Vorige week reden we even naar de Kralingse plas. Even een stukje lopen, dachten we.
Maar het was mistig en regende.
Wij zijn mooiweer-lopers, dus kropen we snel weer terug in de auto.
Niks te zien, niks te beleven. Miezerig en kil, geen lol aan.
Maar een paar dagen later, wat een verschil…! Een wat waterig zonnetje, maar wat een uitzicht daar aan het water.
Op vrijwel exact dezelfde plek maakte ik een totaal andere foto.
Mist of regen, wat een verschil…!
Bron: Google foto’s
Tijdens ons verblijf in Enter maakten we ene wandeling over Landgoed Twickel. Nou ja, maar een een klein stukje van dat landgoed, want het beslaat 4.400 hectares. Daar zijn dus vele mooie en lange wandelingen te maken.
Wij waren er op een zondag en het was prachtig weer. Er waren dus meer wandelliefhebbers, maar hoewel we veel mensen tegenkwamen (en ook veel honden) was er ruimte genoeg. Niemand liep elkaar in de weg.
Het kasteel Twickel wordt nog bewoond en is dus niet toegankelijk. We stonden ervoor en ik had Downton-achtige visioenen. Grote zalen, trappen, veel antiek en kunst. Maar ja, dat konden we dus niet met eigen ogen zien.
Maar de fantasie verbleekte bij de pracht van de natuur. Weidse vergezichten, hoge bomen, stille doorkijkjes en dat alles omhuld met een waas van aardse geuren en vogelgezang.
We liepen een flink stuk en onderweg zochten we een bankje op om ons brood op te eten en wat te drinken. Genieten in optima forma.
De kleur van het water doet vermoeden dat het hier een foto uit een Middellandse zee gebied is.
Niks is minder waar.
Nog geen krappe 10 kilometer van ons huis vonden we dit prachtige plaatje.
Onder een stralende herfstlucht wandelden we afgelopen zondag in Hitland, op de grens van Capelle en Nieuwerkerk aan de IJssel.
Daar gaan we zeker nog wel vaker heen!
Na een boodschap in een andere wijk nog even de benen strekken. En dan meteen even “gluren bij de buren”.
Het is een mooie, rustige en vooral groene wijk achter de Kleiweg in Hillegersberg. Fraaie huizen, mooie tuintjes, ja prima wonen.
En voor sommige huizen geldt een soort bonus. Want die liggen met hun achtertuin aan de Bergse plas.
Oké, ik moest even op mijn tenen staan en kreeg maar een klein stukje blauw te zien.
Maar onmiddellijk ging mijn fantasie op hol. Tuin, eigen strandje, zwemmen en zonnen. Je eigen Rivièra…. Tja, het blijft bij dromen.
Dat het er was, wist ik al een tijdje. Maar er naar toe gaan, dat kwam er maar niet van.
Tot vorige week. Toen reden Leo en ik naar het westen van Rotterdam, naar het Essenburgpark. Een stukje groen tussen een woonwijk en de spoorbaan. Lang lag het braak en werd het verwaarloosd.
Tot een aantal vrijwilligers de koppen bij elkaar stak en het omtoverde tot een mooi stukje “wilde” natuur. Natuurlijk hoor je regelmatig een trein voorbij denderen. Maar ook fluiten er allerlei vogels, lopen leuke paadjes tussen de bomen door. Er zit een kleine klim in, want je kunt naar de (afgeschermde) spoorbaan toe.
Honden mogen mee. Maar de hondenpoep moet worden opgeruimd en daar staan van de oude vuilnisbakken voor, kriskras door het park.
Het is een oase in de drukke stad en een plek om zeker vaker naar toe te gaan.
Vorige week scheen het zonnetje zo lekker, dat we besloten even naar Katendrecht te gaan. We vonden een leuk plekje, lekker stil met een bankje aan het water. Mooie stek om even te rusten en een boterhammetje te eten.
Toen ik terugliep naar de auto viel me nog iets op. De huizen daar hebben iets buitenlands. Dat vinden de bewoners blijkbaar ook, want heel veel huizen zijn op Mediterraanse wijze van wijnranken, potten met vijgen en bloemen voorzien. Net Frankrijk, maar toch net anders.
Langs de Rotte wordt nog steeds stevig gebouwd. En bij die nieuwe huizen hoort vaak een grote tuin. Maar ja, dat duurt nog wel even voordat die goed begroeid is.
Voor het hek, zomaar in de berm, ontdekte we deze kleurige bloemenwei. De nieuwe bewoners hadden zich misschien wel goed voorbereid en al in het voorjaar gezaaid. Of het is een toevalstreffer. Dat is nog eens geluk hebben.
Alleen voor zo’n uitzicht zou je er gaan wonen.
Het valt me op dat iedereen de laatste tijd aan het tellen is. We hebben niet meer gewandeld, maar we hebben zoveel stappen gezet. En ja, ook ik doe daar ongemerkt aan mee.
Toen we laatst met de Ganzenpas koffie gingen drinken, pakte bijna iedereen meteen zijn smartphone om te zien hoeveel stappen we gezet hadden. Eén van de Ganzen heeft dat ding nooit bij zich en zij vroeg dan ook of we die stappenteller niet thuis konden bekijken. Konden we nog even gezellig napraten. Ja, daar had ze een punt.
Maar ook de verhalen op Facebook, over de leuke fiets- of boottochtjes, gaan vaak in eerste instantie over het aantal kilometers. Hoe gezellig het was, hoe heerlijk het weer, de natuur… dat komt allemaal op het tweede plan.
Nou ja, het zal ook wel weer overgaan. Of niet, dat maakt natuurlijk niks uit. Maar het viel me gewoon op.
Met het mooie weer van vorige week hadden we wel zin in een wandeling. Dus gingen we maar weer eens naar Trompenburg Arboretum.
En donderdag is wandeldag met de Ganzenpas. Altijd goed voor een paar kilometers.
Ook vrijdag lonkte de natuur en reden we naar het Loetbos in de Krimpenerwaard.
Driemaal lopen in het groen, maar met een wisselend decor.
Frisse lucht in de longen en wind door de haren.
Gewoon lekker uitwaaien.
Er zijn niet veel oude gebouwen meer in Rotterdam. Het bombardement op de stad vaagde het merendeel van de binnenstad weg. En in de haast om alles op te bouwen, werd ook nog wel eens iets tegen de vlakte gegooid wat eigenlijk wel beter bewaard had kunnen worden.
Maar midden in de stad staat nog steeds de Laurenskerk. Er is een heleboel aan gerestaureerd, want natuurlijk was ook dit gebouw ernstig beschadigd. Maar alles oogt weer als vanouds.
Dus als we over de grote markt lopen, kijk ik altijd even naar de kerk. Een vertrouwd gezicht.
Er kan veel veranderen, maar dit blijft.
