Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een beetje zuid-amerikaans, caraibisch misschien, ik weet het niet precies. Maar wel weer vrolijk, je moet bijna wel dansen. Bana & Lura in Fitchi Fatchi.
Borduren kan ik wel, maar doe ik zelden.
Want tussen “kunnen”en “kunnen” bestaat nog wel een verschil.
Dit zou ik niet kunnen maken, maar ik vind het erg mooi.
Klein, prachtig gemaakt, met mooie kleuren in een evenwichtige balans. Met diverse steken, waarvan ik niet weet of ze lastig of simpel te maken zijn.
Nou ja, meer hoef ik er niet over te schrijven. Het is gewoon mooi!
Nu zouden we ook al de kermispaarden uit de draaimolen in de ban moeten doen. Omdat kinderen anders een verkeerd beeld van het omgaan met dieren krijgen. Zucht…..!
Waar houdt het op? Want moeten alle schilderijen met dieren dan ook geweerd worden? Of de paarden in het schaakspel? En heeft Bambi nog bestaansrecht?
Ik vind het echt volkomen absurd. We slaan wel erg door in onze strijd tegen dierenleed. Want games met moord en doodslag mogen wel? Dat geeft een beter beeld van onze menselijke verhoudingen?
Wanneer houdt deze waanzin op?
Afgelopen dinsdag ontdekte ik dit roodborstje tijdens een wandelingetje. Hij zong het hoogste lied en ik heb er van genoten.
Overal ontspringt groen, er bloeien al wat bomen en de vogels zijn op vrijersvoeten. En dat laten ze horen ook!
Vandaag begint dan officieel de lente, tenminste voor de meteorologie.
En niet alleen kunnen we dat rondom ons zien in tuin en veld, we kunnen dat ook live bekijken, want al vele jaren start Vogelbescherming Nederland op deze datum met “Beleef de lente”.
Ook dit jaar weer heel veel vogels, van steenuil tot ooievaar. Dat wil ik beslist niet missen. Wie kijkt er nog meer?
Het zal je maar gebeuren, dat je op schrikkeldag geboren wordt. Nou ja, zo verschrikkelijk is het natuurlijk niet. Een datum is niet meer dan een cijfer en ben je op 29 februari geboren, dan vier je verjaardag elk jaar gewoon een dag eerder of later.
In 2020 waren er ruim 1100 jarigen op schrikkeldag. Hoeveel het er vandaag zullen zijn zal ik bij het CBS moeten nazoeken.
Toevallig is op deze dag wel een wandelvriendin jarig. Ik ben benieuwd of ze er gewoon bij is, want op donderdag, vandaag dus, lopen we elke week. Ik heb in ieder geval gezorgd dat haar kaart er op tijd is.
Zo nu en dan geloof ik niet wat ik zie. Neem nou zoiets als T-Shirts. Die zijn er in soorten en maten, voor dames, heren en kinderen en dan noem ik nog niet veelheid van kleuren of patronen. Sommige shirts vallen ruim, andere zijn getailleerd.
Maar dit t-shirt is wel heel speciaal. Voor mannen alleen. Voor mannen met een ietsie pietsie minderwaardigheidscomplex of voor mannen die zich even Tarzan willen wanen? Voor mannen die vrouwen willen imponeren of te lui zijn voor de sportschool en dan dit maar dragen….?
Een mini seconde overwoog ik of ik er een voor Leo zou bestellen, of voor de zonen. Maar ik geloof niet dat het helemaal hun smaak is.
De mijne trouwens ook niet! 😉 😉 😉
Waar het aan ligt, weet ik niet. Maar de laatste tijd krijg ik via Facebook heel veel berichten over “thrift stores” of kringloopzaken. Die zijn tegenwoordig heel hip en voor velen een onuitputtelijke bron voor nieuwe spullen.
Eerst verwonderde ik me er over dat men dan weer zoveel dingen koopt. Maar ik begrijp inmiddels dat veel mensen daar spullen goedkoop inslaan om later duur op internet te verkopen.
Het viel me op veel van die bijzondere vondsten nog gewoon in mijn huis te vinden zijn. Pyrex pannetjes, grote (en inmiddels heel oude) ovenschalen en vormen van glas.
Wij zijn nogal behoudend en dus heb ik dat soort pannen nog steeds in gebruik. Dus als we er niet meer zijn, wie weet wat voor kostbaarheden onze kinderen vinden.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een goed advies, als het niet meezit, zing dan. Het mag in alle talen, maar Michel Fugain zegt dan: Chante.
Vanavond kijk ik weer naar Heel Holland bakt. Een tijd lang heb ik die uitzendingen niet gevolgd, maar dit jaar besloten we toch weer regelmatig te kijken.
En ja, het is nog steeds wel leuk. Maar eigenlijk niet meer om het bakken, maar veel meer om wat er allemaal niet zo goed dan wel helemaal fout gaat. Dat is ook niet verwonderlijk, want ik heb het gevoel dat er steeds meer stress in de opdrachten komt.
En al die bouwwerken, spektakelstukken die gemaakt moeten worden. Voor mij is dat niet de essentie van bakken.
Het gaat om de smaak en natuurlijk moet een koekje of taart er ook aantrekkelijk uitzien.
En dat vinden Leo en ik bij Rudolph van Veen, die dagelijks bij 24Kitchen te zien is. Een paar weken lang reed hij met zijn bakfiets langs Nederlandse bakkers en proefde hij van hun specialiteiten. Die zijn vaak helemaal niet zo pompeus, maar voor een thuisbakker wel goed na te bakken.
En daarna gaat Rudolph aan de slag om een verrassing voor de bakkers zelf te maken. En ook daar komt geen spektakel aan te pas. Meestal wordt het een eenvoudig, maar wel erg lekker recept. Met ingrediënten die in de meeste keukens wel te vinden zijn.
En dat vinden wij eigenlijk veel leuker.
Waarschijnlijk had iemand me het boek aangeraden, anders had ik het niet aangevraagd in de bieb. Titel noch schrijfster zeiden me iets toen ik er in begon.
Maar Sacha Bronwasser heeft een pakkende schrijfstijl en allengs werd ik helemaal in het verhaal getrokken.
In het begin hangt het verhaal een beetje als los zand aan elkaar. Waarom speelt het in Parijs, wie is de hoofdpersoon, wat moet je met de familie van Philippe, met de au pairs of gebeurt er straks wat met de kinderen?
En vooral: wie is de hoofdpersoon? Is dat de vertelster of zou het Flo zijn? Dan krijg je langzamerhand meer inzicht in wat er allemaal in de jaren 80 en daarna in Parijs en Nederland gebeurde. En pas op de laatste bladzijde begrijp je het.
Ik vond het een zeer intrigerend boek, dat misschien nog wel eens herlezen zal worden. Het lijkt op een thriller al begaat geen van de hoofdpersonen een misdaad.
Aanrader!
