Category Archives: reizen

Krachtig

Posted on by

Vorige week wandelden de Ganzen een wat andere weg. Het had gestormd en er lagen tientallen flinke takken op de grond.

En toen zag ik dit. Een cichorei, die tussen de stenen was opgekomen. Een geen eenling, maar op diverse plaatsen zagen we de bloemen tussen de bestrating door.

Nog allemaal fier rechtop, geen spoor van omgewaaid door de storm. Dat is iets waar ik me altijd over kan blijven verbazen.

Dat sterke takken het loodje leggen, maar dat zo’n plant dan gewoon overeind blijft. Kracht van de natuur.

Hoeden en petten

Posted on by

Dinsdag schreef Sjoerd over een trafohuisje, dat ik in Zutphen zag. Gelukkig nog net op tijd kon ik het voor hem fotograferen, de gids liep al een stukje verder.

Het huisje staat tegenover dit gebouw. De grote stenen herinneren aan Pettenfabriek F.M.M. Krukziener. Hier zaten in de goeie tijd honderd meisjes en vrouwen petten te naaien en ook hoeden werden er gemaakt.

Jammer, maar de tijd van degelijke petten is voorbij. Degelijke geruite petten, of van Engels tweed. Het had wel wat. We dragen nu goedkope petjes met reclame of andere versieringen, ikzelf ook soms. Tegen de zon.

Mijn vader droeg altijd een hoed, een pet heb ik hem nooit zien dragen. Je kon hem uittekenen met zijn hoed. En als hij dan een bekende tegenkwam, nam hij dat hoedje af.

Daar in de Beekstraat nr. 25 in Zutphen moest ik aan hem denken. “Als ik een pettenwinkel begin, worden de kinderen zonder kop geboren” placht hij te zeggen. Hij was niet ongelukkig, zelfs een tevreden mens. Maar grote (zakelijke) successen heeft hij nooit gekend.

Maar ook de succesvolle pettenfabriek van meneer Krukziener ging uiteindelijk ter ziele. Ach ja, zo gaat dat….!

Hofje

Posted on by

Vorige week in Zutphen liep ik samen met nog wat anderen mee met een stadsgids. Hij wist ons veel te vertellen over het stadje en zijn geschiedenis. Het is altijd leuk om wat meer van zo’n plaats te zien en te weten.

In het straatje voor dit hofje maakte ik een foto van het doorkijkje. Maar binnen bleek ook nog veel te zien te zijn.

En wat onmiddellijk opviel, waren de prachtige hortensia’s in het middenperk. De gids vertelde dat er vroeger 16 huisjes stonden, behorend bij de Lutherse kerk. Er woonden meerdere mensen samen in zo’n huisje en dat was echt piepklein.

De bewoners zetten destijds geen bloemen in het perk, maar teelden er hun eigen aardappelen en groenten.

Er was welgeteld één secreet (WC) voor alle bewoners. En geen spoeling. Je ging gewoon op een tonnetje. Dat werd met regelmaat uitgegooid over… ja over dat middenperk. Mest genoeg dus. Vandaar die mooie hortensia’s….?

Nu zijn meerdere huisjes samengetrokken tot één woning. Nog steeds niet erg groot, maar gelukkig wel voorzien van moderne sanitaire voorzieningen.

Boek

Posted on by

Katharina Fuchs: Familielevens

Dit boek is een vervolg op het eerder besproken boek van Katharina Fuchs.

In Familielevens van Katharina Fuchs wordt telkens een beeld geschetst van wat Therese, dochter van Charlotte en de dochter van Anna, Gisela meemaken.

Het is kort na de oorlog, in een arm en verdeeld Duitsland.

De twee families zijn nu wat dichter verbonden, want Gisela is getrouwd met Felix, de zoon van Charlotte. Hij studeert nog en dus moet Gisela geld verdienen. Ze hoopte dat haar moeder haar bekende naaiatelier weer zou openen. Maar daar is geen sprake van. Zo vlak na de oorlog willen de vrouwen van Berlijn nog niet zo aan mode denken.

Felix laat zich meeslepen door vrienden en belandt in een hachelijk avontuur. Hij krijgt met de DDR-autoriteiten te maken en moet kiezen voor zichzelf of zijn vrienden.

Therese studeert rechten aan de Universiteit van Berlijn. Ook zij ondervindt moeilijkheden, want ze moet zich verweren tegen de vrouwonvriendelijke medestudenten en de professoren. En als haar beste vriendin en medestudente Marie de universiteit achter zich laat en een nieuwe carrière start, wordt het Therese bijna te veel.

Maar dromen zijn er om verwezenlijkt te worden. Alleen de tijd moet meehelpen.

Film

Posted on by

In die bijna volkomen lege zaal van Cinerama zagen Leo en ik de film “Maria Montessori, die -uiteraard- gaat over het leven van de beroemde pedagoge. Maar niet een geheel levensverhaal. Slechts het begin kwam aan bod.

Zowel Leo als ik vonden lastig om het verhaal te snappen. Want de rol van de Parijse vrouw was een beetje onduidelijk. Na lang zoeken weet ik dat Lili d’Alengy een fictief persoon is. Voor ons een wat storende factor in een mooie film.

Maar haar strijd tegen de mannelijke arrogantie, haar onuitputtelijke energie voor de gehandicapte kinderen die zij begeleidde, was prachtig om te zien. Ook de frustratie omdat ze als vrouw altijd op de tweede of laatste plaats kwam, werd benadrukt. Mannen maakten de dienst uit, beslisten over alles.

Maria Montessori moest voor haar onafhankelijkheid een hoge prijs betalen. Maar haar invloed op het onderwijs is nog steeds tastbaar. Mooie film over een sterke en vrouw.

Dagje weg

Posted on by

Vorige week stonden 50 gymclubleden (allemaal 60+ tot 90+) om 9 uur al klaar voor een dagje Zutphen en omstreken.

Zoals al ze vaker deed, had Saskia haar organisatietalent gebruikt en voor een leuke dag uit gezorgd.

De bus was iets verlaat, maar na enig passen en meten zat iedereen, waren de rollators ingeladen en reden we richting Zutphen. Na een kleine file aan het begin zat de vaart erin en konden we rond half twaalf aan de koffie en gebak.

Daarna naar het centrum van Zutphen, waar een deel ging winkelen of een terrasje pikte en een ander deel in fluisterbootjes of per elektrisch treintje het stadje verkende. Weer een ander groepje volgde een gids, die met veel verve vertelde over de geschiedenis van Zutphen.

Na al deze activiteiten reden we naar Domein Romeijn, waar hapjes, drankjes, heerlijke paella en salades klaar stonden. Er was muziek, het weer werkte mee, de stemming zat er goed in. Een rond half negen reden we weer terug naar Rotterdam.

Saskia, hartelijk bedankt voor al het werk. Het was een topdag!

Goedkoop

Posted on by

Dit is zaal 1 van Cinerama in Rotterdam. Een flinke zaal waar Leo en ik, met nog twee andere dames, een film zagen.

Op een koopje, want de eerste keer in het seizoen is zo’n bioscoopbezoek met de Rotterdam pas gratis. Latere bezoeken zijn tegen gereduceerde prijs.

We gingen met de metro naar de stad en ook dat is voor 65-plussers gratis. En na afloop langs de ijszaak voor een ook al een afgeprijsd ijsje.

Goedkoop dagje uit….

Ontbijt

Posted on by

Verblijven in een hotel heeft diverse bekoringen voor mij. Ik ben altijd zeer benieuwd naar de kamer, het uitzicht en vooral het ontbijt.

We hebben tijdens onze reizen al heel wat vreemde gerechten als ontbijt voorgeschoteld gekregen. Van zeer pittige kerriesoep, glibberige mie uit enorme gamellen tot een soort soep waar de kippenkop nog in dreef.

In westerse hotels is het aanbod wat minder exotisch, al mogen we graag iets proberen wat we niet kennen. Dat zijn nu vaak vega smeersels, maar ook wel kaas of worst die er geheel anders uitziet dan thuis. En soms is het lekker, of valt het gewoon vies tegen.

In de meeste hotels krijg je tegenwoordig een ontbijtbuffet. En daar genieten Leo en ik erg van. Rustig beginnen met een sapje, een eitje, bacon, worstjes en soms nog wel meer. Dan langs de broodjes en kiezen uit wat er voorhanden is. Meestal is één ronde niet genoeg en lopen we wel een paar maal met als toetje wat yoghurt met fruit. Thuis eten we ook altijd redelijk uitgebreid, maar beslist minder dan in een hotel.

En dat ondanks het artikel in Metro, waarin de bacteriebrigade waarschuwt vooral goed op te letten of alles wel op de juiste manier wordt gekoeld of verwarmd.

Niks

Posted on by

Een winkel van niks. Geen vlees, geen vis, geen slijterij, gewoon niks.

Nee, ik schrijf dat niet uit bozigheid, want het staat gewoon op de ruit met flinke letters. Hier worden drankjes verkocht met nix, dus 0/0 procent. Ik zou zeggen, dan is het limonade…. Maar daar zullen de drankjes wel te bijzonder voor zijn.

Ieder zijn smaak. Op zijn tijd drink ik ook graag een glaasje zonder alcohol. Soms een luxe drankje, dat ik cadeau kreeg, soms een scheutje siroop met plat of bubbelwater. Net wat er op dat moment voorhanden is. Maar dan drink ik wel wát, niet niks.

Gekke wereld toch, dat je zoiets dan als een soort van reclame op je winkel zet. Nix, en toch wat. Wat dan? Ik gok even, maar ik denk dat de prijs niet niks is.

Speelgoed

Posted on by

Laatst zag in Apeldoorn in het Coda-museum een tentoonstelling over Lego. Dat heb ik altijd al zulk leuk speelgoed gevonden. Maar ja, in mijn tijd was dat nog niet zo uitgebreid en geavanceerd als nu. Ik vond het wel veel inspirerender om zelf iets te maken, je fantasie te gebruiken.

Een kind heeft niet veel nodig om zich te amuseren. Van een klein beetje Lego kon je heel veel maken. Niet alleen huizen, maar van alles wat je in je dromen kon bedenken.

Die Lego-tentoonstelling sprak me niet zo aan omdat wel heel veel grote en ingewikkelde dingen te zien waren, maar de kinderlijke beleving nauwelijks aan bod kwam.

Behalve bij één auto. En die was niet eens van Lego, maar van ADO. ADO speelgoed werd gemaakt in Berg en Bos, een sanatorium voor tbc-patiënten. Als arbeidstherapie werd het door Koo Verzuu (1901-1971) ontworpen speelgoed van hout gemaakt.

En kijk, die auto had toch veel gelijkenis met een simpele Lego-auto. Je zou bijna zeggen die auto was één van de bronnen, destijds.

Ik weet dat heel veel mensen en niet alleen kinderen enorm veel plezier beleven aan Lego-modellen maken. Maar geef mij toch maar die simpele dingen uit de begintijd van Lego.