Antwerpen

Soms heb ik van één onderwerp zoveel foto’s gemaakt, dat ik het allemaal niet in één blog wil of kan proppen. Overdaad schaadt, nietwaar. Ik kan natuurlijk besluiten om dan maar niet meer daarover te schrijven, want wie zal daar om malen? Maar het soms zo leuk om het ook met anderen te delen, dat ik er dan nog maar een volgend blog tegen aan gooi 😉
De architectuur in Zurenborg in Antwerpen was overweldigend en heel veel van die prachtige huizen hadden ook heel fraaie deuren, met prachtig beslag. Niks standaard materiaal, maar telkens weer iets anders. Ook onze voorouders wilden zich profileren en dat doe je door net iets anders te laten zien. Zo van: “kijk eens wat een verfijnde smaak wij hebben!” Dus vandaag nog een foto-collage van de vele deuren en het bijzondere sluitwerk.

Ode aan Rotterdam

Ode-aan-RotterdamLaatst maakten we met de wandelclub een wandeling naar de (tijdelijke) ijsbaan in het Park in Rotterdam en liepen we terug via de Parklaan. Deze laan in het Scheepvaartkwartier heeft aan weerskanten prachtige statige gebouwen. De meeste begonnen als woonhuis (!) van rijke reders en handelaren, maar zijn nu te groot en te kostbaar om te bewonen en worden dan ook meestal als kantoor gebruikt. Een tijd lang leken veel huizen te vervallen, maar nu wordt bijna overal verbouwd, bijgebouwd en opgeknapt en krijgt de Parklaan weer allure. Om de bouwwerkzaamheden aan het oog te onttrekken had één van de aannemers de steigers omkleed en er zowaar een mooie ode aan Rotterdam op gezet. De dichter, Hein Polzer (Drs. P.) studeerde in Rotterdam, vandaar zijn gedicht waarschijnlijk.

Antwerpen

Vroeger gingen we vaker naar Antwerpen, meestal maar voor één dag. En dat is te weinig om echt veel van de stad te zien.
Nu waren we er bijna 3 dagen en dat gaf de gelegenheid om ook in andere wijken een kijkje te nemen. Leo had in een boekje gelezen over de wijk Zurenborg, dus stapten we ’s morgens op de tram er naar toe en wandelden we op ons gemak over de Cogels-Osylei en bekeken we ook de huizen in de zijstraten.
Het was wel duidelijk, dit was een wijk met standing. Prachtige huizen van architecten die zo trots op hun schepping waren, dat ze zelfs hun handtekening op de gevel achterlieten. Eigenlijk moet je vaker door zo’n wijk lopen, want je komt telkens weer andere leuke dingen tegen. Het was erg rustig die dag zodat we heel veel foto’s hebben kunnen maken en verlekkerd naar zulke fraaie onderkomens hebben gekeken. Geen schijn van kans dat wij eens in zo’n villa zouden kunnen wonen, maar dat mag de pret niet drukken. Kijken, kijken… niet kopen is ook heel leuk, toch?
Toen we de Transvaalstraat insloegen, kwamen we bij een kruising waar vier huizen staan die de vier seizoenen belichamen. Alle vier versierd met prachtig glas-in-lood en met schilderwerk dat ook in kleur was aangepast aan de jaargetijden. Een lust voor het oog!

(klik op een foto om te vergroten)

Kijken…

Wie door de stad loopt, fietst of auto rijdt, ziet wel veel. Maar er is nog een heleboel wat je zomaar ontgaat. Geen grote schokkende dingen, maar juist die kleine zaken… Zoals beestjes, die in het water leven, planten die groeien ondanks dat er nauwelijks grond voorhanden is.
Dit is het eerste filmpje van “De Biobak” waarin Jan Hengstmengel (ja, inderdaad familie 😉 ) in Dordrecht op zoek gaat naar die wat verborgen zaken. Neem even zo’n 10 minuten de tijd om het filmpje te bekijken.

Er zijn in totaal vier afleveringen, die ik in de loop van de komende weken zal laten zien.

Herinnering…

Herinnering.jpg
De tijd kun je nooit meer terug halen, want wat gebeurd is, ligt achter ons. Maar soms is het toch fijn om eventjes terug te kijken. Naar de mooie herinneringen, de fijne tijd, de vele indrukken die we opdeden.
Dus kijk ik vandaag nog maar eens terug op onze reis naar Japan. Hier waren we in november 2014.
Kyoto, het Filosofenpad.
We liepen in een heerlijk herfstzonnetje, hadden alle tijd om te genieten.
En dat hebben we dan ook met volle teugen gedaan!
Mooie herinneringen, die nog steeds blij maken!

Zomaar…

Bord

Lief bord hè?
Niet man/vrouw met kind, maar opa met kleinkind. Jonge mannen dragen geen hoed, ook niet in Japan. Want ik fotografeerde dit bord in Kobe, in de Chinese wijk.
Geen idee of daar meer opa’s en oma’s aan de wandel zijn met hun kleinkinderen. Ik vond het zomaar een lief bord.
In Nederland zou zo’n bord ook goed passen, want steeds vaker zie ik grootouders op pad met kleinkinderen. Of is het hier net iets té lief…..?

Vrijgezellen

VrijgezellenGelukkig hoefden we hier niet doorheen, alleen maar langs. Want ik vroeg me af of het wel mocht… Leo en ik zijn tenslotte al lang getrouwd, onze vrijgezellenstaat ligt al ver achter ons. Maar waarom zouden hier alleen vrijgezellen door heen hebben gelopen?
Nou ja, zo te zien is het al een heel oud bordje en zou ik moeten uitzoeken waarom het hier zo heet. Zo diep zal ik maar niet graven in de geschiedenis van Slenaken, waar ik dit bordje fotografeerde.

Koffiedik kijken

Na deze heerlijke zomer waren er al weer heel veel koffiedikkijkers die beweerden dat de aarde nu echt opwarmt. Dat we moeten rekenen op nog veel meer droge en warme zomers. Dat we met spoed ons moeten gaan beraden op waterbesparing en weet ik wat nog meer. Maar eigenlijk weet niemand wat er in de toekomst verborgen ligt.
Wat me wel op valt als ik aan het wandelen ben, is dat er zoveel bessen en vruchten zijn. Ook eikels en paardenkastanjes zijn er volop. Misschien is het wel een natuurlijke voorbereiding op een heel koude (en lange??) winter. Tja, daar kan ik natuurlijk pas iets definitiefs over zeggen in maart of april 2019…. Dus pin me niet vast op deze voorspelling van de koude grond, want ik weet het ook niet….. 😉 😉 😉

Hoe dan…?

Leiden-002Koop je iets wat je toch niet zo bevalt, dan ga je terug naar de winkel. Soms is het balen, krijg je een tegoedbon. Maar vaak genoeg krijg je geld terug.
Maar hoe doet deze kapper het dan…? Toch maar eerst goed nadenken voordat je jouw lange haar laat afknippen. Belofte maakt schuld, maar kan ie het ook waar maken…?

Trainen

Het was maar een klein groepje dat afgelopen donderdag ging wandelen. Maar dat zijn dan ook de echte diehards, toch? Maar we maakten een klein rondje langs de Rotte, met veel bomen en schaduw.
Op weg naar de dijk langs de rivier hoorden we schoten en geschreeuw. Er stond een man, nou niet bepaald aangekleed voor dit warme zomerweer. En een aantal politieagenten, die behoorlijk afstand hielden. Je denkt dan onmiddellijk aan nare dingen, maar het bleek een training te zijn voor politiehonden. Die hadden een beter baantje, want mochten in de Rotte zwemmen. De dik geklede man was natuurlijk de “boef” en hij werd dan ook stevig door de honden te pakken genomen. Vandaar dat pak. Ik wilde wel foto’s nemen, maar deed het toch niet. Deze mensen moeten een beetje onzichtbaar blijven. Pas op verre afstand schoot ik een plaatje. Niemand te herkennen, maar toch een foto bij dit blog 😉
blog augustus (6) .jpg