Bron: Instagram / Artgalleryvoute Joop Polder: Tramstation (Olieverf op doek, 100 x 80 cm.)
Kunst is om naar te kijken en te genieten. Waarom je iets mooi vindt, is voor iedereen weer anders.
Dit vind ik een mooi schilderij, qua sfeer, de helderheid en het gevoel te kijken naar een droomwereld. Ik ben in goed gezelschap, want zowel de koning als prinses Beatrix hebben werk van de schilder in hun privé collectie.
Natuurlijk doe ik het wat eenvoudiger, met een gekopieerde instagramfoto op mijn blog. Ook dan kijk ik er telkens weer met heel veel plezier naar.
Blogster Elisabeth lanceerde het idee voor een maandelijkse receptenronde. Dit is mijn bijdrage voor deze maand.
Wortel en pastinaak (samen ongeveer 200 gram) in blokjes gesneden een kopje doperwten (diepvries) 1 of 2 tomaten, ook in blokjes een ui, gesnipperd knoflook, gesnipperd of geperst 100 – 150 gram gehakt 1 theelepel oregano 1/2 theelepel zoete paprika peper en zout naar smaak ca. 450 gram aardappelen, gekookt en grof gestampt 1 eetlepel Parmezaanse kaas, geraspt boter of olie om in te vetten en in te bakken
Vet een ovenschotel in Doe wat olie/boter in een hapjespan en bak het gehakt rul Voeg de ui en knoflook toe, laat even zachtjes bakken tot de ui glazig is Voeg de pastinaak en wortel toe en laat even stoven, voeg dan de tomaat en de kruiden toe en schep alles goed door elkaar. Als het te droog is, kan er wat water bij. Doe het vuur uit en voeg meteen de erwten toe.
Breng de gestampte aardappelen op smaak met zout, peper en de kaas. Schep het groenten/gehaktmengsel in de ovenschaal, doe de aardappelstamp er over. Maak niet te glad, het moet een beetje rullig zijn. Zet de schaal hoog in de oven, zodat de bovenkant in ca. 30 minuten wat verkleurt en knapperig wordt.
Een aantal jaren stonden hier in de buurt overal grote containers waarin je je plastic afval kon gooien. Regelmatig zag je mensen op de fiets met grote volle zakken plastic op weg naar die bakken.
En ineens kregen we te horen dat het niet meer hoefde. Tenminste in Rotterdam. Want als we in omliggende plaatsen komen, zien we nog regelmatig grote zakken aan lantaarns hangen, met daarin plastic afval.
Toch zal ook dat binnenkort tot het verleden horen. Plastic kan weer gewoon bij het afval. Alleen plastic statiegeldflesjes kunnen dan nog worden ingeleverd. Want de toevoer van goedkoop weggooi spul maakt het allemaal niet meer lonend. Recycling van plastic is te duur.
Ergens in 1974 brachten Leo en ik, samen met mijn zus en zwager, een vakantie door in Schotland.
Bron: Google foto’s / Omroep MAX
Op een bepaald moment hoorden we dat er een Osprey (Zeearend) broedde in de buurt. Het was iets heel bijzonders.
Na wat zoeken vonden we de wat verscholen plek. Er was een soort van vogelhut gemaakt, van waaruit we het nest met een verrekijker van grote afstand konden bekijken. Het gebied waar de vogel broedde was afgezet en niet toegankelijk.
Vele jaren verder hoorde ik van een zeearend die een nest had in de Biesbosch. Het was voor Nederland heel bijzonder en groot nieuws.
Allengs kwamen meer zeearenden naar ons land om te broeden. En nu zitten er in de buurt van Kampen, aan het Zwarte meer, vier (!) zeearenden te broeden. Trouwens, niet alleen daar. Ik zag foto’s uit Friesland, Millingerwaard en nog andere plekken.
Gaat het gelukkig toch niet zo slecht met onze natuur….!
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Deze week weer eens iets heel anders. Een groot orkest, een kleurrijk gezelschap en (bijna) klassieke muziek van Cole Porter. Een stukje uit Kiss me Kate uit de BBC Proms: We open in Venice.
Er is zo veel te verzamelen op deze wereld. Kunst, auto’s, foto’s, serviezen, nou ja, te veel om op te noemen.
Ik denk dan dat alles al verzameld zal zijn. Maar dan stuitte ik weer op een verzameling waarvan ik dacht “wat moet je daar nou mee?”
Want wasknijpers zijn nou niet de meest interessante voorwerpen. Maar toch… toen ik nog eens goed keek naar al deze oude knijpers, vond ik ze toch wel heel leuk en zo verschillend.
Ja, eigenlijk allemaal wel een beetje met een soort van persoonlijkheid. Voor zover knijpers die hebben, natuurlijk.
Ik weet het, we hoeven nou niet meteen naar Tussen Kunst en Kitsch… Toch zijn ze leuk.
Vorige week gingen we in de stromende regen naar de bioscoop. Op Facebook had ik een trailer van Ama Gloria gezien en die film wilde ik beslist gaan kijken.
Het is het verhaal van Cléo die al heel vroeg haar moeder verliest. Het wordt niet duidelijk wanneer, maar Cléo is nog maar drie. Haar vader kan niet altijd bij haar zijn, dat staat zijn werk niet toe. Maar er is Gloria, een Kaapverdische oppas. Zij zorgt dag en nacht voor Cléo. Ze wast en verzorgt haar en gaat mee naar de opticien. Gloria brengt haar de eerste dag naar de peuterschool, geeft haar eten, speelt met haar. Kortom, Gloria is een substituut moeder. En Cléo is dol op haar.
Dan krijgt Gloria bericht uit haar thuisland. Haar moeder is gestorven en ze moet terug. Cléo is in tranen en bijna niet te troosten.
Er is één lichtpuntje, in de vakantie mag ze naar Gloria toe. Het heeft nog wat voeten in de aarde, maar toch….
Louise Mauroy-Panzani speelt de kleine Cléo, Ilça Moreno Zego is Gloria. Een prachtige film van Marie Amachoukeli, die me tot tranen toe ontroerde.
Het zal je maar gebeuren, 42 jaar, moeder van drie kinderen en dan….. Dan blijkt je kanker te hebben. Het kan iedereen overkomen, maar als Prinses van Wales ben je overgeleverd aan de grillen van het publiek.
Bron: Google foto’s.
Die van alles vinden, achter alles iets zoeken…., de meest waanzinnige geruchten verspreiden.
Aan professionele hulp zal het haar niet ontbreken. Ze hoeft zich niet te bekommeren of er wel een oppas is, wie er eten koken zal of alle rekeningen voldaan kunnen worden. Ook al zal ze het soms wel zonder de hulp van haar man moeten stellen. Die heeft een koninkrijk dat om aandacht vraagt.
Net als iedereen moet Kate alleen het hele proces doorlopen. De angsten, de pijn, de ontreddering, de twijfels…
Laat haar toch, ze heeft rust nodig, ruimte om tot haar zelf te komen. Ze mag dan Prinses zijn, ze is bovenal gewoon een mens.
Een biografie, geschreven door Jessica van Geel over Truus Schröder-Schräder, de assistente en de geliefde van Gerrit Rietveld.
Jessica van Geel: I love you Rietveld
Een voor die tijd zeer ongewone relatie, want bij hun eerste ontmoeting was Truus al getrouwd. Gerrit Rietveld en zijn vader kwamen een meubel brengen, dat Truus beslist niet mooi vond. Haar man echter wel.
Gerrit las zag haar afkeer en zij zag hetzelfde in zijn ogen. Het begin van een relatie die tot het einde van hun leven zou duren. Ondanks het feit dat Rietveld ook trouwde en zes kinderen kreeg.
Het is het verhaal van mensen die elkaar aanvoelen, aanvullen, samen een onlosmakelijk geheel vormen.
Maar ook zien we lezen hoe de relatie zijn invloed had op het leven van Rietsvelds vrouw en zijn kinderen. Hoe de buitenwereld deed of ze van niks wisten, terwijl het toch een publiek geheim moet zijn geweest.
En natuurlijk hoe Rietveld en Truus samenwerkten, hun ideeën verdedigden en hoe langzaam aan in de kunstwereld werd gezien en geaccepteerd hoe ver vooruit hun ideeën waren.
Het boek is vooral eerbetoon vooral aan Truus, die altijd wat op de achtergrond was. In het begin omdat de wereld nog niet rijp was voor werkende vrouwen, maar ook omdat het in haar karakter lag. Rietveld werd allengs de veel geroemde architect, zij bleef de assistente van…
Interessant om te lezen, zo nu en dan wat namen na te zoeken. Voor degene die houden van bijzondere gebouwen en binnenhuisarchitectuur. En ook een reden om (weer) eens het Rietveld-Schröderhuis in Utrecht te bezoeken.
