Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Muziek waar ik dol op ben, lekker vrolijk, beetje melancholisch… Danny Vera en het Rosenberg Trio in:
A fadin’ blue.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Het is misschien nog iets te vroeg voor een drankje, maar een vrolijk begin is nooit weg. Een beetje charleston, nostalgie, een scène uit “Grand Hotel” met Brent Barrett en Michael Jeter.
De buitenboel van je huis laten schilderen geeft al een hoop gedoe.
Een brug schilderen is ook geen kleinigheid en vraagt al om veel voorbereiding. Maar stel je voor, ook de Erasmusbrug moet wel eens een keertje geschilderd worden.
Dat is een planning die maanden beslaat. Verkeer dat omgeleid en geregeld moet worden, stellingen die opgebouwd en veilig moeten zijn.
En dan het weer, dat zich niet laat regelen of beïnvloeden. Ga er maar aanstaan.
Toch wordt de brug op dit moment geschilderd, weer zachtblauw zoals ie altijd was. Maar hoe kom je nou bij dat ene, dat super hoge punt. Helemaal in de top van de Zwaan? Daar is geen ladder, steiger of kraan voor beschikbaar.
En toch, toch waren er een paar flinke mannen die de top beklommen en van een nieuwe laag verf voorzagen. En waren er fotografen, zoals Luke Davids, die het vast legden.
Wat kan er nou vredelievender zijn dan een vrouw die rustig zit te breien bij het raam. Je denkt dan toch niet aan zaken als spioneren, gecodeerde berichten, levensgevaarlijk….?
Maar vergis je niet! Wanneer het lastig is om boodschappen via de “normale”weg door te geven, dan kan het natuurlijk wel door een simpele trui, gehaakte wanten of wat rommelig gebreide pannenlappen. Het lijkt zo banaal, maar toch…! Er kunnen ongemerkt heel wat codes in een patroon verwerkt worden.
In de eerste wereldoorlog breiden vrouwen (die vallen toch wat minder op dan mannen) en brachten op die manier allerlei zaken in kaart. Door in het breiwerk te meerderen of te minderen, gaatjes of andere steken te breien, kon men de codes weer uitlezen.
Maar niet alleen breien, ook met knopen in een draad konden boodschappen in morse worden overgebracht. Een dunne zijden draad kan op die manier een heel wat gegevens bevatten.
Wie er meer over wil lezen, dit is de link. Het artikel is in het Engels, maar met onze hypermoderne Google is het redelijk goed te vertalen.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Raar toch, ik ben nog nooit met de pont over het IJ in Amsterdam gegaan. Dat komt er nog wel van, later een keer. Vandaag dan maar een lied van Jeroen Kramer: De pont naar Noord.
Al wandelend met J. door Kralingen, vertelde ze wat bijzonderheden over wat we zoal tegenkwamen. En dan valt je ineens iets op, waar je al vele keren aan voorbij gegaan was.
Zoals het huis op de kruising van Essenlaan, Essenweg, Slotlaan en Vijverlaan. Daar komen we altijd langs als we naar Trompenburg lopen.
Het is tamelijk onopvallend, nou ja, groot en statig dat wel. Maar wie wat beter kijkt, ziet dat het huis heeft gediend als opnamelocatie voor de serie “Oppassen!!!” die met ruim 320 afleveringen een van de langstlopende TV-series van Nederland was.
De serie is nog steeds op YouTube terug te zien. Leo kijkt er wel eens naar en moet vaak schaterlachen. Dat is toch wel een aanbeveling…..!
Nog niet zo lang geleden schreef ik een blog over Three identical strangers, de film over een drieling die kort na de geboorte bij de adoptie gescheiden werden.
En toen zag ik vorige week de documentaire van 2Doc over de tweeling Erik en Peter. Ook zij werden kort na hun geboorte uit elkaar gehaald en bij verschillende gezinnen geplaatst. Pas na hun puberjaren kwamen ze tot de ontdekking dat ze een eeneiige tweeling waren. De vraag is natuurlijk waarom gebeurde dat….?
Want het zette hun levens op z’n kop. Maar niet alleen dat van hen, ook dat van hun adoptieouders en van hun biologische moeder. Wie had daar de hand in?
In de tweedelige documentaire gaat onderzoeks-journaliste Myrthe Buitenhuis hier diepgaand op in. Zij laat zich niet met een kluitje in het riet sturen. De Raad voor de Kinderbescherming wil geen uitleg geven, de psycholoog die het kon verklaren, is helaas kortgeleden overleden. Maar Myrthe zoekt verder.
Twee avonden lang heb ik geboeid zitten kijken, me verwonderd. Wie de documentaires nog wil zien, kan hier nog terecht.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
De Dubliners, bekend van stevig whiskey gebruik, maar nu met Paddy Reilly in wat rustiger stemming met: Town I loved so well
Nee, ik ben geen kampeerster en Leo ook niet. Wij houden van een fijne kamer, een lekker bed en bij voorkeur een lopend buffet bij het ontbijt. Hotelgasten, dus 😉 Maar dat belet ons niet te kijken naar hoe anderen hun kampeervakantie invullen. Gewoon, omdat we dat best interessant vinden.
Een tijdlang was op de NDR op zaterdagmiddag een programma te zien, waarin allerlei vormen van kamperen de revue passeerden. Kleine campers, grote tenten, blokhutten en zelf gebouwde karretjes in soorten en maten. Jammer genoeg is de serie er nu niet meer.
Maar uit één van de laatste afleveringen wil ik toch nog een filmpje laten zien. Want Kai, nog hardstikke jong, heeft zijn eigen camper(tje) gebouwd. En omdat hij nog geen auto heeft, hangt dat karretje achter zijn fiets.
Als dat nou geen joch met kampeerbloed in hart en nieren is…!
Precies 100 jaar geleden werd in Parijs, 36 Rue Monsieur le Prince, Charles Aznavour geboren.
Ik ben al vele jaren fan van hem en er hebben al heel veel nummers van hem op mijn blog gestaan. Waarschijnlijk zullen er hier nog wel vaker nummers van hem te horen zijn. Ook op deze bijzondere dag wil ik hier één van laten horen.
Maar welke? Het was nog lastig zoeken tussen al die filmpjes op You Tube.
Maar het werd dit mooie filmpje, dat Hier encore illustreert.
Hier encore, een chanson uit 1964, waarin hij als veertiger terugkijkt naar de tijd toen hij 20 was. Een tijd waarin hij dacht dat alles eeuwig zou duren. Dat er geen eind zou komen aan alle feesten en mooie zorgeloze dagen. Maar inmiddels weet hij -en wij allemaal- dat die tijd voorbijgaat zonder dat we er erg in hebben.
Gelukkig duurde het nog 54 jaar voordat Charles Aznavour zijn lier aan de wilgen hing. Hij maakte nog ontelbare mooie, vrolijke of melancholische chansons. Tot vreugde van zijn vele fans.
PS: het mooie filmpje vond ik op dit YT-kanaal: www.youtube.com/@charlesaznavouroff
