Wandelend door de wijk zie je natuurlijk overal deuren. De meeste mensen maken er niet veel werk van. De standaard deur, zoals bij de oplevering, krijgt hooguit zo nu en dan een nieuw kleurtje of ander glas.
Is zo’n deur te oud, te verweerd of verveelt ie toch op den duur, dan komt er wel een nieuwe deur. Maar meestal zijn dat toch deuren van de bouwmarkt. Gewone deuren, er gaan er wel dertien in een dozijn.
Maar degene die hier woont wil misschien wel een statement maken. Of maakt dit soort deuren van professie…? Ik heb er geen idee van. Maar bijzonder is die deur wel. Zou niet misstaan bij een kerk of als ingang van een gebouw voor … tja, voor wat…?
In ieder geval heeft de bewoner geen last van inkijk. En dat zou voor mij een bezwaar zijn, want dat betekent ook dat het in de hal toch een ietsiepietsie donker wordt.
Maar over smaak valt niet te twisten, nietwaar?
namen we dus een ander pad. En dat hebben we geweten, want na alle regen stonden daar overal plassen en niet zulke kleintjes ook. Terugkeren of doorlopen. We kozen het laatste en daardoor moesten we nogal eens door flinke stukken glibberige en zacht sompige modder banjeren. Natte wandelschoenen, vieze sokken, broeken die meteen in de wasmachine zouden moeten. Het werd een heel avontuur, maar met elkaar bleef het toch gezellig en kletsten we heerlijk bij. 
