Sommige mensen zijn echt Handige Harries. Kijk nou eens naar deze fiets. Voorzien van alle gemakken, tenminste voor de picknick.
Vul de flessen, pomp de banden op en spring op het zadel. De wereld ligt voor je open. Dorst hoef je niet te lijden en op de bagagedrager is vast ook nog wel plek voor een tas met broodjes.
😉 😉 😉
Een beetje bruuske beweging en het dopje van Leo’s oogdruppels valt op de grond, rolt weg. Onder het bed, je zal het altijd zien.
Ik ga op de knieën, maar vind het niet. Opstaan dan maar, al kraakt mijn lijf aan alle kanten. Misschien is het verder gerold, dus aan de andere kant kijken. Ook daar weer door de knieën.
Nee, niks te zien. Het is ook zo donker. Wacht, lamp van telefoon erbij. Opstaan (kraak, kraak), telefoon pakken, lampje aan. Opnieuw zak ik krakend op de grond en ja, daar ligt dat vermaledijde dopje. Net achter een poot van het bed. Daar kan ik zo niet bij. Waarmee kan ik het nou dichterbij halen? Oh ja, er ligt een raamstok in de badkamer.
Maar weer opstaan. Pfft, dat valt niet mee en dat allemaal om één uur ’s nachts en na een lange dag. Stok gepakt en opnieuw proberen. Potverdrie, kan ik er net niet bij. Opstaan, om het bed heen lopen en weer op de grond.
Hèhè, het is gelukt. En voor de laatste maal sta ik krakend op. Inmiddels voel ik de slappe lach opkomen. Twee ouwetjes, midden in de nacht, krakend en steunend. Het moet niet gekker worden.
In het MAX-magazine vond ik dit artikel over standwerkers. En hup, daar vloog mijn herinnering naar die keer dat ik met mijn moeder naar de markt ging.
We gingen bijna elke week. Beetje slenteren, proeven, hier en daar wat kopen en met die of gene een praatje maken.
Vaak kochten we bij Japie sinaasappelen, verderop groente en weer bij een andere kraam aardappelen. Er viel heel wat te sjouwen, maar gelukkig was er de tram.
Toendertijd stonden er ook nog regelmatig standwerkers. Meestal keek mijn moeder, maar kopen deed ze niets.
Tot die ene keer. Er werden aardappelschilmesjes verkocht. Dunschillers wel te verstaan. Daar had mijn moeder oren naar. Dus wilde ze wel eens zo’n mesje proberen.
Eerst keek ze goed hoe de standwerker het voordeed. En daarna schilde ze in een ommezien de haar aangeboden aardappel. Nooit meer gebruikte ze daarna een gewoon aardappelschilmesje. Ik ook niet. Want nog steeds schil ik aardappelen en fruit met zo’n zelfde soort mesje. Met een ander lukt het me gewoon niet.
Al meteen als we in Monnickendam uit de bus stapten, zag ik een leuke gevelsteen. En als wandelend door het stadje zag ik er meerdere. Sommige lijken van recente datum te zijn, maar er zijn ook echt oude exemplaren.
Wat me ook opviel waren de bankjes naast de deur, haaks op de muur. Makkelijk om even buiten te zitten of om je schoenen aan- of uit te trekken. Of een buurpraatje te maken…!
Het stadje ademt nog een wat nostalgische sfeer, zeker als je in het oude centrum loopt. Kom je wat meer bij de haven, dan vallen de vele (zeil)boten op. Toeristen weten Monnickendam ook te vinden. Terrasjes te over en ook gerookte paling is er nog te koop.
Een mooie bestemming voor een dagje weg.
In Monnickendam kwamen we vooral voor de tentoonstelling “Winkels van Toen” in het museum De Speeltoren. Waarom gingen we daar nou toch speciaal naar toe?
Leo kwam als jongetje vaak in Monnickendam. Daar woonde een tante en oom, waar hij graag logeerde. Hij vertelt er vaak over. Gezellig met zijn twee nichtjes spelen, slapen in een hangmat op zolder, buiten spelen, vissen, beetje kattenkwaad uithalen. Gewoon gezellige jeugdherinneringen.
En ook mijn schoonmoeder kwam graag in Monnickendam. Zij kletste dan bij met haar zus en ze maakten vaak een ommetje om boodschappen te halen. En regelmatig hoorde ik dan de naam van Tessel, de melkman. Hij had een winkel even verderop in de straat waar tante woonde. En daar las ik dan weer over bij Sjanne. En zo was de cirkel rond.
De tentoonstelling is niet groot, maar gaf een goed beeld van een tijd waarin overal nog kleine winkels waren. Geen grote supers, maar meerdere melkwinkels, bakkers, groentenzaken, snoepzaakjes. Maar ook meubelwinkels en galanteriezaken. Er waren foto’s van de winkels, filmpjes met herinneringen, wat spullen die de tand des tijd hadden overleefd. Diverse mensen hadden hun herinneringen op schrift gesteld.
We hebben heel wat tijd daar op die tentoonstelling doorgebracht, lezend en voor Leo herinneringen ophalend. Het was de reis helemaal waard.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een Hollands en vrolijk begin van de week, Andre Rieu en zijn orkest met De Klompendans. Op klompen of op huissloffen, dansen kan altijd.
Jacques Klöters las dit gedicht een tijd geleden voor. Ik vind het mooi. Ook voor mij hoeft niet alles opwindend, flitsend te zijn. Gewoon is ook al genoeg.
Een stille dag
Ik vind een stille dag niet afgezaagd
en leid het liefst een alledaags bestaan.
Waarom spreekt mij die vredigheid zo aan,
is iets wat ik me vaak heb afgevraagd.
Echt waar: ik vind de ochtend al geslaagd,
als ik een briesje door een boom zie gaan.
Bij elk bewegend blaadje blijf ik staan
en door geritsel word ik uitgedaagd.
Het zijn de vonkjes die het leven kleuren,
het zijn details die haast onopgemerkt
de basis vormen van een groot geheel.
Van kleinigheden die terloops gebeuren,
is de magie nog lang niet uitgewerkt:
voor wie niet veel verwacht is alles veel.
Onno-Sven Tromp (1967)
Ik hou van zingen, maar toch doe ik dat niet altijd. Wat ik vaak wel doe, soms volkomen onbewust, is een beetje neuriën. Een bekend liedje, een melodie die me zomaar te binnen schiet of een liedje dat ik die dag hoorde en in mijn hoofd blijft hangen.
Voor een ander is het misschien een beetje vervelend, zo’n brommend achtergrond geluid. Maar wist je dat je op die manier je hoofd helemaal leeg kunt maken? Want als je neuriet of zo maar een beetje humt in jezelf, dan is er geen plaats voor andere gedachten.
Toen ik het las, wilde ik het niet geloven. Maar ja, toch is het waar. Al hummend kun je niet aan iets anders denken.
Dus als je piekert, begin met het neuriën van een simpele melodie. Dan verdwijnen de piekergedachten als sneeuw voor de zon.
Afgelopen woensdag waren we in Monnickendam, waar we Museum De Speeltoren bezochten. We kwamen voor een tentoonstelling, waar ik later over zal vertellen.
Maar we bekeken ook de rest van het museum en kwamen op de hoogste verdieping, waar uitleg over het carillon werd getoond.
Het carillon van Monnickendam is het oudste carillon ter wereld en een beetje vals. Niet dat het stoort. Tenslotte werden de klokken al in de 16e eeuw gemaakt. De techniek van het gieten en later stemmen was nog niet zo geavanceerd.
Ik hou van carillons. De klanken die over de stad worden uitgestrooid bepalen vaak de sfeer. En zo’n klokkenspel is fascinerend om te zien, zeker als er op gespeeld wordt.
Mijn foto geeft een beeld van wat zich in het uurwerk allemaal zit en dat is slechts een deel. En het filmpje laat het carillon mooi horen. Dat vond ik op YouTube.
Wanneer ik iets voor iemand meeneem, verpak ik het meestal een beetje aardig. Het hoeft niet met veel opsmuk te zijn, maar een gezellig papiertje doet al wonderen.
Een tijdje geleden kocht ik iets bij de winkel van het arboretum. Het was maar een kleinigheidje, maar ik kreeg het plompverloren mee. Geen zakje, geen papiertje, niks. Gelukkig heb ik altijd wel een tasje bij me en thuis was een papiertje snel gevonden.
Een paar dagen later kocht ik in een geheel andere winkel ook iets kleins. Het hoefde niet eens in een tasje, want het paste zo ook in mijn handtas. Maar de verkoopster vroeg “Is het een cadeautje?” “Nou ja, eigenlijk wel” zei ik. En daarop deed het in een klein groen zakje, plakte er een leuke sticker op en gaf het me.
Het is maar een kleine moeite en leuk papier zal toch de kop niet kosten. Het geeft zo’n presentje meteen een ander cachet.
