De laatste tijd valt me op hoe veel taalfouten er in teksten te lezen zijn. Bij allerlei soorten teksten, op allerlei plaatsen.
In reclameteksten in de bioscoop, in folders, op Facebook. De foute d’s en t’s vliegen je om de oren en ook de ei en ij krijgen de raarste plaatsen in een woord.
Bij winkels zie je ook vaak de gekste fouten.
Neem nou deze. Ik moest er even over nadenken, maar toen begreep ik het. Met halogeen lamp, dus toch een lamp 
Zo nu en dan eten wij graag een boterhammetje of cracker met honing. Maar vaak zit dan de lepel te vol en moet die een tijdje uitdruppen. Of je moet de lepel aflikken. Op zich natuurlijk geen probleem, maar toch….
Een tijdje had ik een honinglepel, van bamboe. Je kent ze wel, met spleetjes waar de honing tussen bleef en die ook moest uitdruipen. Het was geen succes, want we hebben te weinig geduld om dat lepeltje echt goed leeg te laten druipen. Ook lastig om schoon te maken en soms werd het een vieze kleverige smeerboel.
Tot ik een paar weken geleden in een Duitse supermarkt een RVS honinglepel vond. Met een soort van spiraal om de honing op te halen en met een flinke knik in de steel, waardoor de lepel op de rand van het honingpotje gezet kan worden. Topuitvinding, want de honing kan nu rustig uitdruipen en het schoonmaken van zo’n roestvast lepeltje is een eitje.
Er zat ook een soortgelijke jamlepel in de verpakking. Ook best handig, maar jam scheppen kan prima met een gewoon lepeltje. Die neem ik er dus maar op de koop bij.
De Dochter van Harriët Duurvoort vertelt het verhaal van de kleine Eva, die zo anders is als alle anderen. Kinderen zijn geneigd om alle omstandigheden te accepteren, maar later wil Eva wel weten hoe ze zo heel erg anders is dan haar ouders.
Saar en Jan, streng gereformeerd en kinderloos, adopteren een kind. Dat wordt buiten de moeder om geregeld en Saar en Jan weten dan nog niet dat het kindje dat ze “nemen” zwart is. Voor hen is het geen bezwaar. Met alle liefde die ze in zich hebben accepteren ze Eva van meet af aan. “Je hoort bij ons, bent van ons”, krijgt ze te horen. Maar allengs realiseert de kleine Eva dat er wel degelijk iets anders is.
Maar de lippen van haar ouders blijven op slot. Nooit wordt er gesproken hoe het mogelijk is dat zij zo’n afwijkende kleur heeft.
Wanneer het gezin naar Indië verhuist, ziet Eva dat de mensen daar ook een andere kleur hebben. Ook anders behandeld worden, net als zij dat soms door vreemden wordt. Dan begint de grote puzzel. Wie ben ik, wat ben ik, waar kom ik vandaan…?
Haar hele leven zal Eva blijven zoeken en met haar haar dochters. Wie was mijn natuurlijke moeder, mijn vader, waar, waarom…. En langzamerhand verandert ook nog de wereld. Een leven lang zullen al deze vragen een rol spelen in het leven van Eva, van haar kinderen.
Een vlot geschreven boek, waarin langzamerhand wat sluiers opgelicht worden. Al blijven de vragen zich opstapelen. Met liefde en empathie geschreven door Eva’s dochter Harriët, die ook schrijft in Libelle en De Volkskrant.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Als het huishouden op maandagmorgen nog een beetje stroef gaat, dan is het goed als de Rolling Stones een handje komen helpen.
Nee, geen nieuw recept, geen foto van een eigen gebakken brood.
Maar wel een foto, die ik vond op Facebook, van een muurschildering in Sasha Korban in Kutaisi, Georgië.
Een oude vrouw bakt brood. Ze mengt meel, water, zout en misschien nog wat honing, gewoon op de houten tafel waaraan ze later het brood zal snijden. Zonder (digitale) weegschaal, zonder thermometer, zonder geprint recept.
Gewoon, zoals ze dat al vele jaren deed, geleerd van haar moeder of haar grootmoeder. Die het ook weer geleerd hadden van hun moeders en oma’s. En hopelijk leerde deze oma het weer verder aan haar dochters en kleindochters. Zo ontstaan tradities.
Het is een heel eenvoudig beeld, maar het vertelt zoveel.
Te mooi weer om binnen te blijven, dus even er op uit. En waar kun je in Rotterdam beter van alle bloeiende planten en bomen geniet, dan in het Trompenburg Arboretum?
We zitten er zo, met de metro. Nog even een stukje lopen door een heel rustige en mooie wijk en dan zijn we er.
Meteen al valt ons de magnolia op, die vlak bij de ingang staat. Verderop genieten we van narcissen blauwe druifjes en vergeet-mij-nietjes. We maken ons gebruikelijke rondje, rusten even uit op een pas geïnstalleerd bankje en komen dan bij de schapenwei.
Daar staan de bijenkasten in de zon en zoemen de bijen. Ze zullen vast al veel honing verzameld hebben. Het is een rustig plekje dat bruist van het leven en het gestage werk.
En dan lopen we weer verder, richting uitgang. Een kort bezoekje, maar wel heerlijk!
Elisabeth van het blog BussyBessy vraagt ons een jaar lang onze favorieten op te geven. Dat loopt van je favoriete muziek naar je favoriete seizoen en alles wat daartussen kan liggen. Kijk eens op haar blog. Misschien wil je alsnog aansluiten.
Dit keer zou ik moeten bloggen over mijn favoriete sport. Nou, dat kan een kort blogje worden, want ik heb helemaal geen favoriete sport om te beoefenen. Ik ben zo sportief als een tuinhek. Doe ik dan helemaal niks? Nou nee, want na mijn hartoperatie in januari 2016 besefte ik dat bewegen wel degelijk belangrijk is.
Dat merkte ik al bij de revalidatie. Met gepaste tegenzin toog ik naar de sporthal. Daar moest ik eerst een stuk lopen, daarna het tempo opvoeren, met andere revalidanten een spelletje badminton of zo proberen. En ook, onder leiding van een jonge fysiotherapeut, nog diverse gymoefeningen, met verzwaarde ballen, elastieken en nog zo het een en ander.
We waren bezig met die ballen, moesten ze zijwaarts met gestrekte armen tillen. En daar begon de man te tellen. Een, twee, drie…… Bij tien begon er één al hoorbaar te zuchten, bij twintig puften we bijna allemaal. En juist op het moment dat ik dacht “hij kan me wat”, riep hij: “Doorgaan, nog even. Jullie willen toch allemaal ook weer een boodschappentas kunnen dragen?” En daar viel opeens het kwartje.
Die fysiotherapeut ben ik nog elke dag dankbaar voor zijn peptalk. Juist die week had ik ervaren dat zelfs het optillen van twee hoofdkussens me moeilijk viel en dat hakte er goed in. Zou ik de rest van mijn leven zo kwetsbaar en afhankelijk blijven?
Nee, gelukkig bleef ik dat niet. Met wandelen en gymen heb ik mijn conditie toch weer aardig opgekrikt. En al is gymen dan niet mijn favoriete sport, elke week ga ik trouw naar de Enerfit om allerlei oefeningen te doen. Onder leiding van Saskia en op het ritme van lekkere vrolijke muziek.
En thuis wil ik ook nog wel eens wat oefenen, met gewichtjes, een bal of van die rekbare banden. Want al helpt Leo met de zware boodschappen, tillen is geen probleem meer.
Gratis abonnement voor alle Rotterdammers. Je zou denken dat daar met gejuich werd ontvangen. Maar doorgewinterde lezers hebben natuurlijk nooit genoeg aan zes boeken per jaar.
Al zo lang als ik lezen kan, ben ik lid van de bibliotheek. Natuurlijk eerst van de Jeugdbieb. Die zat destijds in een groot gebouw, waar je vooral stil moest zijn. Niet alle boeken mocht ik lezen, daar werd strikt de hand aan gehouden.
Later haalde ik ontelbare boeken, voor school, voor geschiedenis, voor mezelf. Allerlei genres, om me heerlijk te laten wegvoeren in romantische verhalen tot dikke boeken over geschiedenis of andere landen. Kookboeken heb ik ook heel wat doorgenomen, soms heerlijke recepten gevonden en later niet meer geweten uit welk boek dat nou toch kwam.
Toen wij hier in Ommoord kwamen wonen, was er nog geen bibliotheek. Maar toen die er wel was, werden ik meteen weer lid. Het was nog in een noodgebouwtje en maar een beperkt assortiment aan boeken. Maar toch, er was een bieb. Ook onze kinderen hebben er heel wat boeken uitgezocht.
Voor mensen die niet zo aan lezen verslaafd zijn, is het basisabonnement een mooie opstap om eens te gaan kijken in de bibliotheek. Er is heel wat meer te ontdekken dan alleen boeken. Je kunt er ook tijdschriften, e-boeken, DVD’s en films lenen. Er worden cursussen gegeven en lezingen.
Dus wie weet, wat je er nog kunt ontdekken….!
Hoe ouder je wordt, hoe minder dingen “voor het allereerst” gebeuren. Die allereerste keer maakt indruk, maar naarmate je ouder wordt is er steeds minder iets totaal nieuws.
Toch ervoeren Leo en ik afgelopen zaterdag toch nog zo’n “de allereerste keer”. We gingen met de Metro en de Randstadrail naar Den Haag.
Deden we dat dan nog nooit? Ja, natuurlijk, ontelbare keren. Maar deze keer wachtten we op een speciale rit. Al om half elf zaten we in het zonnetje op een bankje op station Leidschenveen, te wachten op lijn 3 uit Zoetermeer. We lieten er een aantal doorgaan, want het was niet die lijn 3 die we wilden.
En ja, precies op tijd kwam het voertuig bij de halte aan. De bestuurder liet de bel eens extra tingelen en bij binnenkomst hoorden we “beste reizigers, u bevindt zich in lijn 3 naar Loosduinen”.
We hadden hem natuurlijk al lang herkend. Die trambestuurder was onze eigen oudste zoon. Hij heeft een carrièreswitch gemaakt van kantoorbaan naar trambestuurder bij de HTM. En deze keer reden we dus voor het eerst met hem mee.
We zochten een plaats vlak achter de cabine en keken mee hoe hij dat grote voertuig over de rails reed, door de Haagse tramtunnel en het drukke Haagse verkeer op weg naar Loosduinen.
Het was een gewone en toch bijzondere rit. Met nog even een praatje bij de eindhalte, terug richting Rotterdam en een extra omroep “voor de passagiers die met de Metro naar Rotterdam willen”.
Voor onze zoon is het inmiddels gesneden koek en hij heeft erg naar z’n zin. Leuk om dat mee te maken.
Al sinds 1 januari 2017 begint mijn blogweek met muziek. Ontelbare nummers heb ik hier geplaatst, in veel talen. Ik koos muziek die ik zelf mooi, leuk of fijn om te horen vind, al behoorde niet alles tot mijn eigen favoriet genre.
Dit nummer van Charles Aznavour “Les deux guitares” stond op mijn eerste elpee en ik heb het zo vaak beluisterd dat ik het woordelijk mee kan zingen. Hij beschrijft hoe het spel van twee gitaristen hem terugbrengt naar zijn jeugd.
Aznavour kwam hier al vaak voorbij. Vreemd genoeg kon op de 1e januari 2017 dit nummer niet getoond worden. Vandaag dus een mooie gelegenheid om het opnieuw te proberen.
