Sinds lange tijd keken we weer eens naar het NOS-journaal. Al het nieuws komt ons de hele dag via allerlei kanalen tegemoet, dus hoeven we ons ’s avonds niet voor de zoveelste keer onder te dompelen in alle ellende. Maar dat terzijde.
We keken vooral met verbazing naar de kleding van de presentatrice. Een lange, sluike jurk met lange mouwen en ook nog heel hoog gesloten. Tuttigheid ten top.
Heeft de NOS nou echt geen stylisten die er een beetje pittigheid in kunnen brengen?
Ik weet niet of er iemand van wakker ligt, maar waarom zitten de leuningen van wenteltrappen in middeleeuwse kastelen en kerken altijd aan de rechterkant?
Die gebouwen moesten vrij van vijandige elementen blijven. Dus als een ridder al binnen was gekomen, moest hij ook nog eens de wenteltrap naar boven nemen. Met een lang zwaard in zijn rechterhand, dat hem dan danig in de weg zat. En ook naar beneden is een zwaard dan een hinderlijk iets. voor een beetje ruimte moest je in de buitenbocht gaan staan en kom je in het blikveld van de tegenstander.
Zou het echt waar zijn? Ik weet het niet, maar ik haalde deze informatie van onze scheurkalender. Voor gidsen natuurlijk altijd leuk om te vertellen. Een onnuttig weetje, maar wel grappig.
Op de tentoonstelling van Dior mode die ik vorige week bezocht, werd ik vooral gefascineerd door het vele borduurwerk en stoffen met structuren. Die structuur zat niet in het weefsel, maar werd gevormd door kraaltjes, lovertjes of minutieus borduurwerk.
Neem dit ensemble, dat er op het eerste gezicht helemaal niet zo spectaculair uitziet. Poederkleuren en een mooie coupe van het jasje. Rokje met niet al te veel speciale details.
Maar toen ik er met mijn neus (bijna) bovenop zat, zag ik dat al die mini-ruitjes steekje voor steekje zijn gemaakt.
Geen mode die Marie Modaal kan betalen, maar vertaald in een andere en voordeliger stof, wordt het al snel een leuk pak.
Het moet zeeën van tijd kosten om dergelijke japonnen te maken, wanneer alles met de hand wordt versierd. Hoewel er tegenwoordig heel veel machinaal gemaakt kan worden en zelfs een prima kwaliteit kan opleveren.
Dit soort couture modellen vormt de inspiratie voor confectie ontwerpers en coupeuses of heel handige thuisnaaisters.
Ik heb het er al vaker over gehad. Ik begrijp nog steeds niet dat mensen in deze tijd van het jaar op de fiets stappen in donkere kleding en dan ook nog eens geen licht op hun fiets hebben.
Je kunt die mensen in de schemering of het donker nauwelijks zien en voor het weet zou je ze aanrijden. Je hoeft niet allemaal een felgekleurde jas aan te trekken. Maar zorg dan voor iets van reflecterende strepen of zo. De ANWB verkoopt speciale riemen, die zeer goed afsteken waardoor je duidelijk waarneembaar bent.
En dat geldt dan natuurlijk ook voor voetgangers en sporters. Zorg dat je zichtbaar bent, het kan het verschil maken tussen leven en dood.
Met schoondochter sprak ik af in Den Haag. Eerst even gezellig een stukje Haagse sfeer proeven, door de Passage en zo naar de tram richting Kunstmuseum. Daar is een tentoonstelling over het werk van het modehuis Dior, die we samen bekeken. Christian Dior, die eerst architect wilde worden, werd het boegbeeld van de na-oorlogse mode.
Na een tijd van strenge en rigide modellen gaf hij de vrouw weer een figuur. De New Look veroorzaakte een soort van omwenteling. In een tijd van schaarste en rantsoenering bedacht Dior japonnen met ruime cirkelrokken, frêle silhouetten en zwierige avondjurken. De happy few die het zich konden veroorloven, kochten de modellen, die de inspiratie waren voor de mode die het straatbeeld ging bepalen.
Een prachtige tentoonstelling, met niet alleen ontwerpen van Christian Dior, maar ook van zijn opvolgers zoals Yves Saint-Laurent, Marc Bohan, Gianfranco Ferré, John Galliano, Raf Simons en Maria Grazia Chiuri.
Veel van de ontwerpen zijn tijdloos. Op het eerste gezicht lijken sommige japonnen tamelijk eenvoudig, maar als je goed keek, dan bleken de stoffen niet zomaar weefsel te zijn, maar waren ze volledig geborduurd. Met pailletten, kraaltjes, lovertjes of zijde. Of was de japon geheel gemodelleerd naar het figuur van de draagster en was de stof niet rechttoe/rechtaan maar op een speciale manier gesneden.
Ook een zaal was gevuld met alleen maar de fraaie, soms overdadige juwelen, waar Dior faam mee maakte.
Met vaak grote bloemmotieven, veel glitter en schitter. Juwelen om te imponeren, maar stijlvol te imponeren. Ondanks de afmetingen toch zeer draagbaar.
Een prachtige tentoonstelling die een bezoek zeker waard is!
De laatste tijd zie ik steeds vaker vrouwen en meisjes met enorm lange wimpers. Wimpers, zolang dat je er met gemak een potlood op kunt leggen.
Ik vroeg me af, is dat dan echt of niet? Nee, natuurlijk niet. Het is nep. Maar hoe? Inmiddels weet ik dat die wimpers niet zomaar aangeplakt zijn, maar dat het wimper extensions zijn.
De vrouwen in kwestie vinden ze natuurlijk prachtig, anders ga je daarvoor niet naar de schoonheidsspecialiste. Maar ik vind ze soms “redelijk mooi” maar meestal nog al opzichtig en vooral heel onnatuurlijk. Een beetje zoals het Betty Boop-effect. Het lijkt me ook niet echt prettig om te dragen.
Maar ja, je moet er wat voor over hebben om mooi te zijn.
Als Leo oogdruppels gebruikt, moet hij zijn traanbuisjes twee minuten lang dicht drukken. Het is het handigst als ik beide ogen druppel, zodat hij die buisjes meteen kan dicht drukken. Dan tel ik hardop tot 120 en dan zijn er 2 minuten voorbij. Gek genoeg duurt dat tellen de ene keer langer dan een andere keer, voor mijn gevoel.
Laatst heb ik het eens uitgerekend. Al meer dan 24 uur tellen heb ik erop zitten. Twee minuten is te overzien, meer dan een etmaal achter elkaar tellen, dat moet wel een duivelse opgave zijn.
Nou las ik laatst dat in Utrecht een fietsers-verkeerslicht staat dat heel lang op rood blijft. Wel een kwartier. En daarom rijden heel veel mensen door het rode licht met verkeerschaos tot gevolg. Ik begrijp die mensen. Stel je voor als het regent en je moet een kwartier wachten……
BussyBessy vroeg om handige tips. Handigheidjes die we regelmatig gebruiken om ons werk in huis en tuin of gewoon, ons dagelijks leven, gemakkelijker te maken. Tips, die wil ik altijd wel. Ik verzamel ze vooral via Instagram, maar ook via Pinterest.
En omdat we nu zo langzamerhand richting kerst, en de daarbij behorende baktijd gaan, deze keer drie tips in één keer. Drie sites die omrekentabellen geven. Handig om zo’n Amerikaans recept om te zetten naar de ons bekende maten en gewichten. De laatste tabel helpt je bij het omrekenen naar de bakvorm van jouw keuze en hoe lang die dan in de oven moet.
Wanneer je op een afbeelding klikt, word je doorgestuurd naar de betreffende Instagram-link.
Al veel vaker was ik verbaasd over de vele kleuren die er in de natuur te vinden zijn. Je kunt natuurlijk eenvoudig zeggen dat de bomen groen zijn, maar als je beter kijkt, ontdek je dat er wel honderden kleuren groen bestaan. Licht- en donkergroen, zachtgroen, groenblauw, groengrijs, felgroen….
En dat is dan nog maar één kleur. In het voorjaar zie je de bomen veranderen, wordt het groen donkerder, verkleurt en in de herfst is het helemaal één bont kleurenfeest.
Ik was niet alleen verbaasd over al die groentinten, ik probeerde dat heel vaak -maar tevergeefs- op een foto vast te leggen. Maar hoe goed de huidige technologie ook is, mijn mensenogen zien toch net andere nuances of ervaren de kleuren in het echt op een andere manier. Of misschien legt mijn geest er wel een soort van “mooimaak” filter er over heen.
Nou ja, hoe dan ook, ik kan met heel veel plezier me laten overweldigen door de vele kleuren van de natuur.
In een krantenartikel zegt een 15jarige dat “hij zelf wel bepaalt hoe hij iets schrijft”. En daar sta je dan als leerkracht. Toen mijn generatie op school zat, had je niet het lef om te doen wat je zelf wilde. Links schrijven was uit den boze. Je leerde mooie ophalen, dunne lijntjes en vooral … tussen de lijnen blijven.
Maar nu zou je dus moeten kunnen doen wat jou het beste lijkt. Ja, dat weet je natuurlijk al prima als puber. Dan maak je ook je eigen taal. Als ik wel eens berichten zie met “straattaal”, lijkt het of ik een totaal vreemde taal lees. Ik kan er geen chocola van maken.
Dat uitdrukkingen soms veranderen, dat is van alle tijden. Gers, vet, puik, okidoki en nog veel meer is langzamerhand uit de taal verdwenen, met nog een heleboel andere woorden. En daar zijn dan weer andere uitdrukkingen voor in de plaats gekomen. Maar die ken ik niet zo goed, daar ben ik waarschijnlijk te oud voor 🙁
Wat nu ook hopeloos ouderwets schijnt te zijn, is je WhatsApp berichtje afsluiten met “groetjes”…. En een punt achter een zin zou wel heel “agressief” zijn?
Dat maakt me een beetje recalcitrant. Hoe ik mijn whatsappjes afsluit, maak ik nu toch echt wel zelf uit.
Nou ja…..! Ze kunnen me wat, DE GROETEN !! PUNT UIT !!
