De meeste mensen hebben een “gewoon” huisnummerbordje. Het mag weleens een beetje afwijken, maar doorgaans zijn ze standaard.
Maar soms zie je ineens een heel andere uitwerking van zoiets banaals. En dat valt me dan ook extra op.
Kijk maar eens naar dit nummer. Eigenlijk naambord en huisnummer ineen. Leuk bedacht en beslist opvallend.
Het gaat gelukkig stukken beter, dat wandelen. Dus stap ik, regelmatig vergezeld door Leo, weer de deur uit om een frisse neus te halen.
En onderweg van alles te bekijken en te fotograferen. Het valt me nu op dat er nog zo veel groeit en bloeit, ondanks dat het toch nog maar januari is. Soms denk ik dat ook de natuur een tik van de pandemie heeft gekregen.
Nou ja, doet er niet toe. Er valt onderweg voldoende om te bekijken, zoals deze kleumende kippen bij de deur van een van de buren. Die kippen scharrelen vrij rond en er is voldoende ruimte, maar ja die kou…
En zo vinden we telkens weer wat anders op onze wandeling.
Even naar de Parkkade in Rotterdam, een frisse neus halen en de benen even strekken. We zijn er al zo vaak geweest en hebben er al duizenden voetstappen liggen. In deze dagen is het er een beetje vreemd. Het is stil, er staan weinig auto’s geparkeerd, want zoveel mensen werken thuis.
En dan een beetje miezerig weer, geen echt fotoweer. Maar ja, toch maar even de telefoon erbij gepakt. Klik, klik, klaar.
En dan zie ik thuis ineens dat die foto bijna zwart/wit is. Of toch niet? Kijk, er zit wel degelijk kleur in. Die rooie kliko daar in het midden en het rossige gras links. Dat trekt ineens alle aandacht en daardoor is de foto minder grauw.
Toeval of fotografengeluk?
Ik weet niet hoe het komt, maar soms zie ik dingen ineens in een heel ander licht.
Deze berken moeten toch al een tijdje op het Ommoordseveld staan en ik ben er zonder twijfel een groot aantal keren langs gelopen.
Maar toen zag ik niet hoe mooi en hoe afwijkend van kleur ze zijn. Maar deze keer was waarschijnlijk het licht net anders. Niet zonnig, maar grauw en grijs. En op de een of andere manier werden ze heel anders belicht. Ze sprongen zo te zeggen meteen in het oog.
Maar het kan natuurlijk ook zijn dat de bast juist in deze tijd extra oplicht.
Nou ja, het fijne van hoe en waarom doet er eigenlijk niet toe. Ik vind ze mooi zoals ze zijn.
Al meteen bij aankomst in Workum kregen we een leuke stadswandeling van de hotelier. We besloten die voor de laatste dag te bewaren.
We liepen door de hoofdstraat met diverse mooie en heel oude huizen. Zonder twijfel is Workum een zeer welvarend stadje geweest, gezien de mooie geveltjes, gevelstenen en fraaie deuren.
Zo aan het eind van de middag was het licht prachtig en dus besluit ik met deze foto.
Ik vermoed dat we wel een keertje terug gaan om nog wat verder te kijken en misschien ook weer eens het Jopie Huisman Museum te bezoeken. Dat was nu -om bekende redenen- niet toegankelijk.
Wandelend door omringende straten kwam ik dit tegen. De kerstversiering werd in etappes gedaan, want eerst zag ik alleen nog maar de touwladders. Maar met de Kerstmannen is het beeld compleet.
Natuurlijk hangen overal lichtjes aan balkons, deuren en ramen. Veel vroeger dan andere jaren, want ja, iedereen heeft ongelofelijk behoefte aan iets gezelligs.
En sommigen willen dan iets alternatiefs. Varkentjes bijvoorbeeld.
Nou ja, wat maakt het uit. Deze zijn in ieder geval nog niet tot rollade getransformeerd.
Herinneren jullie deze nog, van René Froger: Alles kan een mens gelukkig maken?.
Het is al weer een hele tijd geleden dat dit een hit was en je hem dagelijks op de radio kon horen. Ik moest er meteen aan denken, toen ik deze foto op mijn beeldscherm zag verschijnen.
De foto heb ik zelf gemaakt, een paar weken geleden. Een bomenlaantje, vlakbij ons huis. We wandelen er vaak. En telkens wordt ik weer blij van die knotwilgen langs het slootje.
Het is mooi, elke keer weer. Of de zon schijnt, in het voor- of najaar, in de winter als de lucht tintelt van de vrieskou. Ja, zelfs met mist vind ik het prachtig.
Ja, alles kan een mens gelukkig maken!
Vorige week ontdekt, bijna om de hoek. Zo’n leuk klein -en goed gevuld- mini biebje.
Even de neiging gehad om dat kleine kookboekje er uit te nemen. Maar nee, ik heb me bedwongen. Eerst maar eens thuis kijken wat ik er in kan doen en dan pas zoeken of er nog iets van mijn gading bij zit.
Ik vind dit altijd een heel leuk initiatief. Zo heeft een ander ook nog plezier van de boeken die je al gelezen hebt. Met een beetje geluk kun je zelf ook wat boeken uitwisselen.
En dan zo’n superleuk kastje. Het maakte de hele straat gezelliger en dat is fijn in deze rare tijden.
Soms ben ik een echte huismus, soms moet ik er beslist even tussen uit. En omdat onze actieradius nu wel een beetje beperkt is, zijn het maar kleine uitstapjes.
Maar kom op, wie het kleine niet eert….! Dus stapten we in de auto en reden we naar Het Park. Konden we meteen nog wat boodschappen doen bij de grote oosterse toko.
Het was al weer heel lang geleden dat ik in het Park was. Vroeger, ja toen kwam ik er bijna elke dag. Op weg naar mijn werk. Maakte ik er foto’s, dia’s eigenlijk. Die foto’s van toen ga ik binnenkort eens opzoeken en nog eens goed bekijken. Want in die meer dan 40 jaar is er natuurlijk wel het een en ander veranderd. Maar -gelukkig- ook nog wel wat bewaard gebleven.
Er zijn plannen om het Park in oude luister te herstellen. De grasvelden hebben in de loop der tijd nogal te lijden gehad, sommige bomen zullen wel een beetje gammelig zijn. Maar nu was het gewoon weer heerlijk om er even een stuk te lopen.
Na alle Corona-ellende waren we toe aan een paar dagen weg. Even een frisse neus en een andere kijk op de wereld krijgen. We boekten een “roadtrip”.
Via allerlei binnenwegen en weggetjes reden we naar Drenthe. En dan kom je door plaatsen waar je nog nooit van gehoord hebt.
Laat in de middag kwamen we aan in een heerlijk gelegen hotel voor onze eerste etappe. En met dit uitzicht konden we wel tevreden zijn.
De volgende dag besloten we te gaan wandelen. Niet zo’n lange wandeling, maar zelfs 2,5 kilometer bleken te veel voor mijn geplaagde knie.
Hoe jammer ook, halverwege kon ik echt niet meer verder. Dus een bankje opzoeken. Helaas, die bleken niet voorhanden te zijn. Maar op een omgekeerde voederbak kon ik ook wel even uitrusten. Daarna liepen we terug, in een zeer rustig tempo. Het laatste stuk liep Leo alleen naar de auto. Wat was ik blij weer in ons karretje plaats te kunnen nemen.
Die knie wordt echt niet veel beter meer. Ik moet het dus doen met wat ik kan en de ene dag gaat dat beter dan de andere.
Maar op kleine stukjes kun je ook genieten en wie het kleine niet eert….!
‘sMiddags reden we naar Orvelte, het museumdorp. Dat hadden meer mensen bedacht, dus toen het begon te regenen waren we daar al gauw weer weg.
Te druk en ook… te toeristisch. Jammer.
