Op Facebook zag ik een filmpje dat was opgenomen in een huis uit 1928. Sommige dingen waren intussen niet meer zo heel bij de tijd, want er komt geen melkman meer aan de deur.
En wat moet je met een telefoonmeubel met ruimte voor telefoonboeken? Volkomen achterhaald toch? Al is een meubel met een zitje, zodat je ongestoord kunt bellen, best een uitkomst.
Ook al bellen velen tegenwoordig al lopend in de stad 😉
Maar er waren ook handigheidjes die in 2024 niet zouden misstaan. Zo’n strijkplank, met mouwenplankje, past naadloos in ons huis en dat handige klepje daar vlakbij…..
Affijn, je kunt zelf kijken of jullie het ook zo handig vinden.
Klik op de link in het onderschrift om het filmpje te bekijken.
Op Netflix zag ik de film “Three identical strangers”, over een eeneiige drieling, die na hun geboorte uit elkaar werden gehaald en bij drie verschillende gezinnen werden opgevoed.
Het begint op de universiteit, waar de een (Bobby) onthaald wordt als een bekende. Pas als iemand hem meeneemt naar Eddy, lijkt het alsof hij in een spiegel kijkt. Als blijkt dat ze alle twee op dezelfde datum in dezelfde plaats geboren zijn, weten ze dat ze een tweeling zijn.
Het verhaal wordt opgenomen door een krant en dan blijkt er nog een derde te zijn, David. Het is het begin van een voor hun doldwaze tijd, waarin de drie proberen hun plek in het leven te vinden.
Maar er wordt ook gezocht naar het waarom van hun gescheiden opvoeding. En dan blijkt dat er een nooit gepubliceerd onderzoek te zijn geweest. Het brengt hun levens in verwarring. En niet alleen hun eigen levens, ook de levens van hun ouders. Want veel van wat er in hun kindertijd gebeurde, krijgt een heel andere lading.
Het is een waar gebeurd verhaal, typisch Amerikaans verfilmd. Een bizarre gebeurtenis, waar ik toch met veel genoegen naar heb gekeken.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Deze week Petula Clark met “Cat in the window”. Nog steeds een mooie stem om te horen en een plaatje om naar te kijken.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Deze week weer eens iets heel anders. Een groot orkest, een kleurrijk gezelschap en (bijna) klassieke muziek van Cole Porter. Een stukje uit Kiss me Kate uit de BBC Proms: We open in Venice.
Er is zo veel te verzamelen op deze wereld. Kunst, auto’s, foto’s, serviezen, nou ja, te veel om op te noemen.
Ik denk dan dat alles al verzameld zal zijn. Maar dan stuitte ik weer op een verzameling waarvan ik dacht “wat moet je daar nou mee?”
Want wasknijpers zijn nou niet de meest interessante voorwerpen. Maar toch… toen ik nog eens goed keek naar al deze oude knijpers, vond ik ze toch wel heel leuk en zo verschillend.
Ja, eigenlijk allemaal wel een beetje met een soort van persoonlijkheid. Voor zover knijpers die hebben, natuurlijk.
Ik weet het, we hoeven nou niet meteen naar Tussen Kunst en Kitsch… Toch zijn ze leuk.
Een biografie, geschreven door Jessica van Geel over Truus Schröder-Schräder, de assistente en de geliefde van Gerrit Rietveld.
Jessica van Geel: I love you Rietveld
Een voor die tijd zeer ongewone relatie, want bij hun eerste ontmoeting was Truus al getrouwd. Gerrit Rietveld en zijn vader kwamen een meubel brengen, dat Truus beslist niet mooi vond. Haar man echter wel.
Gerrit las zag haar afkeer en zij zag hetzelfde in zijn ogen. Het begin van een relatie die tot het einde van hun leven zou duren. Ondanks het feit dat Rietveld ook trouwde en zes kinderen kreeg.
Het is het verhaal van mensen die elkaar aanvoelen, aanvullen, samen een onlosmakelijk geheel vormen.
Maar ook zien we lezen hoe de relatie zijn invloed had op het leven van Rietsvelds vrouw en zijn kinderen. Hoe de buitenwereld deed of ze van niks wisten, terwijl het toch een publiek geheim moet zijn geweest.
En natuurlijk hoe Rietveld en Truus samenwerkten, hun ideeën verdedigden en hoe langzaam aan in de kunstwereld werd gezien en geaccepteerd hoe ver vooruit hun ideeën waren.
Het boek is vooral eerbetoon vooral aan Truus, die altijd wat op de achtergrond was. In het begin omdat de wereld nog niet rijp was voor werkende vrouwen, maar ook omdat het in haar karakter lag. Rietveld werd allengs de veel geroemde architect, zij bleef de assistente van…
Interessant om te lezen, zo nu en dan wat namen na te zoeken. Voor degene die houden van bijzondere gebouwen en binnenhuisarchitectuur. En ook een reden om (weer) eens het Rietveld-Schröderhuis in Utrecht te bezoeken.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Vandaag een lied van mijn idool van vroeger. Ik kende dit nummer niet, maar het is prachtig. Geniet mee met dit prachtige optreden van Rob de Nijs in Wieringerwaard.
Vanavond is het weer zover. Dan moet de klok verzet worden.
Elk jaar is dat weer een crime. Want er is zoveel dat een soort van klok- of tijdsaanduiding heeft in ons huishouden. En je kunt natuurlijk beslissen dat de oven en magnetron gewoon de wintertijd blijven aanwijzen, maar ik vind dat toch een beetje vervelend. En ik vergis me dan ook gauw.
Zal toch ook nog wel een tijdje last hebben van het tijdsverschil. Een soort van jetlag.
Maar goed, morgenochtend is het dan weer even een werkje, waarbij we heerlijk kunnen mopperen…. 😉
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een al wat ouder nummer, maar met een beetje zigeunerachtige uitvoering. Irene Serra met La Bouche Marouche in I’ll see you in my dreams.
