Wist je dat

Posted on by

Bij de middagthee eten wij meestal een biscuitje of een “kaakje” zoals dat thuis genoemd werd.

Soms een rond biscuitje, soms een eenvoudig Mariakaakje of ook wel een ouderwetse rechthoekige Petit Beurre van Lu.

Op Facebook las ik dat er een hele symboliek achter zo’n koekje steekt. Je ziet het er niet aan af, maar kijk eens naar dit:

  • De 4 hoeken van het koekje Petit Beurre vertegenwoordigen de 4 seizoenen.
  • De rondjes aan de zijkanten (52 in totaal) staan voor de 52 weken van het jaar.
  • Het koekje meet 7 cm (de 7 dagen van de week).
  • De 24 puntjes in het midden staan voor de 24 uren in een etmaal.

Nou ik dat weet, bekijk ik zo’n koekje ineens met andere ogen 😉

Boek

Posted on by
Cathalijne Boland: Reuchlins reis

Een boek over de Holland-Amerika Lijn, dat wilde ik wel lezen. Geen roman, geen reisverslag, maar het leven van een man in goede doen. Hij is zoon van de oprichter van de Holland-Amerika Lijn, behoort tot de gegoede burgerij van Rotterdam.

Hij reist van in luxe hutten van Europa naar Amerika, woont in New York, maar ook in Wenen, Bremen en Parijs. Zijn thuis is toch Rotterdam, waar zijn vrouw Atie en zijn kinderen op hem wachten.

Zijn leven staat in schril contrast met de levens van de miljoenen landverhuizers, die ook aan boord van de grote oceaanstomers gaan. Op weg naar een onzekere toekomst, weg van de honger en ontberingen in Oost Europa en vaak niet erg welkom in de Verenigde Staten. Zij reizen niet in een luxe hut, maar in grote ruimen. Waar de bedden boven elkaar gestapeld zijn en geen contact mag worden gelegd met de mensen van de eerste en tweede klas.

Als directeur van de HAL maakt Reuchlin de maidentrip met de Titanic mee. Helaas behoort hij niet tot de overlevenden.

Ik vond het niet een gemakkelijk boek om te lezen. Er komen veel personages in voor en het is lastig een goed tijdsbeeld te krijgen. Voor mij hadden de gedeelten over de landverhuizers nog wel uitgediept mogen worden.

Maar als geheel heeft het boek me wel geboeid. Te meer daar er erg veel over Rotterdam te lezen valt. Al is veel daarvan in de loop van de tijd en de oorlog verloren gegaan.

Eenzaam

Posted on by

Een berichtje in de plaatselijke krant, dat mij door merg en been ging.

Een droevig verhaal, over ouders in een vreemd land, een eenzaam kind, dat geen kans heeft gehad.

Bron: De Havenloods

Daarom trof me dit bericht. Een baby, vrijwel meteen na haar geboorte overleden. Haar ouders konden haar begrafenis niet opbrengen. Uit persoonlijke overwegingen, uit angst, uit geldgebrek, niet wetend hoe en wat er hier gewoon is?

Maar in Rotterdam wordt niemand eenzaam begraven. Je staat er niet zo vaak bij stil, maar juist in die laatste tocht hoort een mens niet eenzaam te zijn. Er zijn altijd vrijwilligers van Stichting de Eenzame Uitvaart, die meelopen met de kist en de stadsdichter maakt een gedicht voor de dode.

Ik ken haar niet, maar Lora zal niet helemaal vergeten worden.

Maandag met muziek

Posted on by

Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.

Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.

Twee groten van het Franse chanson, Enrico Macias en Charles Aznavour, zingen Hava Naguila.

Als de clip niet opent, dit is de link

Sport

Posted on by
Bron: Facebook / Google foto’s

Je moet er wel veel voor over hebben om in de druipende regen en zo te zien ook in de kille kou te gaan zitten vissen. Maar ja, ik heb het niet zo op vissen in een gammel bootje.

Maar er zijn talloze mensen die er wel de lol van inzien. Voor hen dan maar deze afbeelding van een schilderij van Norman Rockwell. Als geen ander wist hij precies de juiste nuances aan te brengen.

Je zou die man zo weer kunnen zien, op de Rotte of waar dan ook.

Het schilderij was gestolen, maar gelukkig in goede staat teruggevonden.

Dus daarom…

Posted on by

Al meer dan 50 jaar draag ik harde contactlenzen. Elke avond maak ik ze schoon met een speciale lenzen vloeistof, die ik de laatste jaren bij de Etos kocht.

Maar een paar maanden geleden was het uitverkocht. Nou, dat kan voorkomen. Maar ook na weken was het niet te krijgen. Noch een soortgelijk product bij Kruidvat of Trekpleister. Vreemd, zo’n bijzonder product is het toch niet. En zonder kan ik niet.

Gelukkig had ik nog wel wat voorraad, maar het werd op een bepaald moment toch nijpend. Dus maar weer een rondje bij de diverse drogisterijen gedaan. En kijk, bij De Trekpleister waren nog wel kleine verpakkingen te koop en later zelfs de normale flessen.

En wat bleek? Die lenzenvloeistof wordt massaal ingekocht door kinderen, die er “slime” mee maken. Daarom dus is het bijna niet meer te krijgen.

Nou maar hopen dat die vieze troep gauw niet meer zo in trek is en er weer voldoende flessen te krijgen zijn.

Recept

Posted on by

In de berging bleek dat ik te veel aardappelen had gekocht. Normaal eten wij niet veel aardappelen. Maar nu moesten er dringend wat op.

Voor 2 personen gebruikte ik 500 gram niet te grote aardappelen, die ik goed waste en ongeschild gaar kookte.

De bakplaat bedekte ik met bakpapier. Daarop strooide ik ça. 50 gram fijn geraspte Parmezaanse kaas. De aardappels drukte ik plat met een glas en werden op de kaas gelegd. Peper en zout erover en besprenkelen met wat olijfolie. Dan ça. 25 minuten in een hete oven (200 graden).

Daarna strooide ik nog wat geraspte Hollandse kaas over de aardappelen en liet dat nog even smelten in ongeveer 5 minuten.

Ik verdeelde de schotel in wat nette stukken en gaf er tomatensla en wat hard gekookte eieren bij. Prima zomeravond maaltje.

Onmenselijk

Posted on by
Bron: Google foto’s / RTL

Dat ik geen sikkepit begrijp van de lust om een berg in de Himalaya te gaan beklimmen, zegt natuurlijk niks. Wie het wil en kan, zal zich niet laten weerhouden.

Zo’n tocht is ongelofelijk zwaar, vraagt heel veel van je krachten. Het is niet iets wat je alleen kunt, er zijn meerdere teamleden.

En er gaan er helpers mee. Sherpa’s, die veel beter kunnen omgaan met de verminderde zuurstof, de extreme kou. En dan valt zo’n sherpa. Heeft hij kans te overleven? Ik kan dat niet beoordelen.

Maar dat je, in de blinde passie om de top te bereiken, een mens laat sterven. Zonder een hand uit te steken, zonder te stoppen, alleen maar omdat je jouw record moet halen of moet verbeteren? Niet proberen hem te troosten, hem bijstaan in zijn laatste uur…

Ik heb altijd gedacht dat zo’n tocht een eenzaam avontuur was. Maar deze foto vertelt iets heel anders. Het is file lopen, ik vrees met de knop op dom en de oogkleppen voor, want anders laat je toch niet iemand zomaar naast het pad liggen om te sterven?

Het kan zijn dat de foto niet de juiste afstanden weergeeft, dat het anders is dan het lijkt. Maar dan nog… begrijpen kan ik het niet.

Fijne dag

Posted on by

Afgelopen zaterdag hebben we met de familie onze 50-jarige trouwdag gevierd.

Voor ons doen waren we al vroeg op en klaar om bezoek te ontvangen. De kinderen kwamen als eerste en hadden taart meegebracht. Twee flinke dozen met daarin heel toepasselijke ‘petit fourtjes’.

Daarna druppelde de verdere familie binnen. Na de koffie en taart waren er cadeaus, en werd er druk gepraat. Het weer werd allengs beter, dus konden we ook lekker in de tuin zitten en wie wilde een sigaretje roken.

Na sandwiches en wat te drinken stonden de taxi’s voor. Natuurlijk wisten wij wel, maar de familie niet, waar we naar toe gingen. Het werd de aanlegsteiger van de Waterbus in Rotterdam, waar we mee naar Dordrecht gingen. Toch was dat nog niet de eindbestemming, want van daaruit voeren we op een andere Waterbus verder naar Zwijndrecht.

In een restaurant aan het water stond een tafel gereed voor een gezellig etentje.

Veel te snel naar ons gevoel was het al weer tijd om naar Rotterdam te gaan. Maar we kunnen terugkijken naar een heel geslaagde dag, waaraan we nog vaak en met veel plezier zullen terugdenken.