Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een goed advies, als het niet meezit, zing dan. Het mag in alle talen, maar Michel Fugain zegt dan: Chante.
Gelukkig voor mij komt het programma Salvage Hunters weer terug. Helaas nog maar één keer per week, op een andere dag, maar toch…
Want Drew Pritchard weet altijd iets bijzonders te maken van het zoeken naar leuke dingen op Vintage- en rommelmarkten .
In één van de vele oudere uitzendingen had hij een pop -een boogschutter- gevonden. De pop moest opgewonden worden en dan zou hij meerdere pijlen afschieten.
Natuurlijk was er van die pop niet veel meer over en vroeg hij Donald en Maria Start van House of Automata of die pop nog te restaureren was. Ja zeker, al was het best een gehavend geval.
Het bleek een heel bijzonder karwei. Kijk hieronder om te zien hoe er van bijna niets weer een prachtige creatie werd gemaakt.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
De ene dag is de andere niet. Want: what a difference a day make, dit maal gespeeld door jazzgitarist Fapy Lafertin & Le Jazz. Lekker Django Reinhardt sfeertje vandaag.
Ik vind het eigenlijk best slap van mezelf, maar ik ben best een beetje verslaafd aan Instagram.
Als ik de app geopend heb, ben ik niet meer te stuiten. Foto na foto -of nog erger- filmpje na filmpje laat ik voorbij komen. En als ik dan weer oo de klok kijk is er zo een half uur voorbij.
Heb ik er iets aan? Nee, want er zit heel veel troep tussen. Soms sla ik iets op, een recept, een tip. Maar of ik daar ook wat mee doe? Ik geloof het niet….
En als er dan zo’n filmpje als hieronder voorbij komt, ben ik helemaal weg. Mensen die vallen, uitglijden, stoer doen en onderuitgaan. Ik moet er soms zo om lachen.
Nou ja, ik weet dat ik er gewoon mee moet stoppen. Maar ja, dat mobieltje ligt zo onder handbereik. Toch maar weer eens iets anders onder handen nemen, want dit is te veel van het goed.
In Deurne was Hendrik Wiegersma een bekend figuur. Hij was arts, maakte zelf zijn medicijnen en was ook een begenadigd kunstenaar. Een man, zoals de vrouw in het museum zei, binnenkwam en niet omver te lopen was. Dat kon je ook wel opmaken uit de film die in het museum gedraaid werd.
Hendrik begon pas laat met schilderen en maakte kennis met diverse kunstenaars die ook regelmatig in zijn huis op bezoek kwamen en bleven logeren.
Het huis “De Wieger” is nu een museum, waar regelmatig wisselende tentoonstellingen worden gehouden.
Wij waren er vorige week vrijdag en zagen schilderijen en tekeningen van Hendrik Wiegersma. Daarnaast was er ook een tentoonstelling van Gerrit van Bakel en tijdgenoten en van Gerrit’s zoon Michel van Bakel.
Het huis op zich is ook beslist het bekijken waard. Kleine musea zoals deze moeten gekoesterd worden, want juist daar ontdek je soms zulke mooie pareltjes.
Het liedje is heel bekend, gezongen door Julie Andrews. Die deze tekst ook een keer gezongen heeft, maar daar kon ik geen opname van vinden. Dus dan maar de inwoners van St. Johns, die op eigen wijze het lied ten tonele voeren. Niet echt toonvast, maar wel met zelfspot. De tekst staat er onder en is goed te volgen, dan wel te herkennen. Het hoeft tenslotte niet altijd zo ernstig, toch?
Op Facebook kwam ik dit filmpje tegen. Een reclame voor een koel/vriescombi. Niet van nu, maar uit 1963!
En ik vraag me af waarom we dit ontwerp niet meer kunnen kopen. Veel handiger dan die planken op vaste hoogte. Veel simpeler alles te bereiken met die draaibare plateaus. Onderin een lekkere vriesla en ook nog eens een vakje waarin de boter zacht blijft.
Zal wel niet meer te koop zijn, maar misschien wordt het weer in productie genomen.
Stoofschotel van champignons en witte bonen
Blogster Elisabeth lanceerde het idee voor een maandelijkse receptenronde. Dit is mijn bijdrage.
Het recept vond ik op internet bij Lekker tafelen en ik maakte het vorige week. Al tijdens het koken riep mijn man dat het zo lekker rook. Ook de smaak en de structuur was verrassend. En alles in één pan, ook prettig. Bij ons absoluut een bewaarrecept!
Stoofschotel van champignons en witte bonen
Voor 4 personen:
500 gram champignons
2 flinke uien
5 teentjes knoflook
350 gram gekookte witte bonen (ik gebruikte een blik)
500 gram aardappel (vastkokend)
2 theelepels gedroogde rozemarijn
1 eetlepel miso
2 eetlepels sojasaus
350 ml groentebouillon
2 eetlepels boter of olie
1 eetlepel maïzena (optioneel)
verse peterselie
Snijd de uien in stukjes en hak de knoflook fijn.
Heb je hele kleine champignons laat die dan heel grotere snijd je doormidden of in vieren.
Schil de aardappelen en snijd ze in stukken iets groter dan de champignons. Was ze en laat ze in het water staan.
Verhit in een grote hapjespan de boter of olie en bak hierin de stukjes ui. Voeg er in 2 gedeeltes de champignons aan toe en laat ze op hoog vuur iets verkleuren. Dit gaat het beste als je niet te veel roert.
Voeg de knoflook toe en laat eventjes meebakken.
Breng de champignons op smaak met rozemarijn, zout en peper naar smaak, miso en sojasaus en blus af met de warme bouillon.
Voeg de aardappels toe en breng alles aan de kook.
Doe de deksel op de pan en laat dit ongeveer een half uur zachtjes stoven tot de aardappels bijna gaar zijn. Hoe lang dat dit duurt, hangt af van de soort aardappel en de grootte van de stukken. Gebruik als het nodig is een beetje water om aanbranden te voorkomen.
Voeg als laatste de (afgespoelde) witte bonen toe en laat die nog een kwartiertje meestoven zodat de saus enigszins bindt.
Vind je de saus te slap bindt die dan bij met een beetje maïzena, opgelost in water, tot de gewenste dikte. Proef en breng eventueel verder op smaak met miso, zoute sojasaus of peper. Roer er net voor het serveren de gehakte peterselie door en schep de stoofschotel van champignons en witte bonen in kommen.
EET SMAKELIJK!
Wie geen miso in huis heeft, kan volgens mij ook wat meer zout, maggi of zoute sojasaus gebruiken.
Mijn moeder zal ongeveer de leeftijd van mij nu hebben gehad, toen ze klaagde over koude en pijnlijke voeten. Warme sloffen zouden de oplossing zijn. Die vond ze in een degelijke schoenenwinkel. Donkerbruin en met bont gevoerd. En ja, haar voeten werden heerlijk warm. Maar wat kon ze zeuren over de lelijke “afgeknipte kaplaarzen”. Nee, elegant waren die sloffen beslist niet.
Nu heb ikzelf al vrij snel in de winter koude voeten. Echt koude voeten, die maar niet warm te krijgen zijn. En met koude voeten naar bed is geen optie. Want het duurt uren voor ze zijn opgewarmd en ik lig maar te woelen. Natuurlijk heb ik een extra dekentje en een kruik. Maar desondanks …..
Daarom was ik blij dat jongste vertelde over de heerlijke warme sloffen die hij gekocht had. Die moest ik hebben. Ik zocht op internet en vond de site. Drie soorten zijn er: slippers, lage en hoge sloffen.
Meteen nadat ze bezorgd werden, trok ik ze aan. En ja, ik heb nu echt heerlijk warme voeten. Maar ik hoorde ook de stem van mijn moeder: Wat heb jij daar nou toch? Het lijken wel afgeknipte kaplaarzen.
Ja, en dan had ze nog gelijk ook!
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een al oud liedje, uit 1955 en nog in zwart/wit, maar gezongen door een man die nog lang niet vergeten is. Het huis-tuin-en keukenliedje van Wim Sonneveld.
