Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een pittig begin van de week met Yanick Noah in Saga Africaine.
Meeuwen zijn er in vele soorten van klein tot behoorlijk groot. Vroeger voorspelden ze slecht weer volgens mijn moeder. En soms, als ik geluk had, mocht ik ze voeren. Gooide ik stukken brood in de lucht, die ze dan behendig opvingen.
In de loop van de tijd zijn het er echter zo veel geworden, dat ze een ware plaag vormen. Ze worden ook steeds brutaler. Onze zoon is als eens een haring kwijt geraakt. Net op het moment dat hij zo’n lekkere nieuwe haring in zijn mond wilde laten glijden, vloog er -roetsjjj- een meeuw langs die de vis uit zijn hand jatte.
Maar het kan nog erger. Kijk maar. Stond er net nog een doos met een dampende pizza op tafel, nu is de pizza op weg naar Onbekend Meeuwistan….. 😉
Ik kende de schrijfster niet, maar de omslagtekst was een aanbeveling. Geschiedenis, familiegeheimen, het zijn vaak goeie elementen voor een roman.
Ook in dit geval, want het boek las ik in één weekend uit. Hoewel het enigszins lastig was de lijnen goed te volgen, omdat de schrijfster nogal eens van persoon naar persoon springt en ook zowel in het heden als in het verleden haar verhaal doet.
Maar de impulsieve handeling van Jean, als zij voor de laatste keer een Singer naaimachine uittest, heeft vergaande gevolgen. Al lijkt het dat haar gebaar zal worden opgeslokt door de vergetelheid.
Toch beïnvloedt het de levens van meerdere mensen en komen er mooie ontmoetingen, goeie beslissingen en veel geluk uit voort.
Een fijn boek om te lezen en helemaal in weg te dromen.
Voor vaderdag kreeg Leo een mooi fotoboek van oudste. Allemaal foto’s van typisch Nederlandse dagelijkse beelden, zoals Jan Dirk van der Burg ze ziet.
Een leuk kijk-boek van allerlei straat- en huisfoto’s van zaken die ook buitenlanders soms maar vreemd vinden. Van opgeleukte kliko’s tot tuin Boeddha’s en nog veel meer.
Maar blijkbaar was er bij het inbinden iets fout gegaan. Binnen no time lagen diverse pagina’s los en was her boek niet meer te hanteren.
Leo besloot een briefje aan de uitgever er aan te wagen. Dus pakte hij pen en papier en schreef een nette brief, waarin hij vroeg hoe het opgelost kon worden.
Een week later bezorgde Post.nl een nieuw boek, vergezeld van een aardige en ook weer handgeschreven brief.
Misschien had een digitaal mailtje ook het zelfde resultaat gehad, maar die persoonlijke noot gaf het een extra vriendelijke draai.
Wat is kwaliteit? Voor mij in ieder geval niet meer te vinden bij een krant als De Volkskrant.
Want als je schrijft “De mysterieuze oversterfte die ook na corona blijft aanhouden, scheelt de overheid 270 miljoen euro per jaar aan AOW-uitkeringen” en dat benoemt als GELUK, dan ben je toch echt een journalist van likmevestje en heeft de redactie daarna ook nog zitten slapen.
Waardoor die oversterfte na corona veroorzaakt wordt, is nog steeds niet opgehelderd. En het lijkt wel of het een raadsel moet blijven.
Telkens weer uitvluchten en onderzoeken die stelselmatig worden gedwarsboomd. Ook de onderzoeksjournalisten van De Volkskrant houden zich in deze afzijdig.
Alleen al in 2022 stierven er meer dan 14.000 mensen meer dan verwacht. Die oversterfte betreft dus duizenden mensen. Hun nabestaanden moeten verder met het verdriet.
Zij kunnen dus lezen dat het minder uitbetalen van AOW-uitkeringen als gevolg van al die overlijdens “geluk” is.
Ik vind dit meer dan stuitend. Nee, daarmee heeft de Volkskrant voor mij afgedaan. In die krant wil ik zelfs geen vissenkoppen meer verpakken.
Nu ga ik er eens op uit, zei Jac. P. Thijsse. En zijn verhalen zijn nu uitgegeven, want dit boek bevat de wandeldagboeken van 1884 tot 1898.
Het is geen boek om uren in te lezen. Eigenlijk is het een wat droge opsomming van wat Thijsse tijdens zijn wandelingen tegenkomt. Geen gelikt verhaal dus.
Maar wat een oog voor de natuur had die man. En wat zag hij toen veel langs de weg. En ja daar horen natuurlijk afbeeldingen bij. En ook daarin is het boek ruim voorzien. Van diverse illustratoren staan er plaatjes van. Sommige zijn heel bekend, andere weer wat minder. Maar in zwart/wit of in kleur, ze laten zien wat er eind negentiende eeuw allemaal te vinden was in Nederland.
En oh ja, toen ook al was het op rare tijden heel koud of heel warm. Want ook dat schreef Thijsse toen al op.
Echt een boek om cadeau te krijgen, dat had oudste goed gezien. En een heerlijk boek om regelmatig op te slaan en weer verder te kijken.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een bekende melodie, waar je heerlijke stukken op kunt tikken. Uit een vervlogen tijd, met een typmachine voorzien van toetsen die met zekere kracht moesten worden ingedrukt. The Typewriter van Leroy Anderson, gespeeld door het Island Symphony Orchestre.
Alles draait tegenwoordig om energie. Hoe we het gebruiken, hoe we het kunnen of moeten besparen en vooral hoe kunnen we het produceren.
Laatst vroeg ik me af of we eigenlijk niet op een verkeerd pad zitten. Want de energie die in de natuur geproduceerd wordt, is veel meer en veel krachtiger dan wij voortbrengen.
Bron: Google foto’s / Dreamstime.com
Neem een eikel, zo’n gewoon vruchtje van een normale eikenboom in een bos. Wanneer je dat nu plant, is het in de toekomst een boom(pje). De kinderen van nu zien die boom opgroeien, hun kinderen kunnen er onder in de schaduw zitten en vele generaties lang zorgt die boom voor zuurstof en neemt hij CO2 op. De bladeren zetten zichzelf in de herfst om tot humus en uit de eikeltjes die na een aantal jaren aan de takken groeien, komen weer nieuwe bomen. Een zich alsmaar herhalend proces.
En legt die boom dan uiteindelijk na vele eeuwen het loodje, dan kunnen er weer meubels van het hout gemaakt worden. En de takken warmte geven bij het verbranden. Wat een enorme opbrengst van dat ene kleine eikeltje.
Bron: Google foto’s
Vergelijk dat eens met wat de mens kan. Met heel veel energie (en verontreiniging) een windmolen of zonnepaneel maken, voor een fractie van de energie die zo’n eik levert.
En wat levert de windmolen na krap een halve eeuw op….? Vooralsnog alleen maar problemen, want waar laten we die troep…
Nou weet ik dat ik appeltjes en peertjes aan het vergelijken ben, maar toch…!
Het lijkt bijna achterhaald om nog voor een kopje “gewone koffie” te kiezen. Koffie, zonder smaakje, zonder melk en zonder suiker. Maar graag wel mét een koekje erbij.
In de moderne koffiebars is de keuze enorm. Van espresso naar latte, extra latte, met of zonder smaakje. Soms zelfs van Weense koffie tot Irish Coffee, het is allemaal mogelijk.
Maar gelukkig, als de Ganzenpas koffie gaat drinken bij hun favoriete adres, weet de dame achter de balie het al. En komt ze ongevraagd met onze kopjes aan. En dat versgebakken koekje is nog nooit vergeten.
