo’n grote stad… 🙁
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een song van Leonard Cohen, vertaald in het Fries en gezongen door Elske de Wall: Dunsj je mij de leafde ut.
EPIBREREN. Simon Carmiggelt leverde ons dit woord voor druk doen, alsof je werkt, maar toch niks doet.
Het is een hele kunst om je medemens te doen geloven dat je het heel erg druk hebt. Maar ondertussen loop je wat doelloos rond, met een paar mappen onder de arm.
Zoiets bestaat vast ook in andere talen, maar daar kom je maar zelden achter. Maar dankzij een Facebook-berichtje weet ik nu ook hoe de Engelstaligen zoiets noemen: to spuddle. Het woord stamt uit de 17e eeuw, dus al heel veel langer dan vandaag doen mensen alsof ze het beredruk hebben …. 😉
Borduren kent in Engeland een lange traditie. Niet alleen de robes van de koninklijke familie en adellijke dames werden geborduurd, maar denk ook de vele rijk versierde uniformen, vaandels en kerkkleden. En in veel Engelse kerken liggen knielkussentjes, die ook rijkelijk voorzien zijn van borduurwerk.
In het boek van Ilaria Tutti wordt verteld hoe gewonde soldaten in de 1e wereldoorlog geleerd wordt te borduren, om zo in hun levensonderhoud te kunnen voorzien. Dat ze daar niet meteen erg enthousiast over zijn, is wel te begrijpen. Stoere knapen, die door hun verwondingen en handicaps hun carrière wel kunnen vergeten. Maar zichzelf toch te veel man voelen om zulk vrouwenwerk te doen. Mooi bedacht, maar klopte het ook? Ik ging dan ook op zoek of het waar was…
Jazeker, dat is geen fantasie. De acteur, die hielp bij het opzetten van de borduurcursussen, leden van de koninklijke familie die borduurden en zelfs het kleed dat in het boek genoemd wordt, het is allemaal authentiek.
En al zoekend vond ik deze site, vol verhalen over de borduurtraditie en een heuse borduurstekenbank met wel 300 verschillende steken. Het moet een eldorado voor borduursters zijn.
Zelf ben ik wel eens enthousiast begonnen aan een tafellaken of wat placemats maar het is nooit afgekomen. Ergens moeten zelfs nog wat UFO’s liggen te verstoffen. Maar de bewondering voor de borduurkunst is er niet minder om.
Lang geleden, toen ik nog werkte, zat ik met een collega in de metro. Ik vertelde dat ik een bonuskaart had van de AH-super. Zij zei dat ze dat nooit zou willen, zo konden alles van je controleren. Ach, dacht ik. Nou en, ik heb toch niks te verbergen…?
Eigenlijk denk ik dat nog steeds, al weet ik inmiddels beter. Niet dat ik nou zo crimineel bezig ben, maar toch. Waarom moet de supermarkt weten waar ik woon, wat ik haal en hoeveel en wanneer? Tot op zekere hoogte is het handig als ze weten wat er zoals gekocht wordt. Maar moeten ze die gegevens nou echt maanden bewaren? Want ik kwam tot de ontdekking dat al die gegevens wel erg lang bewaard worden.
Maar ja, die bonuskaart heb ik nog steeds en… al lang omgewisseld voor een app op mijn telefoon. Een anonieme bonuskaart kun je nog altijd gebruiken.
Bij Lidl kun je geen kaart, maar wel een app krijgen. Maar bekend bij één bedrijf is wel voldoende voor me. Al loop ik nu de kans dat een product voor mij 2 euro duurder is dan voor een app-gebruiker. Gek eigenlijk, het riekt naar uitsluiting, discriminatie. Maar zo mag je dat natuurlijk niet noemen.
De oude dame, die geen mobieltje heeft, keek vorige week raar op haar neus. Hoe kan ik de korting krijgen, vroeg ze. Dan moet u die app installeren, antwoordde de winkelchef. Die heb ik niet, meneer. Da’s dan jammer, was zijn antwoord.
Boodschappen doen bij Lidl is tegenwoordig een flinke rekenklus. De aanbiedingen gelden van maandag tot woensdag en andere weer op andere dagen van de week. Daarnaast dus de app-aanbiedingen. en ook nog speciale aanbiedingen. Om horrendol van te worden.
En dat is natuurlijk vreemd. Zo jaag je klanten de deur uit. Dat kan toch niet de bedoeling zijn.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een rustig liedje, voor een rustige dag, aan het strand of op het water. Thibault Cauvin met “Cap Ferret”
