Vandaag is het een roetzwarte dag. Tenminste als je de commercie moet geloven.
Al weken lees ik over Black Friday. Over wat er allemaal in de aanbieding zal zijn, wat er nog meer in de aanbieding zal komen en welke aanbiedingen ik vooral niet mag overslaan.
Ach, eigenlijk heb ik niks dringends nodig. Ik zal me dan ook niet in de menigte storten om nog meer van allerlei -op den duur- toch niet zo handige dingen aan te schaffen.
Vragen jullie je wel eens af hoe mensen in vroeger tijd dingen regelden? Nu is er zo veel te koop, voor alles wordt een oplossing gemaakt en verkocht. Maar vroeger…. hoe deden ze dat dan?
Neem nou je vieze was als je op reis bent.
Als ik terug ga in mijn herinnering, dan weet ik niet meer hoe mijn moeder dat deed. We gingen natuurlijk ook niet zo vaak op vakantie. Maar ongetwijfeld had ze een oplossing. Er iets speciaal voor kopen, dat zou ze nooit gedaan hebben. In een oude plastic of katoenen tas, daar paste die vuile was toch ook prima in.
Zelf gebruiken Leo en ik daar nylon zakken voor, waarin slaapzakken verpakt waren. Stevige, donkerblauwe zakken die nauwelijks iets wegen. Na afloop van de vakantie gaan ze in de was en daarna in de koffer voor een volgend keer.
Maar al meerdere keren zag ik speciale “cubes” voorbij komen. Te koop voor bijna 20 euro. En dat vind ik dan behoorlijk aan de prijs. Maar ja, er zal wel markt voor zijn.
Het boek “De Franse boekenbrigade” van Janet Skeslien Charles beschrijft een deel van onze geschiedenis, die niet al te veel aandacht heeft gekregen.
In de eerste wereldoorlog waren er een aantal Amerikaanse vrouwen die zich het lot van de Franse bevolking aantrokken en hulp gingen bieden. Ondanks bezwaren van hun familie.
Ze betrokken ze een kasteel in Blérancourt, van waaruit de hulp werd geboden. Hun organisatie, die CARD werd genoemd, kreeg te weinig aandacht. De vrouwen gingen gekleed in lichtblauwe uniformen, die duidelijk maakten dat ze vredelievend waren.
Het boek berust op werkelijkheid, al vond ik het soms iets te veel fantASIE. Ik miste duidelijkheid over hoe en waar ze hulpgoederen konden kopen. Er moeten heel veel problemen geweest zijn, maar die kwamen niet zo uit de verf.
Al met al toch een boek dat het waard is om te lezen, alleen al omdat ik vind dat de geschiedenis meer recht mag/moet doen aan het vele werk dat door vrouwen, onder barre omstandigheden, werd verricht. En ook nu zetten vrouwen zich in voor hulpbehoevenden en ook zij verdienen onze aandacht.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Het filmpje mag misschien een beetje luguber lijken, het advies van “The Demoniqs” is duidelijk: wacht niet tot het te laat is, maar “Enjoy yourself, its later than you think”. Fijne maandag!
Zo te zien ben ik niet alleen soms een beetje lui.
Want vandaag heb ik niet zo veel zin om een nieuw blog te maken.
Dus moet het voor deze ene keer maar zo. 😉 😉 😉
Zelfs de foto maakte ik niet zelf, maar leende ik van Facebook.
Dit is een nou een typisch bankje voor mensen die uit elkaar gaan, of gescheiden zijn. Je moet nog wel met elkaar in gesprek, maar persoonlijk of lijfelijk contact dan toch liever niet.
Je zou denken dat zo’n bankje voor de rechtbank staat, maar dat is niet zo. Ik trof het aan ergens op een straat in Rotterdam.
Het lokt niet om er op te gaan zitten. Eigenlijk totaal nutteloos. Niet mooi, niet fraai onderhouden, niks an eigenlijk.
Ik heb geen idee waarom het er staat. Maar misschien zie ik de verborgen betekenis niet zo goed….
Het lag op een grote doos met druiven uit Verwegistan, dus ik had ze toch al niet gekocht. Maar nu natuurlijk helemaal niet. Eerst schoof ik het weg, maar toen viel mijn oog op het woord “CAUTION”. Heftige waarschuwingen voor giftig spul. Dit soort giftige middelen hoef ik niet.
Maar wat ik me wel afvraag, is hoe de mensen die de kratten verpakken en verschepen er over denken. Zouden die het weten, dat rare plastic vel wel kunnen lezen? Dragen ze beschermende kleding?
Er lagen identieke vellen op andere dozen, sommige al verkreukeld. Blijkbaar vond niemand het noodzakelijk om er aan dacht aan te schenken.
Maar ik vond het geen aanbeveling om die druiven te kopen.
Er zijn van die dingen, die je aan het denken zetten. Nee, ik bedoel geen grote problemen, maar dingen van alledag.
Op de Dior-tentoonstelling zag ik deze robe. Een keurige jurk, die je bij veel gelegenheden kunt dragen. Op het kaartje las ik dat het een namiddag-robe is. Er waren natuurlijk ook ochtend- en avondjurken.
Nou draag ik nog maar zelden jurken en verkleden overdag doe ik ook niet vaak. Dat wat ik ’s morgens aantrek, moet de hele dag voldoen. Hooguit trek ik ’s avonds een gemakkelijke joggingbroek en lekkere trui aan.
Maar de clientèle van Dior moet toch een heel andere dagindeling hebben gehad. Want de jurk werd beschreven als “Robe indécise” (besluiteloze jurk).
Ik zie dan zo’n madame voor de kast staan en twijfelen welke jurk het zal worden. Kan dat op dit moment wel of kan dat nou net niet meer….?
Tja, er zijn problemen in maten en soorten….!
Van Marijke kreeg ik een grote bol, die ik niet zo 123 herkende. Het was een flink uit de kluiten gewassen Amaryllis-bol.
Ze vertelde dat ik hem niet in een pot met aarde hoefde te zetten. Hij kon zo op een schaal, zonder water. Alleen een beetje sproeien zo nu en dan. En later maar een klein beetje water onder in de vaas.
Zo gezegd, zo gedaan. Eerst had ik een wat kleiner schaaltje, maar daar dreigde hij om te vallen. Dus werd het deze blauwe vaas.
En al na een paar weken zag ik hem groeien. Drie stengels kwamen naar boven, met flinke knoppen. Nu is er één stengel uit. Al vijf grote rode bloemen zitten er aan. En de tweede stengel belooft ook binnenkort uit te komen. Stengel drie is nog een beetje klein, maar daar heb ik ook vertrouwen in.
Inmiddels weet ik dat de bol na de bloei in een pot met aarde en naar buiten kan. En dan hoop ik dat hij overblijft, zodat ik er volgend jaar weer van kan genieten.
Vorige week gingen Leo en ik naar het Fotomuseum in Rotterdam. Daar is altijd wel iets te bekijken, maar dit keer gingen we speciaal voor de tentoonstelling “Je moest eens weten”.
Fotografe Cigdem Yuksel maakte prachtige portretten van Turkse vrouwen die in de jaren 60 en 70 naar Nederland kwamen. Naast de portretten waren foto’s uit hun familiealbum te zien en vertelde elke geportretteerde iets over haar ervaringen. Soms was dat een film, meestal een opgetekend verhaal.
Ze kwamen uit alle delen van Turkije, ze spraken de taal niet, misten hun familie, het dorp of de stad waar ze woonden. Ze werkten hard, als fabrieksarbeidster, schoonmaakster en voedden hun kinderen op. Maar altijd maakten ze er het beste van. Een prachtige tentoonstelling, met ontroerende verhalen van sterke vrouwen.
