Hier had ik al eens iets geschreven over een echt Frans drankje. Niet iedereen is er fan van, maar ik vind het erg lekker. In een mooi glas, met een beetje ijskoud water, met ijs of gewoon puur.
Maar ja, alcohol is nou niet meteen het allerbeste voor een mens en dus beperk ik het drinken van Suze tot zeer spaarzame gelegenheden. Niet erg hoor, want dan smaakt het juist extra lekker.
Maar tussen de 0/0 drankjes in de Franse supermarkt ontdekte ik een klein traytje met een bekend etiket. Zouden ze dat hier alcoholvrij hebben? Ja, verrek! Met niet eens zo veel suiker, niet al te groot formaat. In de boodschappenkar dus.
’s Avonds meteen een glaasje ingeschonken en dat viel helemaal niet tegen. Lekker fris, echt dezelfde smaak als het alcoholische drankje. Een goed en gezellig alternatief.
Dat vind ik dan ook zo leuk van in een vreemde supermarkt snuffelen. Je komt altijd wel wat tegen.
Ach, zo’n goed hotel was het niet. Een beetje vervallen, oude chic en vergane glorie. Maar nu zal het dan toch verdwijnen. Hotel Central, waar voor ons zo’n belangrijke herinnering ligt. Dat geeft toch een klein steekje in ons hart.
Maar ja, zo gaat dat in Rotterdam. Daar moet veel wijken voor nieuwere, grotere en imposante gebouwen. Het zij zo! Alleen de gevel blijft staan, maar daar achter komt een nieuw gebouw met veel meer verdiepingen en dan gaat algauw het authentieke eraf.
Er waren vele illustere gasten, zoals Jimmy Hendrix, maar ook dat is geen reden om het gebouw te bewaren. We moeten vooruit in de vaart der volkeren, nietwaar?
En wij, Leo en ik, zullen alleen nog in gedachten kunnen terugkeren naar die ene avond, 4 december 1971. De avond waarop ik een beetje gespannen in de societeitszaal zat, wachtend op wat komen zou. En toen ineens, donderslag bij heldere hemel, die jongen binnenkwam. Netjes gekleed, blazer, nonchalant zoekend naar wat kleingeld in zijn jaszak.
En ik wist meteen, dit is hem! En daar ben ik nu al meer dan 50 jaar mee getrouwd.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Misschien iets te veel voor een rustige maandagmorgen? Maar vrolijk is Isabelle Georges wel als ze zingt I want to be kissed. Nou ja, een kus is ook nooit weg 😉
De tijden veranderen, dus ook in Frankrijk. Was het vroeger heel normaal dat op het platteland de bakker regelmatig voorbij kwam en je voorzag van verse broden en vooral van krakend vers stokbrood. Helaas die tijd is voorbij. Misschien heel diep in een agrarische deel, maar dicht bij steden en stadjes is het de gewoonte geworden om naar de bakker te rijden. Of naar de supermarkt, want ook daar is vers brood te koop.
Maar de herinnering aan de bakker die in zijn gammele 2CV-tje toeterde en je dan snel naar buiten liep, een praatje maakte. In je beste Frans natuurlijk. En dan in de keuken dat heerlijk geurende brood neerlegde.
Jammer, maar dat zit er niet meer in. Wat blijft is een zoete herinnering en de plaatjes natuurlijk. Zoals deze, die vorige week op Facebook voorbij kwam.
In het AD las ik dat studenten in een pas opgeleverd studentenflat eerst hun mail moeten checken voordat ze kunnen douchen. Als er te veel mensen tegelijk tijd gaan douchen raakt het elektriciteitsnet overbelast. Lastig? Ja, maar ze snappen het wel….!
Dat in een studentenhuis met maar één douche en meerdere bewoners een beetje overleg nodig is over wie en wanneer gaat douchen, is natuurlijk redelijk normaal. Zelfs in ons tweepersoons huishouden worden er afspraken gemaakt. Maar dat je pas kunt douchen als er voldoende stroom is…..
Ik snap er niks van. Nog even en ons leven wordt geregeerd ( misschien wel getiranniseerd) door de digitale techniek. Dan zijn we niks meer of minder dan slaven. Die moeten vragen wat, waar en wanneer iets kan.
De moderne technieken worden zo misbruikt. Een heleboel dingen maken ons leven makkelijker, maar ook steeds gecompliceerder dan we ooit hadden kunnen bevroeden.
Al een hele tijd ben ik op zoek naar een afwasteil. Die zijn er natuurlijk genoeg te koop, in kleuren en allerlei maten. Maar ik zoek een tamelijk groot formaat. Vierkant en minimaal 30 x 30 centimeter. De diepte is niet zo van belang, want ik wil er mijn pannendragers in schoonmaken.
De meeste teiltjes zijn net iets kleiner en lopen naar beneden wat af en daardoor past er geen pannendrager in. Ik zou het in de gootsteen kunnen doen, maar dat wil ik eigenlijk niet.
Nou zag ik laatst bij Blokker een handig teiltje, zo te zien iets voor een kampeervakantie. Er zat zelfs een stop in, zodat het makkelijk leeg te maken was. Op het etiket stond de maat: 31,3 x 30,6 x 19,9 centimeter. Het leek me genoeg. Maar voor alle zekerheid mat ik thuis de dragers nog even op. 28 centimeter in het vierkant, het zou moeten passen.
De volgende dag naar Blokker. Maar jammer, thuis bleek de maat helemaal niet te kloppen. Afwasteil dus linea recta terug.
Maar nou kan ik nog steeds die pannendragers niet schoonmaken. Zouden die in de vaatwasser kunnen? Het wordt afgeraden, maar ze zijn van stevig gietijzer, dus ik denk het wel. Maar hoe komen ze er uit? Wie weet het?
Het is nogal stil in Saint Riquier, maar het is prachtig weer. De abdij staat majesteitelijk aan het plein, maar is helaas niet open. Daarnet nog wel, maar nu is het 12 uur geweest en dan… dan willen Fransen eten. Zullen wij dat dan ook maar doen? Ja, goed idee, maar waar? “Daarnet kwamen we langs een cafeetje, waar je vast ook wel wat kunt krijgen”, zegt Leo. En ja, er staan wat tafeltjes, er zitten wat mensen. Maar eten?
We duwen de deur open en krijgen meteen de vraag of we komen voor een repas? Na onze bevestigende knik worden we naar achteren verwezen. En daar rollen we bijna om van verbazing. Want achterin blijkt een flinke ruimte te zijn, die zowat compleet vol zit met merendeels mensen die hun lunchpauze hier doorbrengen.
We krijgen een plekje en gaan zitten. Meteen wordt een grote kan water geserveerd, ligt er een menu en bestek. Het dagmenu lijkt ons wel wat. We kiezen voor een hoofdgerecht en dessert. Drie gangen lijkt ons te veel.
Vrij snel krijgen we een heerlijke schotel met salade, knapperig krakende friet en “potjesvleesch”. Dat blijkt een regionaal gerecht te zijn van flinke stukken vlees van kip, konijn, kalfs- en varkensvlees in gelei. Alles is vers en ter plekke bereid. We nemen er een glas witte wijn bij. Het smaakt ons verrukkelijk. Het dessert is ook al zo lekker, een mooie crème brulée. We sluiten af met een piepklein kopje espresso. Tegen tweeën loopt de zaak leeg en vertrekken ook wij.
En dan is ook de abdij weer te bezichtigen. Groots, indrukwekkend, niet te veel pracht en praal. Maar met mooie details en schilderijen.
Na die lange rit met die enorme file komen we bij onze gite aan. De eigenaar is vriendelijk maar ratelt snel over van alles als hij het huis laat zien.
Op het laatst zegt hij wat over de poort, geeft aan dat we hem moeten optillen en dan een flinke tik moeten geven. Voilà, facilement. Pas de problèmes! Ik knik. Ja,ja, dat zal wel lukken.
Ik wil nu even rust en Leo ook. We moeten de koffers uitpakken en een beetje “kwartier maken”. En dat is altijd al een beetje lastig. Maar na een poosje is alles opgeruimd en kunnen we rustig zitten.
De volgende morgen zullen we naar Le Tréport gaan. Ik ga alvast de poort openen. Sleutel omdraaien, nou ja…, dat valt niet mee. Ik probeer het nog eens. Morrel wat aan het slot, herinner me “optillen”, maar hoe? Het is een stevig ijzeren hek. Leo erbij en wonderwel springt ineens het slot open. Auto eruit, hek dicht en op slot. Dat vind ik wel overdreven, hier zal toch niet gestolen worden…..
Bron foto: Google Earth
Als we aan het eind van de middag terugkomen krijg ik het hek met geen mogelijkheid open. Geen beweging in te krijgen. Ik bel de eigenaar, maar krijg zijn voicemail. Oh ja, dat is waar ook. Ze zouden naar de brocante in Amiens gaan. Het kan dus nog wel een paar uurtjes duren.
Leo parkeert de auto en we wachten rustig af. Maar het wordt kil en ons humeur zakt inmiddels naar het vriespunt. Dus proberen we tig keer en tevergeefs dat rot hek te openen.
Een buurman komt helpen en waarachtig, na ook diverse pogingen, springt het slot ineens open. En dan staat ook de eigenaar van de gîte ineens voor de deur. De Fransen kwebbelen er lustig op los en wij proberen de draad van het gesprek te volgen.
Ik blijk het verkeerd begrepen te hebben. Dat hek hoeft niet op slot, maar wel dicht. En, na veel grote handgebaren, uitleg waar ik niet erg veel van begrijp, weet ik dat het hek gewoon open kan. Je moet alleen de knop eerst rechts en dan links draaien, of omgekeerd. Très simple, Madame.
En dicht…. nou ja even optillen. Maar ik ontdek dat het ook gewoon met een rotklap sluit. Très simple, oui!! Alleen een foto van dat rothek, die ben ik vergeten te maken. Maar gelukkig, met hulp van Leo en Google Earth wordt ook dat opgelost.
We waren een weekje weg, vakantie in Noord Frankrijk. Onze gîte lag even voorbij Abbéville, een ritje van rond de 400 kilometer. Dat moet niet zo lastig zijn. Tot voorbij Antwerpen over de snelweg en dan lekker binnendoor, op ons gemak.
We vertrokken netjes op tijd en tot aan Antwerpen ging het goed. Dan meldt de verkeersinformatie op onze navigatie dat er file is. Er worden wat nummers genoemd, maar die helpen ons niet. Vertraging ca. 15 minuten. Nou ja, een kwartiertje….
Maar al ter hoogte van het Sportpaleis stokt het verkeer en van daar gaan we stapvoets verder tot we de Kennedytunnel door zijn. Een combinatie van wegwerkzaamheden en ongelukken bracht een enorme chaos. We zijn dan wel 2,5 uur verder en beiden goed gaar.
Het plan om lekker binnendoor te rijden laten we varen. We willen nog even wat boodschappen doen en zouden uiterlijk 5 uur aankomen. Het wordt uiteindelijk half zes, dus het viel nog wel mee. De eigenaar van de gîte begreep het wel. Oui, oui, le traffic, c'est horrible.
Het verkeer wordt steeds idioter. Ja, ook wij reden er en waren net zo goed medegebruiker. Maar wat zijn we blij dat we niet meer elke dag moeten aansluiten in de file.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een wat melancholisch begin dit keer. Barbara Pravi zingt Le jour se lève
