Ik vind dit een super leuke foto en heel knap gemaakt.
Degene die dit maakte, had heel veel fantasie, behoorlijk wat tijd en was ook nog eens handig.
Maar al blog schrijvend bekroop me de gedachte dat het een met AI gemaakt plaatje zou kunnen zijn.
Maakt de fantasie niet minder, maar dan kijk ik er toch met ander ogen naar.
Want is het nou echt, kunst of kunstmatig…?
Op 5 april 2011 schreef ik dit blogje:
Voor of na-deel
Bewegen is goed, zeker als je gewicht een beetje te hoog is. Dus klom ik gisteren maar weer eens op de fiets om naar de supermarkt te gaan. Niet rechtstreeks, maar met een ommetje. En op de terugweg, met op de bagagedrager een tas met bloemkool, sla en mager beleg, ook met een ommetje weer terug.
Maar ja, toen ik op een bepaald moment de bocht naar rechts wilde nemen, kwam van de andere kant een klein autootje aan. De bestuurster had alleen oog voor het verkeer van rechts, dus nam ze de bocht lekker krap. Mij, de fietser van links, zag ze compleet over het hoofd. Ik kwam shocking klem te zitten tussen haar zijspiegel en de stoeprand en zag geen andere uitweg dan me domweg te laten vallen. Boem, daar lag ik op de straat, met de fiets over mij heen.
Wat ik toen geroepen heb, zal ik maar niet herhalen. Not at all ladylike.
Ach, eigenlijk mankeerde ikzelf niet veel, een beurse plek op mijn knie, misschien later wat spierpijn. De fiets heeft meer geleden en moet nu naar de fietsenmaker.
Maar zoals elk nadeel se voordeel hep….. Nu weet ik tenminste dat het op een dikker achterwerk beter valt dan op een klein kontje. En dat mijn botten nog steeds in prima conditie zijn. Geluk bij een ongeluk!
P.S.:
En nu, anno 2025? Ach fietsen doe ik al lang niet meer. Nadat ik nog een paar keer gevallen was, met wat blauwe plekken als resultaat, kreeg ik een steeds groter wordende fietsangst.
En toen, in 2016 na mijn hartoperatie, was de maat vol. Fiets weggegeven!! Ik loop wel, pak de auto of het OV. Maar op de fiets zie je me niet meer. Ben ik meteen ook af van dat helm-vraagsstuk.
Laatst waren we bij Ikea. Eigenlijk zo maar voor de lol, want we hadden niks nodig. Dat je dan toch nog de zaak uitkomt met een tas vol…. tja, dat is wel gek.
Wat hadden we dan gekocht? Nou ja, van allerlei kleine zaken, kaarsen, servetten en oja, een aardappelschilmesje. Niet dat ik het nodig heb, maar er zit een soort van bescherming om het snijgedeelte. En dat vind ik handig als je het wilt meenemen.
Bij het afrekenen komt geen medewerker meer te pas, alles moet gescand en digitaal. Maar toen het op betalen aankwam, stopte alles. Daar was wel een medewerker bij nodig. Heb ik nou altijd de prijs van de steekproefcontrole? Nee hoor, dat mesje was de crux. Als je dat scant, wordt er gecontroleerd of je wel boven de 18 bent.
Nou moet je wel heel kippig zijn als je niet van veraf ziet dat Leo en ik toch echt 18+ zijn. Maar goed, de medewerkster maakte een grapje en ja, we konden betalen en door het hekje.
Twee dagen later lopen Leo en ik op de Oude Binnenweg. Daar zit sinds jaar en dag De Spijkermand. Vroeger kon je daar terecht voor allerlei kleine schroefjes en spijkertjes. Maar dat assortiment voeren ze al lang niet meer. Nu staan in de etalage griezelige messen, met vlijmscherpe punten. Die worden heus niet gekocht om aardappelen mee te schillen. De jongelui voor de etalage waren duidelijk nog onder de 18. Maar ik gok er op dat er wel iemand te vinden is, die zulke messen voor ze kopen wil. Of ze bestellen zo’n mes via internet.
Wie let er dan nog op leeftijd en veiligheid?
Conny van Connysquilts lanceerde een nieuwe uitdaging. Ze vroeg ze om drie woorden te sturen, die als uitgangspunt zouden dienen van de collages. Wie wilde meedoen en twaalf weken lang een collage maken? Ik reageerde meteen.
Voor de 7e collage waren de woorden: roomwit, draden, puzzelen, hond en doneren.
Puzzelen werd het sowieso. Maar hoe van dat al een acceptabel plaatje te maken, was nog wel wat anders.
Ik heb genoeg foto’s van legpuzzels, maar wilde die andere soort, kruiswoordpuzzels en zo, gebruiken. Voor de hond had ik een plaatje in gedachten, maar vinden, ho maar! Uiteindelijk vond ik iets dat er ook wel bij paste, ook omdat de achtergrond bestaat uit een geëmbost stukje roomwit papier met een soort knippatroon erop. Wat ook nog al puzzelachtig is en waarbij een klosje garen mooi aansloot.
Maar doneren, hoe pas je dat dan in. Voor mijn gevoel, heeft doneren vooral iets te maken met geven met je hart. Bloed doneren, dat deed ik vele jaren, tot het niet meer mocht. En zo kwam de collage tenslotte bij elkaar. De lijn tussen de zak met bloed en het hart bestaat uit meerdere rode draden garen, dus ook dat woord is gebruikt.
Ben je ook benieuwd wat de anderen er van maakten? Dat is allemaal te zien bij Conny, dus klik even hier.
Wie op Instagram kijkt, wordt overladen met berichten over bakken met zuurdesem. En ook ik raakte geïnspireerd en probeerde al eerder een starter te maken. Maar echt van de grond kwam het niet. Het is ook wonderlijk, zo’n pot met iets ondefinieerbaars, dat lijkt te leven.
Ik ontdekte Maison Viridi, waar Kirsten Ripke laat zien hoe alles in zijn werk gaat, op haar website, maar ook op YouTube en Instagram. Daar leerde ik hoe ik een starter aan de praat krijg. Alleen maar door regelmatig meel uit mijn voorraadpot en water uit de kraan te vermengen. Uiteindelijk stond er dan na een week een mooie bubbelende starter op mijn aanrecht. Ik kon eindelijk gaan bakken. Wel met veel geduld, want haast heeft zuurdesem niet.
Op zondagmorgen was de starter mooi gegroeid en maakte ik met mijn keukenmachine het deeg voor het brood. Dan moet het enkele uren rusten. Aan het eind van de middag kon ik het brood vormen en in een kom doen. Nou moest het een nacht in de koelkast. En dan, op maandagmorgen, kon ik het brood in de oven schuiven.
En kijk, daar was mijn zuurdesembrood. Mooi bruin, een beetje te zelfs. Het geurde heerlijk, maar moest nog even afkoelen. Spannend moment, doorsnijden en het binnenste keuren. Een mooi gelukt brood, dat heerlijk smaakt. En vraagt naar meer. Nu is het nog een vrij simpel recept, later ga ik me op ingewikkelder recepten storten.
Mijn starter bleef een week lang prima in de koelkast en was daarna snel weer klaar voor een tweede brood. Ook dat lukte goed. Ik heb, geloof ik, de smaak nu echt te pakken.
Net als voorgaande jaren begin ik de week met muziek. Met melodieën die vrolijk maken, je ontroeren, waarom je soms om moet lachen of die je zo raken, dat je even stil moet gaan zitten. Modern, een beetje klassiek, uit de jaren van mijn jeugd, songs van nu of strepige opnames uit de oude doos. Kortom, van alles wat en hopelijk voor elk wat wils.
De hele ploeg is gaan skieën, maar dat ging niet helemaal goed. Dan maar een beetje improviseren bij het optreden. Maar “always look on the bright side of life” zeggen en spelen de The Gypsum Kings.
Zo’n spaarpot hadden veel kinderen in Rotterdam, van de Spaarbank te Rotterdam. Ik ook, niet zo glimmend, maar groen.
Daar ging een deel van mijn zakgeld in. Hoeveel zakgeld had ik dan? Dat weet ik niet meer, maar veel was het niet. Mijn spaarpot werd dan ook niet snel gevuld. Maar kreeg ik wel eens een dubbeltje of een stuiver, dan ging dat allemaal in die pot.
Ik kon hem niet openmaken. Daarvoor moest ik naar de spaarbank. Het geld werd dan geteld en op mn spaarboekje gezet. Gewoon, met een pen, opgeteld en afgestempeld. Kom daar nou eens om.
Je laat je echtgenoot toch niet als een Lidlzak over straat lopen….! 😂😂😂
We vieren geen carnaval, dus Leo heeft ook geen carnavals kostuum nodig.
Maar al zou ie dit willen, dan mocht hij het niet aanschaffen.
Maar wie het wel wil trekken, laat je door mij niet tegenhouden.
Niks verder over te vertellen,
gewoon een bijzondere foto, bijzondere kleurencombinatie.
Er wordt bijna geen post meer verstuurd, althans dat wordt gezegd.
Voor zakelijke post is dat duidelijk, want tegenwoordig komt alles per e-mail, of we dat nou fijn vinden of niet.
Maar bij de Primera staat nog steeds een flinke voorraad kaarten te koop. En dat is dan niet voor niks, daar zal wel vraag naar zijn. Ik ben benieuwd hoe lang die kaarten er nog zullen staan.
Afgelopen Kerst waren er ook nog heel wat kaarten te koop en beslist niet alleen de voordelige. En al vrees ik al langer dat de stroom kerstkaarten alsmaar minder wordt, aan het eind blijken er nog heel wat te zijn gezonden.
Zelf stuur ik graag een (zelfgemaakt) kaartje als er iemand jarig is of wat te vieren heeft. En dat wil ik ook blijven doen. Zo’n e-mail kaart is toch wat minder persoonlijk.
